ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΣΙΔΗ
Μόλις τα κόμματα εξουσίας αποφάσισαν εξ ανάγκης να καταργήσουν την καταστροφική πελατειακή πολιτική της ρουσφετολογίας, της παροχολογίας και των προσωπικών εξυπηρετήσεων, οι πολίτες-πελάτες όχι μόνο τα εγκαταλείπουν ιδεολογικοπολιτικά αλλά τα τιμωρούν και εκλογικά, αφού και τα κόμματα αποτελούν προέκταση της κοινωνίας. Μη φανταστεί κανείς πως η ρουσφετολογία, ο συντεχνιασμός και ο τοπικισμός εξαλείφθηκαν εντελώς δια μαγείας, αλλά υποχώρησαν σημαντικά και συνεχίζονται διακριτικά από αρκετά πολιτικά πρόσωπα. Οι πολίτες-πελάτες αλλάζουν ευκολότερα μαγαζί και δεν ανήκουν μονίμως σε κάποιο κόμμα εξουσίας, εκτός από κάποιους ρομαντικούς φετιχιστές. Αλλά και ο ταρτουφισμός πολλών Ελλήνων πολιτικών είναι ακόμα προσκολλημένος σε παλιομοδίτικες και παλαιοκομματικές μεθοδολογίες. Ακόμα και ως βουλευτές και υπουργοί διέπονται από μια συνδικαλιστική απροθυμία να λάβουν αποφάσεις και μέτρα που έχουν πολιτικό κόστος, ιδιαίτερα για την εκλογική τους περιφέρεια. Για να πείσουν τους ψηφοφόρους χρησιμοποιούν ελπιδοφόρα συνθήματα, ψεύτικες υποσχέσεις και ρουσφετολογικές προσδοκίες.
Με την ευκαιρία της βαθιάς κρίσης που βιώνει το έθνος είναι καιρός πολιτικοί και πολίτες να απαλλαγούμε από τα ιδεολογικά βαρίδια του παρελθόντος, από τις στερεότυπες εμμονές «προοδευτικότητας», από τις αγκυλώσεις «αριστεροσύνης», από τον μονοπωλιακό «κρατισμό» και από τον ασύδοτο «φιλελευθερισμό». Πρέπει να παντρέψουμε αρμονικά την ιδεολογία με την κουλτούρα και τον πολιτισμό, να συγκεράσουμε το ιδιωτικό με το κρατικό. Η συντήρηση του κούφιου βερμπαλισμού έρχεται σε σύγκρουση με την σύγχρονη πραγματικότητα. Οι ιδεολογικοί διαχωρισμοί γκρεμίστηκαν μαζί με το τείχος του Βερολίνου, αλλά οι κοινωνικές κατακτήσεις πρέπει να διασωθούν πριν κατακρημνισθεί ολόκληρο το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο και το σύστημα που έχει μετακινηθεί επικίνδυνα προς τον ασύδοτο φιλελευθερισμό και τον καπιταλισμό που έχουν υποδουλωθεί στον τύραννο της ελεύθερης (δηλαδή ανεξέλεγκτης) αγοράς. Μιας αγοράς που για πολλές δεκαετίες ψεύδεται ότι μπορεί να αυτορυθμιστεί.
Υπάρχουν βέβαια και κάποια κόμματα που προσφεύγουν στον λαϊκισμό, στη δημαγωγία, στο εμπόριο ελπίδας με τους ασύστατους ισχυρισμούς τους ότι υπάρχει η εύκολη λύση για έξοδο από τη βαριά οικονομική κρίση χωρίς κόστος και θυσίες, χωρίς εκπλήρωση των υποχρεώσεων, χωρίς την εξόφληση του χρέους. Θα ευχόμασταν να είναι αλήθεια, αλλά αυτές οι θεωρίες βρίσκονται εκτός ελληνικής και ευρωπαϊκής πραγματικότητας. Θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η περιχαράκωση και ο εθνικός απομονωτισμός θα φέρουν τη χώρα πολλές δεκαετίες πίσω. Γι αυτό οφείλουμε να έχουμε καθαρό μυαλό και ανοιχτούς ορίζοντες στα ευρωπαϊκά και παγκόσμια δεδομένα και δρώμενα. Οι ιδέες και οι δράσεις μας οφείλουν να βάλουν τέλος στον κομματικό φετιχισμό και να έχουν ως γνώμονα το γενικότερο εθνικό συμφέρον και όχι το πρόσκαιρο ατομικό και κομματικό. Δεν έχουμε δικαίωμα να αποδράσουμε από τον ορθολογισμό και την αλήθεια, αλλά να δράσουμε συλλογικά και αποτελεσματικά με αίσθημα ευθύνης.