παπανικολόπουλοςΤου Νίκου Παπανικολόπουλου*
Αναμφίβολα, το ζητούμενο σε περίοδο οικονομικής κρίσης, όπως αυτή που άρχισε το 2009 και δυστυχώς συνεχίζεται, είναι η ανάπτυξη. Να έχουμε επενδύσεις, θέσεις εργασίας, να δουλεύει η αγορά και να μένουν οι νέοι στον τόπο τους. Κι’ όλα αυτά, με κριτήρια ήθους, διαφάνειας και οικολογικής συνείδησης χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις.
Όμως, τα όσα μέχρι στιγμής διαδραματίστηκαν με το θαλάσσιο τερματικό σταθμό υγροποιημένου φυσικού αερίου (FSRU – Floating Storage and Regasification Unit for LNG -Liquefied Natural Gas) που πρόκειται να γίνει σε απόσταση περίπου 11 χλμ από τις ακτές του Έβρου, δημιουργούν καχυποψίες και εύλογα ερωτήματα.
Εκτιμώ ότι, γι αυτό το έργο, Τοπικοί Άρχοντες και Φορείς, υπέπεσαν σε πολλά ατοπήματα για τα οποία υπάρχει χρόνος να διορθωθούν :
Πρώτο ατόπημα
Επέτρεψαν, το καλοκαίρι του 2011, η τοπική κοινωνία να πληροφορηθεί για το έργο όχι από τους ίδιους αλλά μέσω Αθηνών, και συγκεκριμένα από δημοσίευμα της εφημερίδας ‘’ΤΟ ΒΗΜΑ’’ (26-7-2011).

Δεύτερο ατόπημα
Όταν, έστω κι έτσι, το πληροφορηθήκαμε, έσπευσαν να μας καθησυχάσουν ότι πρόκειται για μια «οικολογική» και «αθώα» επένδυση, επικαλούμενοι μόνο την οικολογική χρήση του φυσικού αερίου, και αποσιωπώντας τον κίνδυνο που ενέχει η διαδικασία μετατροπής του από υγρό σε αέριο, όπως θα γίνεται στην πλωτή εγκατάσταση υγροποιημένου φυσικού αερίου (FSRU) η οποία από τη νομοθεσία της Ε.Ε. (Οδηγία 96/82/ΕΚ – Seveso Ι και 2003/105/ΕΚ Seveso II – ΚΥΑ 12044/2007 ΦΕΚ 376 Β/19-3-2007), θεωρείται επικίνδυνη εγκατάσταση.

Τρίτο ατόπημα
Οι ίδιοι, που πριν μερικά χρόνια, στην περίπτωση του πετρελαιαγωγού, είχαν ξεσηκώσει τον κόσμο και φτάσαμε στο σημείο να δημιουργηθούν πέντε (5) επιτροπές, αποδέχτηκαν, χωρίς δεύτερο λόγο, να λειτουργήσει στη θάλασσα της Αλεξανδρούπολης μια επικίνδυνη εγκατάσταση που όμοια υπάρχει μόνο σε έξη (6) χώρες του κόσμου: Κίνα (Tianjin), Μαλαισία (Melaka), Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (Dubai – Jebel Ali), Βραζιλία (Bahia και Pecem), Ινδονησία (Lampung και Nusantara) και Ιταλία (Livorno).

Τέταρτο ατόπημα
Για τα έργα που εγκυμονούν κινδύνους για το περιβάλλον, η νομοθεσία απαιτεί την έγκριση της Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ) από το ΥΠΕΚΑ. Της εγκρίσεως, προηγούνται οι γνωμοδοτήσεις των ΟΤΑ Α και Β βαθμού. Συγκεκριμένα: το Περιφερειακό Συμβούλιο (Άρθρα 156 και 282 του Ν. 3852/2010), γνωμοδοτεί επί της ΜΠΕ αφού λάβει υπόψη του τις απόψεις που διατυπώνονται από το Δημοτικό Συμβούλιο του οικείου Δήμου (άρθρο 19 «Γνωμοδότηση Φορέων» του Ν. 4014/2011).
Με απλά λόγια, πρώτα συνεδριάζει το οικείο Δημοτικό Συμβούλιο, για να γνωμοδοτήσει επί της ΜΠΕ του έργου που πρόκειται να γίνει στην περιοχή του και στη συνέχεια συνεδριάζει το Περιφερειακό Συμβούλιο, το οποίο γνωμοδοτεί, αφού λάβει υπόψη του τις απόψεις που διατυπώθηκαν από το Δημοτικό Συμβούλιο.
Εδώ και οι δυο βαθμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης, μας έδειξαν απροκάλυπτα ότι ουσιαστικά, δεν τους απασχολεί το θέμα του περιβάλλοντος, μέσα από τις θεσμοθετημένες και νόμιμες διαδικασίες για τις ΜΠΕ, αλλά το πώς θα πουν απλά το «ναι» χωρίς να κρατούν ούτε τα προσχήματα, αφού πρώτα συνεδρίασε το Περιφερειακό Συμβούλιο Ανατολικής Μακεδονίας Θράκης, στις 17-12-2012, ημέρα Δευτέρα και ώρα 17.00 και γνωμοδότησε θετικά για την προαναφερθείσα ΜΠΕ και μετά, την 28-12-2012 ημέρα Παρασκευή και ώρα 18.00, το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αλεξανδρούπολης.

Πέμπτο ατόπημα
Τον Ιούλιο του 2014, με την αριθ. 19119/23-7-2014 Απόφαση του Γ.Γ Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας-Θράκης παραχωρήθηκε το δικαίωμα χρήσης αιγιαλού-παραλιας για τον ΑΣΦΑ Αλεξανδρούπολης χωρίς τίμημα χρήσης (παρ. 14 της Απόφασης).

Έκτο ατόπημα

Η στάση της Οικολογικής Εταιρείας Έβρου όπως αυτή προκυπτειμεσα από τις σχετικές αναρτήσεις του http://www.pamemprosta.org
Έβδομο ατόπημα

Κανένας Φορέας δεν πρότεινε μια επίσκεψη στην πανομοιότυπη εγκατάσταση που λειτουργεί στο Λιβόρνο της Ιταλίας, ώστε να αντληθούν χρήσιμα συμπεράσματα. Αντιθέτως, έχουν ξοδευτεί κατά καιρούς τόσα και τόσα χρήματα σε επισκέψεις για άλλους σκοπούς (τουριστικούς, αδελφοποίησης κλπ).
Αλεξανδρούπολη Νοέμβριος 2015
*Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)