ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΣΙΔΗ
Το ΠΑΣΟΚ του 2009, που άσκησε την κοινοβουλευτική του αυτοδυναμία και ανέλαβε από μόνο του όλο το βάρος της οικονομικής κρίσης για ενάμιση χρόνο, δημιούργησε πολλούς «τζάμπα μάγκες» και πολλούς «λαϊκούς ήρωες» και «υπερπατριώτες». Το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιούνη δεν δίνει σε κανένα κόμμα αυτοδυναμία και ως εκ τούτου δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια οικουμενική κυβέρνηση. Τώρα πλέον, μετά τα μεγάλα προεκλογικά λόγια, θα αρχίσουν οι θεαματικές μεταμορφώσεις και τα «αποκαλυπτήρια» της σκληρής πραγματικότητας. Θα γίνει το πέσιμο της μάσκας και θα τελειώσουν τα ψηφοθηρικά ψέματα και τα επικοινωνιακά παιχνίδια.
Εάν η Ν.Δ. και ο κ. Σαμαράς δεχτούν να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας με μοναδική στήριξη από το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, θα είναι μια κυβέρνηση αριθμητικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας αλλά κοινωνικής μειοψηφίας. Λαμβανομένων υπόψη των τεράστιων δυσκολιών και προβλημάτων που θα έχει να αντιμετωπίσει η χώρα και ο λαός και με δεδομένο το προνόμιο της αντιπολίτευσης από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ, είναι βέβαιον ότι θα είναι μια κυβέρνηση συνεργασίας βραχείας διάρκειας και μικρής εμβέλειας πρωτοβουλιών, καθόσον θα αμφισβητείται καθημερινά για τη νομιμότητα των αποφάσεών της. Δηλαδή η Ν.Δ. θα είναι μια ευάλωτη αναλώσιμη κυβέρνηση και ο κ. Σαμαράς ένας αναλώσιμος πρωθυπουργός. Με τελικό αποτέλεσμα την υπερδιόγκωση των κομμάτων της αντιπολίτευσης και την πρόωρη πτώση της κυβέρνησης. Δεν θα είναι μια κυβέρνηση αξιόπιστης διαπραγμάτευσης για την βελτίωση των όρων της δανειακής σύμβασης και δεν θα αρκούν οι υπογραφές της για την συνέχιση της δανειοδότησης των δις ευρώ που έχει απόλυτη ανάγκη η χώρα. Εξάλλου, απαίτηση της Τρόϊκας είναι να διαπραγματεύεται με μια όσο το δυνατόν ευρύτερης κοινωνικής συναίνεσης κυβέρνηση της Ελλάδας, για να είναι σίγουρη ότι θα τηρηθούν οι όροι, τα συμφωνηθέντα και οι μεγάλες δεσμεύσεις της χώρας.
Για τους ίδιους και για ακόμη περισσότερους λόγους δεν θα μπορούσε να κρατηθεί περισσότερο από ένα εξάμηνο μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και με πρωθυπουργό τον κ. Αλέξη Τσίπρα, ακόμα κι αν έχει τη στήριξη της ΔΗΜΑΡ και των ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
Το ζήτημα πλέον σήμερα δεν είναι αν θα έχουμε κυβέρνηση αλλά τί κυβέρνηση θα έχουμε που να εμπνέει εμπιστοσύνη τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Θα έχουμε μια κυβέρνηση μακράς πνοής, τουλάχιστον 3/ετίας ή 4/ετίας, ώστε να προχωρήσουν σημαντικά και ανεμπόδιστα οι απαραίτητες για τη χώρα διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις; Και μια τέτοια κυβέρνηση θα μπορούσε να είναι μόνο μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας και εθνικής συνευθύνης. Μιας οικουμενικής κυβέρνησης, με έναν κοινής αποδοχής πρωθυπουργό και τους ικανότερους υπουργούς, που θα στηριζεται από την κοινοβουλευτική και κοινωνική πλειοψηφία όλων των κομμάτων που έχουν σταθερό ευρωπαϊκό προσανατολισμό παραμονής στην Ευρωζώνη. Κατ΄αυτό τον τρόπο θα είναι όλοι μαζί κυβέρνηση και όλοι μαζί αντιπολίτευση (πλην ΚΚΕ και ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ). Αυτό το σενάριο μπορεί να μην ολοκληρωθεί σε πρώτη φάση αλλά σε δύο ή τρεις φάσεις. Και όταν λέμε με τη συναίνεση των ευρωπαϊστών, συμπεριλαμβάνουμε σ΄αυτούς και τον ΣΥΡΙΖΑ του κ. Α.Τσίπρα και τους ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ του κ. Π.Καμένου. Μια /5μερής τουλάχιστον κυβέρνηση εθνικής ενότητας και σωτηρίας…