22 χρόνια αγώνα, 22 χρόνια «μάχης» με ό, τι η λέξη αυτή μπορεί να υποσημαίνει στον χώρο της έντυπης δημοσιογραφίας στην Ελλάδα και δη για ένα περιφερειακό μέσο.
22 χρόνια δύσκολα, με άνισες «μάχες» πολλές φορές, με πολλά εμπόδια, 22 χρόνια προσπάθειας, δημιουργίας και κατάθεσης ψυχής ανθρώπων που ήρθαν και έμειναν, ανθρώπων που ήρθαν και έφυγαν, ανθρώπων που στιγμάτισαν τον «Παρατηρητή» ο καθένας ξεχωριστά και με τον δικό του τρόπο.

Μα πάνω απ’ όλα 22 χρόνια εξέλιξης…
Από το μικρό διαμέρισμα της οδού Ορφέως στο πολύβουο κέντρο της Κομοτηνής, τα άσπρα τεράστια γραφεία, τα πολυσημαδεμένα από τους καφέδες και τα τσιγάρα, απαραίτητοι συνεργάτες της Τζένης, της Ελένης, του Βαγγέλη και του Γιάννη και τον ασπρόμαυρο τότε ολιγοσέλιδο «Παρατηρητή», στις ιδιόκτητες εγκαταστάσεις 1.200 τ.μ., έργο τέχνης για τα τότε αλλά και για τα σημερινά δεδομένα, δια χειρός του ιθύνοντα νου της όλης «επιχείρησης» Πέτρου Βαφειάδη, στην ήσυχη γειτονιά του Ηφαίστου και της Πανεπιστημιούπολης, με νέα γραφεία και ομάδα, έγχρωμο πολυσέλιδο «Παρατηρητή», αυτή τη φορά και «πολυφωνικό» με καθημερινό τετρασέλιδο «ένθετο» στα τούρκικα και στα ρώσικα, μα πάντα με την ίδια αστείρευτη όρεξη για δημιουργία.
Ο «Παρατηρητής» υπάρχει στην ζωή μου, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Οι πρώτες μου αναμνήσεις και όλες οι υπόλοιπες από εκεί και πέρα εμπεριέχουν τον «Παρατηρητή». Από τις καθημερινές μου επισκέψεις στα παλιά γραφεία και την ενδελεχή παρακολούθηση της όλης διαδικασίας δημιουργίας της εφημερίδας, την παρακολούθηση των εθνικών παρελάσεων από το μπαλκόνι των τότε γραφείων, με τον Θάνο και την Νατάσα, με αμφίεση τσολιά και αμαλίας αντίστοιχα, τις συνεχείς συσκέψεις της Τζένης και της Ελένης και τον «Μικρό Παρατηρητή», στο καθιερωμένο έθιμο σφαγής του «κόκορα» στα θεμέλια των νέων κτιρίων, τα εγκαίνια, την μετακόμιση και τα όσα επακολούθησαν στα μετέπειτα χρόνια.
22 χρόνια γεμάτα χαρές και λύπες, γεμάτα λάθη και ήττες, 22 χρόνια γεμάτα νίκες και δικαίωση από το τυπωμένο αποτέλεσμα.
22 χρόνια καθημερινής έμπνευσης, 22 χρόνια κοινής πορείας με όλους εσάς.
22 χρόνια συνοδοιπόρος μου λοιπόν, ο «Παρατηρητής» με «γέννησε», με μεγάλωσε και με διαμόρφωσε στο άτομο το οποίο είμαι σήμερα.

Ένα «δώρο ζωής» που είχα την τύχη να μου προσφέρουν οι γονείς μου, η αξία του οποίου δεν ανταλλάσσεται με τίποτα άλλο στον κόσμο.

Ένα δώρο το οποίο πολλοί αγάπησαν – κανένας σαν εμένα – και πολλοί μίσησαν, ένα δώρο το οποίο κατά κύριο λόγο πολλοί ζήλεψαν και φθόνησαν, ένα δώρο όμοιό του οποίου εύχομαι να καταφέρω να δώσω και γω με την σειρά μου, όταν έρθει η ώρα, στα παιδιά μου.

Ο «Παρατηρητής» χρωστάει την πολύχρονη αυτή παρουσία του αρχικά σε όλους εσάς, ένθερμους και μη οπαδούς του και έπειτα στους ανθρώπους που πέρασαν και μόχθησαν γι’ αυτόν.

Εκπροσωπώντας λοιπόν, τον «Παρατηρητή», τους «παλιούς», τη νέα γενιά και την συνέχεια, θέλω να πιστεύω, το μόνο που θεωρώ ότι χρειάζεται να ειπωθεί είναι με τη δική σας στήριξη και την δική μας αγάπη και όρεξη, ο «Παρατηρητής» θα συνεχίζει να «υπάρχει» και να εξελίσσεται υπηρετώντας την ενημέρωση και όλους εσάς μέσα από τις σελίδες του, για όσο οι καιροί και οι συνθήκες μας το επιτρέψουν.

Αλλά ακόμα και αν οι «καιροί» δεν μας το επιτρέψουν, ο «Παρατηρητής» και το έργο του, θα αποτελεί πάντα, μία άξια παρακαταθήκη για τον τόπο μας.

Όπως έγραψε και η εκδότρια του «Παρατηρητή», Τζένη Κατσαρή – Βαφειάδη

«Ελπίζοντας ότι κάτι θα αλλάξει, γιατί πρώτα θα αλλάξουμε εμείς και μετά θα τα αλλάξουμε όλα… Με βάση τη λογική και με μέτρο το κοινό καλό…

Τέλος πάντων, ουτοπίες αλλά και χωρίς όνειρα;

Να’ στε καλά…

Ευχαριστούμε……»

Νατάσσα Βαφειάδου