ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΣΙΔΗ

Μέχρι πρόσφατα παρέμεναν κάποιες διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των παραδοσιακών ιδεολογικοπολιτικών ρευμάτων της Αριστεράς, της Δεξιάς και του Κέντρου. ΄Ηταν επίσης διακριτές και ορατές οι διαφοροποιήσεις στην εφαρμογή εργασιακών, ασφαλιστικών και κοινωνικών πολιτικών, αλλά και σε άλλους τομείς. Το τελευταίο όμως διάστημα έχει δημιουργηθεί μια καθολική ανατροπή των ιδεολογικοπολιτικών δεδομένων μεταξύ της Κεντροαριστεράς και της Κεντροδεξιάς. ΄Εχει δημιουργηθεί όχι μόνο μια ομοιογένεια αλλά και μια αντιστροφή των ρόλων τους. Μέσα στα 37 μεταπολιτευτικά χρόνια κυριαρχίας του δικομματισμού και της εναλλαγής των κομμάτων του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ στην εξουσία συντελέστηκε μια πρωτοφανέρωτη εξομοίωση και ισοπέδωση των πολιτικών και των ρόλων τους.

Οι ιδεολογικοπολιτικές αποκλίσεις και διαφορές του παρελθόντος μετατράπηκαν σταδιακά σε συγκλίσεις εφαρμοσμένης πολιτικής. Κυρίαρχο γνώρισμα του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. ήταν ο «κρατισμός». Τόσο το κεντροδεξιό όσο και το κεντροαριστερό κόμμα χρησιμοποίησαν καταχρηστικά και καταστροφικά το κράτος ως έπαθλο των εκλογικών τους αναμετρήσεων. Συναγωνίζονταν στις ρουσφετολογικές και αδιαφανείς προσλήψεις, καθώς και στους κομματικούς διορισμούς, μέχρι τουλάχιστον την ψήφιση του Νόμου Πεπονή που έβαζε ένα τέλος στην αναξιοκρατία. Γέμισαν το Δημόσιο και τους Δημόσιους Οργανισμούς με κομματικούς στρατούς από τους πλέον δραστήριους και άξιους αφισοκολλητές. Συναγωνίστηκαν σε μισθολογικές και επιδοματικές παροχές. Ενθάρρυναν και επιβράβευσαν πολλές παρανομίες, σκάνδαλα και αυθαιρεσίες των ημετέρων κομματικών φίλων και ψηφοφόρων. Ενθάρρυναν το προσφιλές σπορ της φοροδιαφυγής και άφησαν ανεξέλεγκτο το μεγάλο κεφάλαιο να μεταναστεύσει σε ξένες χώρες και σε ξένες τράπεζες. Δημιούργησαν ένα τεχνητό κλίμα ευημερίας, ευδαιμονίας και σπατάλης, ενθαρρύνοντας τα ελληνικά νοικοκυριά σε στεγαστικά, επιχειρηματικά και καταναλωτικά δάνεια και σε αγορές αυτοκινήτων και μοτοσικλετών, χωρίς καμία προκαταβολή. Οι τραπεζικές κάρτες και το πλαστικό χρήμα μπήκαν στη ζωή μας για τον κορεσμό της καταναλωτικής μας μανίας.

Η μεγαλύτερη επιπολαιότητα και αποτυχία των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων είναι ότι κατέστησαν το ίδιο το κράτος ως τον μεγαλύτερο «μπαταχτσή». Για την αντιμετώπιση των ετήσιων ελλειμμάτων κατέφευγαν συστηματικά στον δανεισμό του κράτους και ουσιαστικά το υποδούλωναν στους ξένους δανειστές. Καμία προσπάθεια για νοικοκύρεμα του κράτους. Η μόνιμη επωδός ήταν : «Για το αύριο ας φροντίσουν οι επόμενοι, άφησέ το για αργότερα». Με τέτοια νοοτροπία, τόσο το έλλειμμα όσο και το χρέος γιγαντώθηκαν επικίνδυνα στις τελευταίες κυβερνητικές θητείες. Το φαγοπότι, οι παροχές και οι σπατάλες έπαιρναν εκρηκτικές διαστάσεις και τα δημοσιονομικά της χώρας βρέθηκαν στο χείλος του γκρεμού. Οι μεταρρυθμίσεις και οι αλλαγές που είχε απόλυτη ανάγκη η χώρα μεταφέρονταν στις καλένδες και στις αναβολές. Για τον κατήφορο και την ελεύθερη πτώση της εθνικής οικονομίας μερίδιο ευθύνης έχει ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος της χώρας και κυρίως τα κόμματα που διαχειρίστηκαν την εξουσία.

Τώρα που αποκαλύφθηκε το αστρονομικό και ιλιγγιώδες μέγεθος του ελληνικού χρέους , για το οποίο δεν αντέχουν οι αδύναμες πλάτες του ελληνικού λαού, χωρίς εταιρική βοήθεια, τώρα που η χώρα έφθασε τόσο κοντά στη χρεοκοπία και την κατάρρευση, τώρα η «σοσιλιστική» κυβέρνηση του Γ.Παπανδρέου αναγκάστηκε να υλοποιήσει τις φιλελεύθερες προεκλογικές διακηρύξεις του Κ.Καραμανλή και να εφαρμόσει το κυβερνητικό πρόγραμμα της Ν.Δ του 2004 και του 2007. Τώρα που βιώνουμε την έκτακτη επιχείρηση διάσωσης της εθνικής οικονομίας και της σωτηρίας της χώρας με αιματηρές θυσίες, τώρα είναι αναγκαία η εσωτερική ενότητα και υπευθυνότητα όλων των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών δυνάμεων. ΄Οταν κάποιος εφαρμόζει το δικό σου πρόγραμμα, δεν είναι λογικό και δίκαιο να συναντά την ανεύθυνη και υποκριτική σου άρνηση και αδιαλλαξία. Αφού το εθνικό συμφέρον πρέπει να είναι υπεράνω του κομματικού πατριωτισμού.Η χώρα και ο λαός δεν αντέχουν μια νέα μετάβαση από τη δρομολογημένη σοσιαλιστική φιλελευθεροποίηση στη φιλελεύθερη σοσιαλιστικοποίηση.-