Τι είναι η σημαία; Μην είναι οι κάμποι και τα ψηλά βουνά;  Μην είναι οι θάλασσες και οι ακρογιαλές; Μην είναι τα δέντρα και οι μυρτιές;  Για ένα κράτος, το έδαφος είναι ουσιαστικό στοιχείο της ύπαρξής του. Μια σημαία όμως, δεν αντιπροσωπεύει όρια και εξουσίες. Μια σημαία εκφράζει το συλλογικό όραμα και τα ιδανικά κοινωνιών που συνδιαμόρφωσαν στην πορεία του χρόνου ένα κοινωνικό συμβόλαιο. Μπορεί να είναι από ύλη, αλλά δεν εκφράζει τίποτα υλικό.

Ποιος έχει δικαίωμα να υψώνει τη σημαία; Και ποιος να την αποβάλλει; Δύσκολα ερωτήματα, που όμως, δε σημαίνει ότι πρέπει να μένουν και αναπάντητα.

Η σημαία, ως σύμβολο ενός λαού και των αγώνων του, αποτελεί σύμβολο ενότητας και ακολουθίας των στόχων και των ιδανικών του, και ως τέτοιο, από τους περισσότερους από εμάς, μπαίνει στο απυρόβλητο, εμπνέοντάς μας σεβασμό. Σεβασμό όχι πάντα προς τα όργανα που ασκούν την κρατική εξουσία, αλλά ως προς τα ιδανικά που συγκρότησαν τον λαό αυτό ως ενότητα.

Επομένως, όταν μία ομάδα ατόμων, προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από τη σημαία, για να μπει και αυτή στο απυρόβλητο, και να περάσει τις ανίθετες προς την ιστορική πορεία της  ιδέες, (ιδέες ρατστιστικές, φασιστικές κτλ), έχει δικαίωμα να τη φέρει;  Πως είναι δυνατόν να επιτρέπεται να ηγείται το σύμβολο αιώνιων αγώνων και ιδεολογικών επιλογών, σε ξενοφοβικά σχήματα που καλούν ακόμη και σε ένοπλο διωγμό όσων δε συμμερίζονται τις ίδιες ακραίες αντιλήψεις; Δεν αποτελεί αυτό «καπέλωμα» του εθνικού συμβόλου και προσβολή του; Δεν πρέπει ως πολίτες αυτού του κράτους να αντιδράσουμε σε όποιους προσπαθούν να υποβαθμίσουν τη σημαία μας σε σύμβολο διχαστικό και μισαλλόδοξο; Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να τους βγάλουμε τη μάσκα και να καταδείξουμε τον δόλιο σκοπό τους;

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και όσοι δε βλέπουν τίποτα στη σημαία. Βλέπουν ένα κενό πανί, σύμβολο εξουσίας και χειραγώγησης. Και δεν επιθυμούν πουθενά την παρουσία της σημαίας. Φτάνουν όμως στην ίδια πρακτική επιβολής που οι ίδιοι καταγγέλουν με βάση τη φιλοσοφική τους συγκρότηση: επιβάλλουν σε όλους τη δική τους άποψη, έστω και αν αυτή είναι μειοψηφική. Για τους περισσότερους από εμάς, όσο και αν αισθανόμαστε πολίτες του κόσμου και δεν πιστεύουμε στην πολεμική διευθέτηση των διαφορών, η ελληνική σημαία αποτελεί ακριβώς ένα ιδανικό που «ενσαρκώνει» τον αγώνα κατά της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, που αντικατοπτρίζει το πρώτο Σύνταγμα στην Ευρώπη που κατοχυρώνει την ελευθερία του Τύπου, μια παιδεία ανοιχτή για όλους, ένα συναίσθημα ενότητας και αλληλεγγύης πέραν από κάθε άλλης μορφής διαχωρισμό. Για το λόγο αυτό, κανείς δε μπορεί να απαγορεύσει την παρουσία ενός συναισθηματικού συμβόλου ενότητας, τη στιγμή μιας συλλογικής προσπάθειας.

Και σε τελική ανάλυση, κανείς μας δεν είναι διατεθιμένος να χαρίσει την ελληνική σημαία σε ένα απειροελάχιστο σύνολο ακροδεξιών που προσπαθούν να την καπηλευθούν και να αυτοχρισθούν «πατριώτες» και «εθνοσωτήρες». Για την επιβίωση του λαού, καθένας μας παλεύει, μέσα από το δικό του πρίσμα θεώρησης των πραγμάτων, και με τα δικά του μέσα. Κανείς μας όμως δε μπορεί να παίρνει το σύμβολο στα χέρια του και να το κάνει αποκλειστικά δικό του.

Η σημαία μας ανήκει σε όλους, και μόνο όταν κατέβουμε όλοι στο δρόμο (αν κατέβουμε), ίσως μπορεί να έχουμε το δικαίωμα να την υψώνουμε, όπως το δικαίωμα και την αξιοσύνη είχε η κυρά των Μαρασίων (αιωνία της η μνήμη) που προσέφερε στον συνάνθρωπο και σιωπηρά δήλωνε την αγάπη της για αυτό το σύμβολο. Αλλά προς το παρόν, όποιος αισθάνεται την ανάγκη να επικοινωνήσει την επιθυμία του για συλλογικότητα μέσα από μια γαλανόλευκη σημαία, δεν πρέπει να αποκλείεται από τη συλλογική προσπάθεια εναντίον των δυναστών της πατρίδας μας και των λαών του κόσμου. Έχει δικαίωμα να το πράξει, εκτός και αν τα χέρια του και η μεθόδευσή του, στοχεύουν στη μείωση, την οικειοποίηση και την προσβολή του συμβόλου.

Ιωακείμ Βράβας