Δυστυχώς ή ευτυχώς δε στεναχωριέμαι συχνά τα τελευταία χρόνια. Έχω αποφασίσει ότι δε θα με χαλάνε οι αποφάσεις και ότι οι καταστάσεις θα ξεπεραστούν αργά η γρήγορα.

Σήμερα όμως, με έπιασε θλίψη.

Το απόγευμα επισκέφτηκα τον Άρδα στις Καστανιές. Μέχρι πριν από μία εβδομάδα υπήρχε ζωή. Υπήρχε κόσμος. Ήταν η συνάντηση νέων η οποία μας θύμισε ότι υπάρχει ζωή στο ποτάμι.

Η καφετέρια, το εξοχικό, όπως το ονομάζουν οι ντόπιοι, κλειστή. Κάτι Βούλγαροι να κατασκηνώνουν λίγο πιο πέρα, ένας δύο παππούδες, ένας ψαράς, απέναντί μου μία οικογένεια.

Δε χρειάστηκε να αναρωτηθώ τι θα γινόταν αν η καφετέρια ήταν ανοιχτή.

Μόνο κάποιος ηλίθιος δε ξέρει τι θα συνέβαινε. . .

Εκατοντάδες πολίτες θα ήταν στο ποτάμι, παιδιά θα βουτούσαν γιατί κοντά θάλασσα δεν υπάρχει, κάποια παρέα συνταξιούχων θα είχε πάρει τα εγγονάκια που θα ήταν για διακοπές σε κάποιο χωριό του Τριγώνου να τα κεράσει παγωτό.

Το ποιος φταίει, το γιατί η καφετέρια είναι κλειστή, ειλικρινά δε με ενδιαφέρει.
Αυτό που με ενδιαφέρει, είναι ότι μία από τις ομορφότερες περιοχές της Ελλάδας μαραζώνει, όχι μόνο επειδή η καφετέρια είναι κλειστή, αλλά και γιατί ποτέ μέχρι τώρα, δε βρέθηκε η εναλλακτική λύση.

Υ.Γ. Επειδή κάποιοι μπορεί να μην το έχουν καταλάβει, φέτος λιγότεροι συμπολίτες μας θα πάνε διακοπές, γιατί δεν έχουν.

Γιάννης Τομαδάκης