Θυμάσαι Νίκο πότε τα είχαμε «πει» για πρώτη φορά;
Θυμάσαι, ξέρω γιατί μου το είχες πει. . .

Α ρε Νίκο.

Τέσσερις βότκες με είχες κεράσει σε εκείνο το γωνιακό μαγαζί στην Κομοτηνή.

Γκολ με έστειλες σπίτι. Βέβαια είχαμε υποσχεθεί ότι η επόμενη φορά θα είναι καλύτερη.
Κι όμως Νίκο, τις σχέσεις μας, δεν τις χώρισαν ούτε οι πολιτικές μας διαφορές, ούτε οι άλλες απόψεις που είχαμε.

Τι να πω ρε Νίκο.

Τι να πω. Το πρωί ήθελα να κάνω πλάκα στον Γιώργο κι αυτός μου είπε τα νέα για σένα. Ποια νέα ρε φίλε. Τα χειρότερα.

Πήρα τον Σάκη, δεν το σήκωσε. Πήρα τη Βάσω. Δεν το πίστευα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ούτε τώρα θέλω, αλλά. . .

Δε θα σου πω Νίκο άλλα.

Είχαμε έναν αλληλοσεβασμό. Είχαμε κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που είχαμε με άλλους συναδέλφους.

Το τελευταίο διάστημα έγιναν πολλά. Θα γίνονταν κι άλλα.
Δε ξέρω ρε Νίκο. Δε νομίζω ότι χρειάζεται να ξέρω.

Η ζωή δεν είναι μικρή φίλε. Εμείς την κάνουμε μικρή.
Ελπίζω να την έζησες, όπως ήθελες.

Ο φίλος σου ελπίζω
Γιάννης Τομαδάκης.