Ανοιχτή επιστολή του πρώην Βουλευτή Έβρου Χρήστου Κηπουρού,
και του πρώην Δημάρχου Σουφλίου Πασχάλη Χριστοδούλου,
προς τα, ανά την Ελλάδα, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ:
Πέρασαν είκοσι και πλέον χρόνια από την ομόφωνη αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων από το Ελληνικό κοινοβούλιο. Ο ΣΥΝ δεν ήταν τότε στη Βουλή, αφού δεν είχε μπει στις εκλογές του 1993. Θυμόμαστε λοιπόν που ο πρώτος από εμάς καθόταν στα έδρανα των επισήμων, μαζί με τον εμπνευστή της πρότασης και φίλο μας, Μιχάλη Χαραλαμπίδη, καθώς και με το μακαρίτη Νεοκλή Σαρρή, και που από τα απέναντι θεωρεία, παρακολουθούσε και φωτογράφιζε κάποιος δημοσιογράφος Τουρκικών Μέσων, προφανώς για τις ανάγκες του κεμαλικού του ρεπορτάζ.
Τα θυμηθήκαμε όλα αυτά όταν πρόσφατα διαβάσαμε στο διαδίκτυο το άρθρο “Παλαιοκομματισμός και γενοκτονία” του διευθυντή της Αυγής, Νίκου Φίλη, ο οποίος μεταξύ άλλων εμεσμάτων μίσους, κόμπλεξ και εχθρότητας απέναντι στις ιδέες και τις προτάσεις του Μιχάλη, από το Ποντιακό και το Κουρδικό, μέχρι τη γεωοικονομία και την Τέταρτη Δημοκρατία, δεν παρέλειψε επίσης να φωτογραφίσει ως υπαίτιο για τον εξευτελισμό, όπως έγραφε, της Ελλάδας και για τη σύλληψη -δεν τη λέει κατάδοση ή έστω παράδοση- του Οτζαλάν, τον πρώτο από τους δυο μας. Ο οποίος ως Βουλευτής που ήταν τότε, είχε μαζέψει τις 187 υπογραφές συναδέλφων του Βουλευτών, για την πρόσκληση του Κούρδου ηγέτη στη χώρα μας.
Είπε λοιπόν ο κύριος Φίλης, με την ευκαιρία της παρέλευσης 15 και πλέον ετών από τη μαύρη εκείνη ημέρα της 15ης Φεβρουαρίου του 1999, να επιχειρήσει, μαζί με την οργουελικού τύπου παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας για το Ποντιακό, και άλλη μια. Αυτή τη φορά για το Κουρδικό, αποπειρώμενος να αποενοχοποιήσει αναδρομικά τους σιγήσαντες συντρόφους του, και βέβαια, τα θλιβερά εκείνα πρωθυπουργικά και υπουργικά ανθρωπάκια, κλείνοντάς τους ταυτόχρονα το μάτι, για τα επερχόμενα. Με έναν σμπάρο, δηλαδή, δυο τρυγόνια-δυο ιστορικούς λαούς, ο εν λόγω κυνηγός.
Μπείτε στον κόπο να διαβάσετε το άρθρο του. Αν δε όντως, δεν ταυτίζεστε μαζί του, τότε που διαφωνείτε; Θα σας είμαστε λοιπόν ευγνώμονες, αν απαντήσετε. Γιατί εκτός από τα ανωτέρω, υπάρχει το Κυπριακό ή ακόμη και το Πομακικό, όπου αν και κάποιοι σύντροφοί σας στη Θράκη δεσμεύτηκαν να βγει, κατά τις πρόσφατες περιφερειακές εκλογές, αφίσα στα Ελληνικά και στα Πομακικά, και όχι μόνο στα Τουρκικά, είπαν ψέματα, αφού στη συνέχεια το απέφυγαν, αν δεν τους το είπαν από πάνω κάποιοι να το κάνουν, κινούμενοι εις βάρος ενός ακόμη ιστορικού λαού. Των Πομάκων.
Ας μην επεκταθούμε στα της Σαμπιχά. Ούτε στις πρόσφατες επιλεκτικές, μέσω συλλαλητηρίων, υπερασπίσεις ιστορικών λαών, εξαιρώντας όμως τον Κουρδικό λαό.
Αν και δεν ξέρουμε ποια θα είναι η μελλοντική στάση του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί η επί του παρόντος στάση του, απέναντι στον μνημονιακό φασισμό, τόσο στο Βορρά, όσο και εδώ, απέναντι στο Σαμαρά, το Γιωργάκη, το Βενιζέλο ή το Σημίτη, να διαθέτει κοινωνικά ερείσματα. Όμως παράλληλα, δεν μπορεί να αποσιωπηθεί η ταύτιση με έναν συλλογικό Σημίτη και έναν αντίστοιχο Γιωργάκη, προς Ανατολάς. Να τα κάνει δηλαδή πλακάκια με το γειτονικό κεμαλοφασισμό, αν δεν τα έχει ήδη κάνει.
Αν πάλι έχουμε εμείς άδικο, γιατί δεν ζητάτε από την εν Αθήναις διοίκησή σας, να ζητήσει με τη σειρά της ή έστω μια από τις σικέ, όπως αποδείχτηκε, τάσεις της, την απελευθέρωση του Οτζαλάν; Όπως έχουν κάνει τόσοι και τόσοι ανά τον πλανήτη και την Ευρώπη, ειρηνιστές, κινήματα, διανοούμενοι και Δημοκράτες; Από την πλευρά μας έχουμε να προτείνουμε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος στην Τουρκία για την απελευθέρωση του ιστορικού ηγέτη του Κουρδικού λαού.
Τι δουλειά λοιπόν έχει ένα αριστερό και Δημοκρατικό κόμμα, όπως ψευδώς λέτε ότι είστε, να συναγελάζεται στις συναντήσεις του, όπως εκείνη του περασμένου Ιουλίου στην Αθήνα, με τους απεσταλμένους του κούρδου Ταλαμπανί, και τα φιλαράκια-μέλη της διεθνούς του Γιωργάκη;
Όταν πάλι πρόσφατα ο Νταβούτογλου δήλωνε ότι θέλει να λύσει το Κουρδικό, τι εννοούσε, αν όχι το να κάνει τους Κούρδους σάντουιτς; Από πάνω ο τουρκικός στρατός και από κάτω οι Τζιχαντιστές και η εν αυτοίς Τουρκαλκάιντα; Κανείς όμως στην Ελλάδα δεν ψέλλισε κάτι γι’ αυτό, ούτε και για την εξ αυτού προϊούσα αποσταθεροποίηση των όμορων προς την Τουρκία, Μεσανατολικών χωρών.
Σε ότι αφορά τώρα τα της πολιτικής γεωοικονομίας και της γεωοικονομικής Δημοκρατίας, αποτελούν άγνωστες για σας λέξεις. Ένα πρώτο παράδειγμα, γιατί υπάρχουν και άλλα πολλά, είναι ο αγωγός ΤΑΠ, που ενώ μετατρέπει την Ελλάδα σε τουρκικό εξάρτημα, και ο Σαμαράς τον θεωρεί ως τη μέγιστη ελληνική επιτυχία, ο Τσίπρας ουσιαστικά σιγεί. Τα ίδια άλλωστε κάνουν και οι, για την τιμή των όπλων, επί του θέματος, ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Εκεί όμως που το θράσος της κομματικής σας διοίκησης ξεπερνά κάθε όριο, είναι το ότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, διατείνεται ότι είναι και το νέο.
Ε, λοιπόν αυτό το πράγμα όχι μόνο δεν είναι ειρηνιστικό, διεθνιστικό, ανθρωπιστικό, πατριωτικό και Δημοκρατικό. Όχι μόνο δεν είναι νέο, αλλά παλιό. Γιατί το νέο σημαίνει ιδέες. Ιδέες και σχέδιο. Όχι βέβαια σχέδιο Ανάν και σχέδιο Κεμάλ. Και γιατί η μόνη δική σας ιδέα, και μάλιστα έμμονη, είναι όχι να κάνετε κάτι για τη χώρα, αλλά να γίνετε κάτι. Γι’ αυτό και τόσα ψεύδη, όπως στον Έβρο, αλλά και τόσο μεγάλος συνωστισμός καριεριστών και καριεριστριών. Τόσο στη Θράκη, όσο και στην Αθήνα. Οι μια δυο εξαιρέσεις υπάρχουν απλώς ώστε να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Σύμφωνα με τον οποίο, το αμοράλ και η τύπου Όργουελ πειραγμένη σας ανθρωπολογία, είναι και αυτά στην ημερήσια διάταξη, αν δεν σας έχουν ήδη κατακυριεύσει.
Δεν είναι φυσικά διαφορετικών προδιαγραφών ο συνωστισμός των υπόλοιπων εκδοχών του παλιού στο κοινοβούλιο. Μπουλούκια και μπουκλούκια εν τω κράτει και τις παρυφές του. Μια Βουλή παλιό από άκρου εις άκρον. Με μια μελλοντική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να αποτελεί ένα ακόμη φιλμ, που όμως είναι χιλιοπαιγμένο. Άλλοτε σε φόντο μπλε, άλλοτε σε πράσινο, άλλοτε σε τουρκουάζ, άλλοτε σε μπλε-μαρέ, όπως σήμερα, και άλλοτε σε ροζ-μαβί, όπως αύριο.

Και όλα αυτά μαζί να αποτελούν οργανικά μέρη ενός ζεύγους. Της ημεδαπής κομματικής τάξης και του τηλεοπτικού φασιστικού αθηναϊσμού, μετά του εξώγαμου τέκνου τους. Ο λόγος για τη χρυσή Αυγή.

Δεν ξέρουμε πότε θα ανάψει εκ νέου το σβηστό σήμερα καντήλι της ιστορικής αλήθειας, της Δημοκρατίας και του Ελληνικού κοινοβουλίου. Ξέρουμε όμως καλά τις δυο τρεις τελευταίες αναλαμπές του. Αυτές που σας εξιστορήσαμε, και που κανείς δεν μπορεί να παραχαράξει, παρά μόνο να τις συκοφαντήσει.

Συμφωνείτε πιστεύουμε ότι ο φασισμός είναι πολλών και διαφόρων μορφών και κατηγοριών. Έτσι είναι πιο σωστό να μιλάμε για φασισμούς. Ο καθένας από τους οποίους είναι χειρότερος από τους άλλους. Και ότι εδώ δεν ισχύει το εκ δύο κακών, το μη χείρον βέλτιστο. Αν δηλαδή τα δυο μεγάλα κακά της περιόδου που διανύουμε στην Ελλάδα, είναι ο μνημονιακός φασισμός και ο γειτονικός μας κεμαλισλαμισμός, κανείς εκ των δύο δεν είναι βέλτιστος για τους Δημοκράτες. Γι’ αυτό και οφείλουμε να τους αποκαλύπτουμε αμφότερους. Όσοι το κάνουν μόνο για τον εξ αυτών πρώτο, είναι ημιδημοκράτες -κατά το ημιθανείς πολιτικά και ηθικά- σε αντιδιαστολή με τους αντιδημοκράτες που, όπως οι συγκυβερνώσες κομματικές κάστες, τα έχουν βρει και με τους δύο αυτούς φασισμούς.

Απέναντι λοιπόν σε αυτή την κατάσταση η μόνη δύναμη που μπορεί να ανάψει το καντήλι που λέγαμε, είναι η περαιτέρω διεύρυνση της αποχής. Όχι βέβαια δια μακρών, αλλά έως ότου οι απέχοντες πολίτες ανασκάψουν τη δική τους πόλη, όχι για να βρουν κάτι το αρχαίο, αλλά το νέο, και να ξανασυναντηθούν στην εκκλησία του Δήμου με τους αυθεντικούς εκφραστές του, όσο και της πολιτικής. Η οποία αποτελεί την πιο σπουδαία τέχνη, όπως τη χαρακτήριζε ο συμπατριώτης μας, ο Δημόκριτος.

Μέχρι τότε η αποχή δεν θα αποτελεί βέβαια ιδιωτεία. Αντίθετα, ιδιωτεία είναι η σημερινή συμμετοχή. Η αποχή στις μέρες μας, είναι μια πράξη απελευθερωτική. Συνιστά, εκτός των άλλων, αποφυλάκιση από τα κάθε χρώματος υπαρκτά κάτεργα και από τους κομματικούς δεσμοφύλακες. Αυτά θα συμπεριελάμβανε σε ένα νέο του επιτάφιο, αν ζούσε στη σημερινή Ελλάδα ο Περικλής, και όχι αυτά που έλεγε στον παλιό. Γιατί υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Τότε υπήρξε ένα περιβάλλον Δημοκρατίας. Σήμερα, αυτό που υπάρχει στην ουσία του, είναι ένας πολυφασισμός.
Θράκη 30 Σεπτεμβρίου 2014