ΤΟΥ ΜΑΝΔΑΛΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ. e-mail: panosmandalos@yahoo.gr.
Η Ελλάδα, εδώ και τρία χρόνια είναι στην δίνη του κυκλώνα. Φυσικά ίσως αποτελεί και παγκόσμια πρωτοτυπία πως το 1,5% του ΑΕΠ της ευρωζώνης να αποτελεί και το μεγαλύτερο ίσως παγκόσμιο πρόβλημα της σημερινής παγκόσμιας οικονομίας. Και λέμε το 1,5% της ευρωζώνης γιατί είναι πολύ λιγότερο ως ποσοστό στον Παγκόσμιο ΑΕΠ.
Η ιδιομορφία αυτή οφείλεται και στο ότι η Ελλάδα σύμφωνα με τους ιθύνοντες δεν έχει παραγωγή. Και όμως στην Ελλάδα παραγωγή υπάρχει. Την παραγωγή αυτή την κατέστρεψαν αυτοί ακριβώς που την καταγγέλλουν. Η Ε.Ε που με τους νόμους του 2005 θέσπισε την αγρανάπαυση καις τις ποσοστώσεις γάλατος και κρέατος, κόβοντας ακριβώς μερίδια από τις χώρες του Νότου και ανεβάζοντας τα μερίδια στις βόρειες χώρες που εκτός των άλλων ήταν και βιομηχανικές χώρες, Φυσικά οι εδώ πολιτικοί έπαιξαν έναν μεγάλο ρόλο. Δέχτηκαν και πέρασαν αυτά τα εκτρωματικά σχέδια χωρίς την παραμικρή αντίσταση καταδικάζοντας την παραγωγή αλλά και την μεταποιητική βιομηχανία σε θάνατο.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η Ελλάδα κατέχει και μια εξέχουσα γεωστατική Θέση. Αποτελεί την συγκοινωνιακή δίαυλο της μαύρης θάλασσας με την Μεσόγειο μέσω του Αιγαίου. Έχει νησιά και μέρη που με την υφαλοκρηπίδα τους και τον καθορισμό της Α.Ο.Ζ θα την καθιστούσαν απόλυτη κυρίαρχη στον παγκόσμιο χάρτη διακίνησης εμπορευμάτων, ενώ τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στο Αιγαίο θα ήταν στην αποκλειστική νομή της.
Αυτό όμως θα ήταν εναντίον των συμφερόντων των διαφόρων πολυεθνικών εταιρειών εκμετάλλευσης και έρευνας για τους υδρογονάνθρακες που θα ήταν αναγκασμένες να ζητούν άδεια και φυσικά τον απόλυτο έλεγχο στις δανειοδοτήσεις να έχει το Ελληνικό κράτος. Αντ αυτού δημιουργούνται γκρίζες ζώνες με την ανοχή ορισμένων Εθνοπατέρων μας, που θα επιτρέψουν την αναστολή των ερευνών έως ότου θα βρεθούν οι κατάλληλες συνθήκες όπου οι εταιρείες αυτές θα έχουν τον απόλυτο έλεγχο εξαγωγής, χωρίς να έχουν οικονομικές υποχρεώσεις στην χώρα μας, όπως η δημιουργία Ε.Ο.Ζ. στα νησιά και στην Θράκη με ευνοϊκό φορολογικό και φυσικά διαφορετικό μισθολογικό καθεστώς. Αν μέχρι σήμερα γινότανε η Α.Ο.Ζ. τότε, όπως και το 75-76 ο Κ. Καραμανλής με τα πετρέλαια της Θάσου απαίτησε ποσοστώσεις 15-20% υπέρ του Ελληνικού δημοσίου, θα μπορούσε να επιχειρηθεί ακριβώς το ίδιο παράδειγμα. Βέβαια αυτή η εξέλιξη θα απέδιδε πολλά δις ευρώ στον Ελληνικό προϋπολογισμό καθώς και μια απεξάρτηση από τις εξωγενείς επιπτώσεις μιας ενεργειακής κρίσης. Τα χρήματα δε αυτά, θα ήταν ικανά όχι μόνο να σβήσουν το χρέος αλλά και να καταστήσουν την Ελλάδα τόπο ευημερίας και ανάπτυξης. Και όμως μέχρι σήμερα καμία κυβέρνηση δεν ανάπτυξε αυτή την φιλοσοφία αλλά άφησε την χώρα στον υπερδανεισμό και στην καταστροφή κάθε παραγωγικής δραστηριότητας αφήνοντας ξένες δυνάμεις να εξευτελίζουν έναν λαό.
Μια δεύτερη ευκαιρία που είχε η Ελλάδα, είναι αυτή των ενεργειακών αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου από την Ασία στην Ευρώπη όπως και η ανάγκη παράκαμψης των Δαρδανελίων και των στενών του Βοσπόρου που θα δώσει μεγαλύτερες ποσότητες και ταχύτερη τροφοδότηση της Ευρώπης. Έτσι οι Ελληνικές κυβερνήσεις κωλυσιεργώντας άφησαν και αυτή την ευκαιρία ανεκμετάλλευτη αφήνοντας σε άλλους να ορίσουν τα παγκόσμια δεδομένα και αποκόπτοντας την χώρα από έναν τόσο στρατηγικό και παγκόσμιο παράγοντα. Τα ωφέλει όμως από την εκμετάλλευση αυτών των αγωγών πολλά. Βέβαια εκτός από τα στρατηγικά, τα οικονομικά ωφέλει πολλά, αφού υπάρχει η εκμετάλλευση αυτών των αγωγών σε ποσόστωση σε φυσικό αέριο ή πετρέλαιο και φυσικά η φορολόγηση των κερδών της εταιρείας.
Η τρίτη στην σειρά στρατηγικής σημασίας επένδυση είναι αυτή των διεθνών μεταφορών, όπου η θέση της χώρας είναι από τις πλέον κομβικές στην διεθνή σκακιέρα αφού αποτελεί το πέρασμα σταυροδρόμι μεταξύ τριών ηπείρων. Η Εγνατία που μετά από σαράντα χρόνια ολοκληρώθηκε, ευτυχώς και αφού στοίχησε πολλαπλάσια αυτών που έπρεπε θα ήτανε στρατηγικής σημασίας αν ενωνόταν τα λιμάνια της Αλεξανδρούπολης, Καβάλας, Θεσσαλονίκης και Ηγουμενίτσας, με τα λιμάνια της Βάρνας και του Μπουργκάς στην Μαύρη Θάλασσα. Η γρήγορη μετακίνηση των εμπορευμάτων, παρακάμπτοντας τα στενά του Βοσπόρου θα καταστούσε την Ελλάδα τον στρατηγικότερο παράγοντα στις διεθνείς μεταφορές. Η εξυπηρέτηση των εμπορευμάτων από και προς Ιταλία χωρίς την χρονοβόρα διαδικασία διάβασης των στενών θα έφερνε ποιο κοντά τις εξαγωγές των κρατών της Μαύρης Θάλασσας και της Κασπίας με την υπόλοιπη Ευρώπη χωρίς τους εκβιαστικούς όρους της Τουρκίας. Βέβαια η εκμετάλλευση θα έφερνε σε κερδοφορία τόσο τον ΟΣΕ όσο και τους αυτοκινητοδρόμους αφού τα κόμιστρα θα πληρώνονται και θα καθορίζονται από το Ελληνικό κράτος. Τα κόμιστρα αν είναι ελκυστικά, τότε οι διακομιδές των προϊόντων θα γίνονται ταχύτερα από αυτά τα λιμάνια προς τους προορισμούς τους που θα αποβεί και εφαλτήριο για την εξαγωγή και ευπαθών προϊόντων προς μακρινές χώρες. Βέβαια και τα αεροδρόμια μπορεί να παίξουν τον ρόλο τους αφού η θέση της Ελλάδος είναι σε αυτό το σταυροδρόμι των Ηπείρων. Αλλά πώς να παίξουν ρόλο, όταν οι Γερμανοί στο πρώτο ιδιωτικοποιημένο αεροδρόμιο της χώρας κρατούν τους φόρους και τα ναύλα στις υψηλότερες τιμές της Ευρώπης μετά το Χίθροου. Αυτοί που ήρθαν σαν οι καλοί Σαμαρείτες έχουν μη ανταγωνιστικές τιμές με αποτέλεσμα να χάνονται πολλές πτήσεις αφού αεροσκάφη και επιβάτες προτιμούν άλλους σταθμούς.
Αυτά λοιπόν όπως και η αγροτοκτηνοτροφική ανάπτυξη και ο τουρισμός θα μπορούσαν να φέρουν υπερκέρδη και ανάπτυξη στην δοκιμαζόμενη Ελληνική οικονομία και φυσικά εκμηδένιση της ανεργίας και της φτώχιας. Αντ αυτού οι Έλληνες ηγέτες εκλιπαρούν τους τοκογλύφους για να πάρουν μόνο δάνεια τα οποία δεν θα μπορούν να πληρώσουν, ενώ θα επιχειρούν για ενέσιμη φορά διάφορα κουρέματα που στο τέλος το μόνο που θα επιφέρουν είναι η τελική κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων και το τέλος κάθε κοινωνικού δικαιώματος από την εποχή του Μεταξά, που ίδρυσε το ΙΚΑ και άρχισε η κοινωνική πρόνοια, με εξαίρεση…. την ναζιστική κατοχή.