Στο προπερασμένο φύλλο της «κυριακάτικης δημοκρατίας», σε άρθρο με θέμα τις παραβιάσεις των Τούρκων, είχε αναφερθεί η πρωτοβουλία του ΥΕΘΑ Δ. Αβραμόπουλου να θέσει το θέμα στον Τούρκο ομόλογό του Ισμέτ Γιλμάζ σε τηλεφωνική επικοινωνία τους, ενώ στη συνέχεια κάλεσε τον Τούρκο πρέσβη στην Αθήνα ζητώντας του να μεταφέρει τις απόψεις του στον υπουργό του Αχμέτ Νταβούτογλου.
Το αποτέλεσμα ήταν την ίδια ημέρα να καταγραφούν 21 παραβιάσεις από τουρκικά αεροσκάφη, οι οποίες συνοδεύτηκαν από μία «φιλική» αντιμετώπιση του Ελληνα υπουργού από τον Τούρκο ομόλογό του και μία υπόσχεσή του να υπάρξει στο μέλλον μία αμοιβαία ανταλλαγή επισκέψεων των δύο υπουργών, με σκοπό την αποκλιμάκωση της εντάσεως κ.λπ.

Το διάβημα

Η αναποτελεσματικότητα του παραπάνω διαβήματος οφείλεται στο γεγονός ότι η ελληνική πλευρά δεν φαίνεται διατεθειμένη να αντιμετωπίσει την αυταπόδεικτη πραγματικότητα ότι οι τουρκικές προκλήσεις είναι δομικό στοιχείο της τουρκικής πολιτικής έναντι της χώρας μας, το οποίο δεν αλλάζει ούτε με τα ζεϊμπέκικα του ανεκδιήγητου ατόμου, που υπεδύθη κάποτε τον υπουργό Εξωτερικών και στη συνέχεια τον πρωθυπουργό της Ελλάδας, ούτε με τις μετέπειτα κουμπαριές ή την απόφαση για τη «στρατηγική συνεργασία» και τα κοινά υπουργικά συμβούλια και, φυσικά, ούτε με τα περίφημα (αμερικανικής εμπνεύσεως) «Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης», τα οποία οι Τούρκοι υπέγραφαν χωρίς να τα εφαρμόζουν ποτέ.

Ενας απολογισμός αποτελεσμάτων ότι με την πολιτική αυτή αποφεύγεται μία όξυνση των σχέσεών μας με την Τουρκία αποδεικνύει ότι το επιχείρημα αυτό δεν ευσταθεί. Με την πολιτική αυτή η Τουρκία παγίωσε σε επίπεδο εντυπώσεων τις παράλογες διεκδικήσεις της στη διεθνή κοινή γνώμη και διατηρεί, όπως θα δούμε παρακάτω, με τις προκλήσεις της την πρωτοβουλία και τη δυνατότητα για κλιμάκωσή τους σε χρόνο της δικής της επιλογής και τελική κατάληξη ένα θερμό επεισόδιο με απρόβλεπτες συνέπειες.

Οι αλλαγές των κανόνων των διεθνών σχέσεων και οι αλλαγές ισορροπιών στο διεθνές σύστημα των τελευταίων δύο δεκαετιών, στο διάστημα των οποίων σημειώθηκε μία σειρά συρράξεων με σκοπό τη διάλυση κρατών, την αλλαγή καθεστώτων κ.ά., έχουν καταστήσει το διεθνές περιβάλλον ιδιαίτερα ρευστό και επικίνδυνο, ιδίως στην ευρύτερη περιοχή μας. Οι πρόσφατες εξελίξεις στον αραβικό κόσμο και η επιπλέον αστάθεια που προέκυψε από τα γεγονότα της Ουκρανίας κατέστησαν επίσης επιτακτική την ανάγκη διατηρήσεως της συνοχής του ΝΑΤΟ, με αποτέλεσμα κάθε απόπειρα διαταράξεώς της να είναι ιδιαίτερα ανεπιθύμητη.
Το στοιχείο αυτό προσδίδει στην Ελλάδα τη δυνατότητα ασκήσεως μίας άλλης πολιτικής για την αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικής πολιτικής. Και αυτή είναι η δημοσιοποίηση των τουρκικών σχεδίων εις βάρος της Ελλάδας, τα οποία διέρρευσαν το 2010, μετά την εσωτερική διαμάχη στο τουρκικό πολιτικό σύστημα.
Στην Ελλάδα τα σχέδια αυτά, που διέρρευσαν γύρω από την υπόθεση Εργκενεκόν, έγιναν γνωστά από την αποκάλυψη των σχεδίων επιχειρήσεων «Βαριοπούλα» (Balyoz) και το ναυτικό προσάρτημά τους σχέδιο «Suga». Μέσω αυτών οι Τούρκοι στρατιωτικοί σχεδίαζαν να υπονομεύσουν το καθεστώς Ερντογάν, προκαλώντας μία έκρυθμη κατάσταση με την Ελλάδα, με προβοκάτσιες που προέβλεπαν ακόμη και την κατάρριψη τουρκικού αεροσκάφους από τους ίδιους τους Τούρκους, την οποία θα επέρριπταν στην Ελλάδα.
Το αξιοσημείωτο εδώ ήταν ότι, ενώ η υπόθεση Balyoz αποκάλυπτε ένα κανονικό σχέδιο επιχειρήσεων, οι Τούρκοι δεν έδειξαν ιδιαίτερη ανησυχία για την αποκάλυψη των σχεδίων τους, γεγονός που προκάλεσε προβληματισμό για το αν η διαρροή αυτή ήταν απρόβλεπτη ή όχι.
Μάνος Ηλιάδης