ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΣΙΔΗ
«Καλόν δε και γέροντα μανθάνειν σοφά (Αισχύλος)

Πρόκειται για τον γνωστό αρθρογράφο της «ΓΝΩΜΗΣ» και άλλων τοπικών εντύπων με εκπληκτική συνέπεια και συνέχεια. Πρόκειται για ένα φαινόμενο αιώνιου εφήβου. Δεν με συνδέουν μαζί του ιδιαίτερα προσωπικές γνωριμίες και οικογενειακές σχέσεις, αλλά επικοινωνούμε νοερά και πνευματικά μέσα από τα κείμενά μας, που για μας αποτελούν ένα παράθυρο στον κόσμο και μια ζωντανή συνομιλία με την κοινωνία. Εκτιμώ βαθύτατα την πνευματική δημιουργία και την προσφορά του, την αδάμαστη θέλησή του να εξωτερικεύει τις σκέψεις του, το αμείωτο ενδιαφέρον του για τα τεκταινόμενα και δρώμενα, την απέραντη αγάπη του για τους συνανθρώπους του, για τον τόπο του, για την πατρίδα του και ιδιαίτερα για τη νεολαία, τη γενιά του μέλλοντος.
Είναι φαινόμενο ενός αυτοδίδακτου αρθρογράφου που φλέγεται από ενδιαφέρον και αγάπη για την Ελλάδα, για τη Θράκη, για τον ΄Εβρο, για την Αλεξανδρούπολη και για τη γενέτειρά του, το προσφυγικό χωριό των πατεράδων του, τον Πέπλο Φερών. Τα πολλά χρόνια που βαραίνουν την πλάτη του δεν είναι ικανά να ανακόψουν την άσβεστη και ακάματη ψυχική του ορμή, την πνευματική του διαύγεια, την κρυστάλλινη σκέψη του, την δημιουργική του έμπνευση, την ποικιλομορφία των θεμάτων, όχι μόνο για το παρελθόν αλλά και για την επικαιρότητα. Αναμφισβήτητα η κινητήριος δύναμη, που τον ωθεί να γράφει, είναι ο αγνός πατριωτισμός του και το ασίγαστο πάθος του για τα κοινά στον τόπο του και στη χώρα του. Κίνητρο αποτελεί επίσης η ισχυρή του βούληση να μετέχει στα κοινά με το λόγο του, τη γραφή του, τη γνώμη του, την πρότασή του. Θα μπορούσε σε άλλες εποχές να είναι ένας επιφυλλιδογράφος της πρώτης σελίδας.
Ο Ανέστης Νικολαίδης είναι ένα προσφυγόπουλο, γόνος Ελλήνων προσφύγων που εμπλούτισαν πληθυσμιακά και πολιτιστικά την καθημαγμένη χώρα μετά την Μικρασιατική καταστροφή. Ήταν το νέο αίμα που αιμοδότησε το σώμα της Ελλάδας, που έρευσε στις φλέβες του Ελληνισμού και το εμπλούτισε με νέα κύτταρα δύναμης και δημιουργίας. Τέτοιοι αγέραστοι και αιώνιοι έφηβοι, που διατηρούν τη φρεσκάδα του πνεύματός τους, αποτελούν πρότυπο και παράδειγμα για τη νέα γενιά που πελαγοδρομεί μέσα στην τρικυμία του σημερινού πελάγους και στη δίνη του ωκεανού.
΄Εχει πάντα έναν καλό λόγο για τα ωραία και σωστά έργα, για τα πολιτιστικά δρώμενα, για τους ανθρώπους της δημιουργίας, της τέχνης, των γραμμάτων, του πολιτισμού. Δεν είναι μόνο στείρα καυστικός και επικριτικός για τα κακώς κείμενα, αλλά έχει την ευθυκρισία και το θάρρος να αναγνωρίζει και να επιβραβεύει τα θετικά στοιχεία, τις σωστές δράσεις και ενέργειες. Δεν είναι μονολιθικός πεσιμιστής και απαισιόδοξος, δεν βλέπει το ποτήρι μόνο μισοάδειο αλλά και μισογεμάτο. Είναι «μέτρ» της ισορροπίας και του μέτρου και εκπέμπει πλούσια συναισθήματα και μηνύματα. Τα κείμενά του τα εμπλουτίζει και τα στολίζει, χρησιμοποιώντας αρχαία ρητά και σοφά αποφθέγματα που προσθέτουν εγκυρότητα και τεκμηριότητα στα γραφόμενά του.
Ο Ανέστης Νικολαίδης είναι ένας άνθρωπος που βίωσε τον β΄παγκόσμιο πόλεμο, τα πέτρινα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου αλλά και τα δύσκολα και στερημένα μεταπολεμικά χρόνια της ανασυγκρότησης. Γι αυτό είναι έμφορτος και πλούσιος από μνήμες, από πείρα, από γνώση και σοφία. Τελειώνοντας αυτό το τιμητικό αφιέρωμα στο φίλο και συμπολίτη μας Ανέστη Νικολαίδη, θα παραθέσω ένα θαυμάσιο απόσπασμα από ένα άρθρο-κείμενό του της 18-3-2011: «Λένε πως οι παιδικές εικόνες δεν σβήνουν εύκολα από τη μνήμη…»