ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΣΙΔΗ
Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας, της ελληνικής οικονομίας και της ελληνικής διοίκησης. Έχουμε μιλήσει για την αλαζονεία της εξουσίας και την υπεροψία της δύναμης. ΄Εχουμε επισημάνει το γεγονός πως μόνο στην Ελλάδα συνεχίζουν να παίρνουν σύνταξη οι αποθανόντες αλλά και επίδομα τυφλότητας οι ανοιχτομάτηδες οδηγοί. Έχουμε μείνει έκπληκτοι και εντυπωσιασμένοι από την ευρηματικότητα και εφευρετικότητα των Ελλήνων να κλέβουν με κάθε τρόπο το κράτος. Έχουμε μιλήσει άπειρες φορές για τη διαπλοκή και τη διαφθορά σε όλες τις κλίμακες, από την κατώτερη λαϊκή μέχρι την ανώτερη κλίμακα μερικών πολιτικών και ολόκληρου του πλέγματος εξουσίας.
Με αυτά και με αυτά, αλλά και με τη συνενοχή του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, έχουμε βρεθεί στο χείλος της οικονομικής κατάρρευσης με όλες τις γνωστές οδυνηρές συνέπειες που βιώνουμε. Δεν είναι μόνο η ανεργία που πλήττει τους εργαζόμενους και ιδιαίτερα τους νέους αλλά και η εμπορική αναδουλειά, το λεγόμενο «κεσάτι» των περισσότερων εμπορικών και παραγωγικών επιχειρήσεων και καταστημάτων που έσπασαν ρεκόρ στα λουκέτα. Η ραγδαία συρρίκνωση του εισοδήματος και η ανεργία προκάλεσαν τα κεσάτια στην αγορά και εκτόπισαν τα μπερεκέτια του παρελθόντος. Η χώρα έχει εισέλθει σε έναν φαύλο κύκλο υπανάπτυξης που επιτείνει την ύφεση, την ανεργία και την εξαθλίωση. Όλοι πλέον διαπιστώνουν και ομολογούν ότι η χώρα έχει επείγοντα και οξυμένα προβλήματα επιβίωσης και παραμονής στο ευρώ και ως εκ τούτου αυτή η εφιαλτική κατάσταση δεν επιδέχεται καθυστερήσεις, αναβολές και παλινωδίες. Δεν επιδέχεται έλλειψη συσπείρωσης και σύμπνοιας της κοινωνίας.
Μια χώρα στην οποία δόθηκαν οι περισσότερες εθνικές και ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, οι οποίες με μαγικό τρόπο βρέθηκαν σε καταθέσεις πολλών δις ευρώ σε ξένες τράπεζες. Τώρα όμως που η πατρίδα (Ελλάδα) κινδυνεύει, ο ελληνικός πλούτος ταξιδεύει στην «ελεύθερη» παγκόσμια αγορά. Έτσι το χρέος της Ελλάδας για να γίνει διαχειρίσιμο και βιώσιμο θα χρειαστεί και άλλο «κούρεμα», αρκεί να δείξουμε καλή διαγωγή και να τηρήσουμε τα μνημόνια. Κι εμείς οι πολίτες αναρωτιόμαστε: με τον καλό ή με τον κακό εαυτό μας θα πορευτούμε σ΄αυτή την κρίση; Μπορούμε άραγε και με ποιο τρόπο να συγκρατήσουμε και να σταματήσουμε την μετοίκηση και τον εκπατρισμό των παιδιών μας, του πολύτιμου έμψυχου δυναμικού μας; Πόσα χρόνια ή δεκαετίες θα χρειαστούμε ακόμα (αν ζούμε) για να αρχίσει η αξιοποίηση του εθνικού μας πλούτου (πετρέλαιο, αέριο, στερεά ορυκτά);
Οι Έλληνες μπορεί να μεγιστοποιούν τα ασήμαντα και να ελαχιστοποιούν τα σημαντικά, αλλά τους διακρίνει μια αίσθηση του μέτρου. Γνωρίζουν ότι για να εξομαλυνθεί η οικονομία πρέπει να αυτοσυγκρατηθούν με ιώβεια υπομονή και να παλέψουν για το αδύνατο, ώστε να μη βιώσουν το απρόβλεπτο και το αδιανόητο. Γνωρίζουν ότι πρέπει να προσαρμοστούν σε μια νέα κουλτούρα που δίνει προτεραιότητα στο συλλογικό. Η επίπλαστη ευμάρεια του παρελθόντος θα αποτελεί όνειρο μακρινό και απλησίαστο.
Επειδή όμως το ελληνικό πρόβλημα συνδέεται και συσχετίζεται με τη διεθνή οικονομία, θα πρέπει να μεταρρυθμιστούν ταυτόχρονα οι διεθνείς οικονομικοί θεσμοί για να γίνεται με δικαιότερο τρόπο η διάχυση και η κατανομή του παγκόσμιου πλούτου. Χρειάζεται ένα καινούριο new deal, μια νέα Συμφωνία – Συμβόλαιο για να αντιμετωπισθεί η διεθνής οικονομική κρίση και για να απελευθερωθούμε από τα καπιταλιστικά κέντρα του χρήματος και της αγοράς. Πρέπει να ρυθμιστεί σωστά η διεθνής αγορά, διότι ό,τι μένει αρρύθμιστο καταντάει άπληστο.