Από την Παρασκευή το πρωί ένα νέο κέντρο λαθρομεταναστών θα λειτουργεί και επίσημα στον Έβρο.

Μακριά από το κέντρο της χώρας, έξω από την Ορεστιάδα, δίπλα από το χωριό Φυλάκιο, πίσω από το παλιό κέντρο. Θα το βλέπουν οι οδηγοί οι οποίοι θα πηγαίνουν στο Ιβαίλογκραντ και δυστυχώς είναι πολλοί. . .
Θα το βλέπουν οι κάτοικοι του διπλανού χωριού.

Η τοπική κοινωνία διαφώνησε, κάποιοι κάτι είπαν, αλλά ηχηρή αντίδραση καμία.

Κανένας δεν βγήκε μπροστά πριν ακόμα ξεκινήσουν οι εργασίες, όταν βλέπαμε τι πάμε να κάνουμε.

Κανένας δεν οδήγησε το λαό σε μία ουσιαστική αντίδραση.

Αντίθετα στην Αλεξανδρούπολη, στη Ροδόπη, όλοι βγήκαν μπροστά και κέρδισαν μία ακόμα μάχη.

Είπαν όχι στα χρυσωρυχεία, χωρίς να έχουν την απόλυτη στήριξη ΜΜΕ. Βγήκε ο δήμαρχος, το δημοτικό συμβούλιο η περιφέρεια και είπαν ΟΧΙ. Έκαναν διαμαρτυρίες, πήγαν στην Αθήνα, είδαν τους πολιτικούς αρχηγούς.
Το πάλεψαν ακόμα κι αν δεν είχαν τα μεγάλα μέσα. . .

Η σπίθα έπεσε, ο κόσμος ξεσηκώθηκε.
Μεγάλες συγκεντρώσεις, δυνατά μηνύματα.
100 χιλιόμετρα πιο πάνω, φυσάει άλλος αέρας;

Επειδή, δυστυχώς γνωρίζω ότι η τοπική κοινωνία δεν το ήθελε, συμπεραίνω ότι κάτι έλειπε για τον αγώνα.

Και πριν προστρέξουν, ορισμένοι που θεωρούν τον εαυτό τους μεγάλο ηγέτη, θα τους πω ότι ούτε μία συνέντευξη τύπου δεν έδωσαν.
Είχε γίνει μία πολύ υποτονική κινητοποίηση στην πλατεία Ορεστιάδας. Πολύ υποτονική όμως. Έγινε κι εκείνη η Μαύρη Τετάρτη.
Μετά τι έγινε;
Ο λαός κουράστηκε ή δεν υπάρχει ο μεγάλος ηγέτης να τον ξεσηκώσει;

«Προσπαθείς να σηκώσεις το θέμα, αλλά κάτι το πολεμάει» μου είπε ένας παλιός και καλός φίλος από την Αλεξανδρούπολη χθες.

Το σκέφτηκα, το ξανασκέφτηκα.
Λείπει η σπίθα, το όραμα, το αγωνιστικό πνεύμα.

Κι όσο για την ελπίδα;
Την τύχη του ο λαός, την κρατάει στα χέρια του.

Μπροστά μας θα έρθουν κι άλλα. ΑΣ ΜΗΝ ΤΗΝ ΞΑΝΑΠΑΤΗΣΟΥΜΕ.