Του Γιώργου Γεωργιάδη*
Τα τελευταία τρία χρόνια, κυριαρχούν στην καθημερινότητά μας έννοιες όπως « Έλλειψη ρευστότητας, ανεργία, απολύσεις, κατώτατος μισθός, φορολογία». Βιώνουμε καθημερινά μέσω των Μ.Μ.Ε. ένα ατέρμονο αγώνα δρόμου των κυβερνώντων μας, για αύξηση των εσόδων του κράτους, και μείωση των εξόδων του, μέσω της αύξησης της φορολογίας από τη μια, και μείωσης των μισθών και συντάξεων από την άλλη.
Αρχές του 2013 λοιπόν, και άρχισαν δειλά – δειλά να ακούγονται δηλώσεις Γεν. Γραμματέων Υπουργείων, και Ευρωπαίων αξιωματούχων, περί νέων μειώσεων στους μισθούς. Στον δημόσιο, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα. Ακούγονται επίσης από σκόρπιες φωνές, δηλώσεις περί της αναγκαιότητας νέων φορολογικών μέτρων.
Προσπαθώντας να μεταφράσω αυτές τις προθέσεις (που συνήθως καταλήγουν σε επιλογές), καταλήγω στο συμπέρασμα ότι όλες οδηγούν σε νέα μείωση ρευστότητας στην αγορά. Οδηγούν σε μείωση της καταναλωτικής δύναμης του Έλληνα, άρα σε κλείσιμο επιχειρήσεων, άρα σε αυξημένη ανεργία, άρα σε μειωμένη δυνατότητα απόδοσης φόρων.
Φαύλος κύκλος μου φαίνεται. Δεν μπορείς να εισπράττεις φόρους από μία κοινωνία που αδυνατεί να επιβιώσει. Με τη διαφορά ότι αυτός ο κύκλος δεν μένει σε σταθερή θέση. Κάθε μέρα που έρχεται, μας βρίσκει σε χειρότερη κατάσταση από την προηγούμενη, μιας και οι ανάγκες της επιβίωσης, δεν σταματούν να υφίστανται.
Θεωρώ, ότι τα παραπάνω, δεν είναι δύσκολο να τα συμπεράνει ο οποιοσδήποτε βρίσκεται σε ηλικία, άνω των 18 ετών. (όχι βέβαια ότι αποκλείονται και οι ακόμα νεώτεροι.).
Γιατί τότε, έμπειροι οικονομολόγοι και πολιτικοί καριέρας συνεχίζουν να τα υιοθετούν; Ποιος είναι πραγματικά ο λόγος που κανείς δεν μιλάει ακόμα και σήμερα, για ουσιαστικούς τρόπους ανάκαμψης; Γιατί κανείς δεν μιλάει για το πραγματικό πρόβλημα της χώρας, το οποίο όλοι γνωρίζουμε ότι είναι ο τρόπος διοίκησης και λειτουργίας της; Γιατί κανείς δεν μιλάει για μεταρρυθμίσεις;
Δεν θα διαφωνήσει κανείς στο γεγονός ότι η φοροδιαφυγή, είναι ένα μέγιστο πρόβλημα για τη χώρα. Ούτε και ο γράφων φυσικά. Διαφωνώ όμως με το γεγονός ότι αυτό το πρόβλημα αναγορεύθηκε ως το κυρίαρχο. Φοροδιαφυγή υπήρχε και υπάρχει, γιατί κανείς από το πολιτικό σύστημα της χώρας, δεν θέλησε ποτέ να φτιάξει ένα φοροεισπρακτικό μηχανισμό. Δεν υπήρχε και λόγος. Τα χρήματα έρχονταν εύκολα από το εξωτερικό, είτε με τη μορφή πακέτων, είτε με τη μορφή πολύ φτηνού δανεισμού. Δεν υπήρχε λόγος, μία κυβέρνηση να υποστεί οποιοδήποτε πολιτικό κόστος, επιβάλλοντας φορολογίες δίκαιες και σωστά κατανεμημένες. Δεν υπήρχε λόγος, ο κυβερνήτης να στενοχωρεί τους ψηφοφόρους του, εισπράττοντας φόρους από αυτούς. Όσοι τόλμησαν να παρεκκλίνουν αυτής της γενικής γραμμής, γρήγορα παραγκωνίστηκαν.
Και κάπου εδώ, ξεκινάει η διαφθορά.
Εδώ και τριάντα χρόνια, δημιουργήθηκε στη χώρα ένα πολιτικό σύστημα, το οποίο αφού κάλυπτε τις ανάγκες επιβίωσής του, με τα εύκολα χρήματα από το εξωτερικό, έδινε και στους ψηφοφόρους του, τα ελάχιστα, ώστε να τους κρατά σε καταστολή και πάντα υπό έλεγχο. Μετατρέποντάς τους και αυτούς, σε συνεργούς του εγκλήματος. Εδώ και τριάντα χρόνια, το πολιτικό σύστημα της χώρας, διαβρώθηκε από το πολύ και εύκολο χρήμα, διαβρώνοντας μαζί του και έναν ολόκληρο λαό. Χάνοντας οποιαδήποτε αίσθηση ευθύνης, και ηθικής. Χάνοντας οποιαδήποτε διάθεση προσφοράς και δημιουργίας. Μαθημένο στην εύκολη εύρεση χρημάτων, χωρίς δουλειά. Και όλα αυτά επί τριάντα χρόνια!!!!
Μόλις τελείωσαν τα εύκολα χρήματα από το εξωτερικό, ενστικτωδώς, το σύστημά μας, ψάχνει να βρει εύκολα χρήματα από το εσωτερικό. Επιβάλλοντας φόρους, οριζόντια και κάθετα, χωρίς καμία λογική. Και φυσικά χωρίς καμία ουσιαστική παραγωγή έργου. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης….

Το θέμα είναι όμως, ότι αυτό το ίδιο πολιτικό σύστημα, παραμένει και σήμερα, διοικεί και επιβάλλει νέες πρωτόγνωρες καταστάσεις σε όλους.

Και το ερώτημα που προκύπτει είναι εάν το ισχύον πολιτικό σύστημα της χώρας, θέλει να αλλάξει, και όχι τόσο, εάν μπορεί. Πώς είναι δυνατόν, μία διαβρωμένη δημόσια διοίκηση η οποία ανδρώθηκε επί μία τριακονταετία, να θέλει να αλλάξει; Πώς είναι δυνατόν ένα πολιτικό σύστημα που έχει δομηθεί επάνω σε αξίες διαπλοκής, συναλλαγής και εύκολου πλουτισμού, να θέλει να αλλάξει και να ακολουθήσει δρόμους ευθύνης, δημιουργίας και ρεαλισμού;

Η καταστροφή αλλά και η σωτηρία μας λοιπόν, εξαρτάται άμεσα και μοναδικά από το πολιτικό μας σύστημα. Όσο το διαβρωμένο αυτό σύστημα, λειτουργεί αποκλειστικά και μόνο με το ένστικτο της επιβίωσής του, και όχι με γνώμονα την αυτοδιάλυση και επαναδημιουργία του, τότε, μέρα με τη μέρα, η διάλυση του Ελληνικού κράτους, έρχεται και πιο κοντά.
Όσο τα Ελληνικά πολιτικά κόμματα, αρνούνται να κατανοήσουν ότι με τη μορφή που λειτουργούν, δεν αποτελούν τη λύση του προβλήματος αλλά το ίδιο το πρόβλημα, η ολοκληρωτική καταστροφή, θα έρχεται όλο και πιο κοντά. Κι αυτό γιατί οι ανάγκες διατήρησης αυτού του πολιτικού συστήματος, θα απαιτούν ολοένα και περισσότερα χρήματα, τα οποία πολύ σύντομα δεν θα υπάρχουν.
Θέλω να πιστεύω ότι η διάλυση και ο θάνατος, θα ανταμώσουν, πρώτα το πολιτικό μας σύστημα, και όχι το λαό μας.
*Πολιτικός Μηχ/κός Τ.Ε.
Πρόεδρος Ε.Κ.Κ.Α.