Τομαδάκης φωτοΜια φορά κι έναν καιρό, συνέβη ένα πραγματικό περιστατικό.
Ένας πλασιέ, θύμα της κρίσης, πουλούσε αντικείμενα μικρής αξίας για να ζήσει.
Κτυπούσε πόρτες, περπατούσε, χαμογελούσε, παρουσίαζε το προϊόν του.
Αφού έμαθε τη δουλειά, κτύπησε την πόρτα κι ενός γνωστού του πολιτευτή. Του είπε «πάρε αν σου χρειάζεται».
Ο πολιτευτής δεν πήρε, γιατί ίσως δε του χρειαζόταν.
Ο πλασιέ, δεν είπε τίποτα, παρά μόνο ένα ευχαριστώ. Έτσι κι αλλιώς, του είχαν αρνηθεί κι άλλοι.

Όταν έφτασαν οι εκλογές, κτύπησε το τηλέφωνό του και ήταν από το περιβάλλον του πολιτευτή για να του ζητήσουν στήριξη.
«Δε μου χρειάζεται» σκέφτηκε και συνέχισε ακούραστος να περπατάει, να πουλάει και να χαμογελάει γιατί έπρεπε να ζήσει τα παιδιά του.

«Κάποιος θα βρεθεί να πάρει, δεν μπορεί, όλοι κάτι πουλάμε», μονολόγησε στην επόμενη πόρτα που κτύπησε.

Ίσως οι εκλογές να ξαναγίνουν σύντομα, ίσως σε τέσσερα χρόνια. Μια φορά κι έναν καιρό πάντως, θα συναντήσουμε και τον πλασιέ και τον πολιτευτή.

Στις εκλογές που είναι μπροστά μας, έχουμε το δικαίωμα να απέχουμε, να αποφασίσουν άλλοι για μας;
Ακόμη κι αν δε σε εκφράζει ο συγκεκριμένος πολιτευτής, κάπου θα βρεις, έναν εργατικό, πετυχημένο στον τομέα του, ίσως και κάποιον που κάνει μία νέα προσπάθεια.
Την Κυριακή η κάλπη σε περιμένει για να τιμήσεις, αυτόν που πιστεύεις ότι είναι ο καλύτερος για εσένα και το κοινωνικό σύνολο.
Γιάννης Τομαδάκης