Στις 24 Μαρτίου του 1998 απλοί πολίτες, φορείς και Σύλλογοι με την συνεπικουρία του Δήμου Αλεξ/πόλεως πραγματοποίησαν αποστολή αλληλεγγύης προς τον δοκιμαζόμενο Βορειο-Ηπειρωτικό ελληνισμό προσφέροντας κυρίως φαρμακευτικό-εκπαιδευτικό-εκκλησιαστικό υλικό. Επίσης παραδόθηκε και ένα συμβολικό χρηματικό ποσό προς τους κατοίκους του χωριού Βόδιστρα (περιοχή Αργυροκάστρου) οι οποίοι και φιλοξένησαν την ελληνική αποστολή. Να θυμίσουμε πως το 1997 είχε καταρρεύσει κυριολεκτικά η Αλβανία κάτω από το βάρος του σκανδάλου των «πυραμίδων», εξεγέρθηκε ο λαός, έπεσε η κυβέρνηση , σχεδόν διαλύθηκε το κράτος και οι αποθήκες οπλισμού του αλβανικού στρατού λεηλατήθηκαν γεμίζοντας με καλάζνικοφ και άλλα όπλα όλην την Αλβανία (κι όχι μόνο). Εκείνην την περίοδο ο ελληνισμός της Β.Ηπείρου δοκιμάστηκε, για ακόμη μιά φορά, πολύ σκληρά. Εκφοβισμοί, τρομοκράτηση, καταπάτηση περιουσιών, ανασφάλεια, εγκληματικότητα, έλλειψη βασικών ειδών διαβίωσης κλπ είχαν κάνει αφόρητη την ζωή στην Αλβανία και ιδιαίτερα την εγκαταλελειμμένη ελληνική μειονότητα της Β.Ηπείρου.
Έτσι λοιπόν με πρωτοβουλία της Δημοτικής Νεολαίας του Δήμου Αλεξ/πόλεως , των Κυπρίων μοτοσυκλετιστών και του Δήμου Καλύμνου διοργανώθηκε αποστολή στα χωριά της Δρόπολης, περιοχής Αργυροκάστρου. Καταστηματάρχες (και ιδίως φαρμακοποιοί), φορείς αλλά και απλοί πολίτες της Αλεξ/πολης μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα μάζεψαν υλικό και γέμισαν ένα φορτηγό το οποίο και συμμετείχε στην αποστολή.
Βορειοηπειρώτες, Ελλαδίτες και Κύπριοι φωτογραφίζονται έξω από το χωριό που διανυκτέρευσε η αποστολή, Πάνω δεξιά διακρίνεται ο πρόεδρος της Κυπριακής Ομοσπονδίας Μοτοσυκλετιστών , Γιώργος Χατζηκώστας (γνωστός στο πανελλήνιο για την αντικατοχική πορεία των Κύπριων μοτοσυκλετιστών προς την κατεχόμενη Κύπρο κατά την διάρκεια της οποίας δολοφονήθηκε βάναυσα ο Τάσος Ισσαάκ)
Άποψη του Αργυροκάστρου. Η δουλεμένη πέτρα δένει απόλυτα με το γύρω φυσικό τοπίο.
Τα παιδάκια του σχολείου της Βόδιστρας τρέχουν χαρούμενα να υποδεχθούν την αποστολή.
Στην αποστολή συμμετείχαν εθελοντικά από Αλεξ/πολη ο Ανέστης Μαυροκέφαλος, ο Φάνης Μαλκίδης, ο Γιώργος Σιμσίρης κι ο φωτογράφος Βασίλης Καραφυλλίδης (όλες οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο του)
Στο αμφιθέατρο της Δερβιτσάνης πραγματοποιήθηκε η γιορτή της 25ης Μαρτίου με παραδοσιακούς Ηπειρώτικους χορούς, ποιήματα και ατόφια καταπληκτική Ηπειρώτικη μουσική. Παιδιά με παραδοσιακές στολές προσέφεραν στους παρευρισκόμενους συγκινητικές στιγμές αποδεικνύοντας πως ο εκεί ελληνισμός αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του ευρύτερου ελληνισμού.
Οι κάτοικοι του χωριού υποδέχθηκαν με περίσσιο ενθουσιασμό την ελληνική αποστολή. Επί δεκαετίες ήταν ξεκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο και για πολλούς φάνταζε σαν όνειρο το να τους επισκεφτούν Έλληνες.
Οι παραδοσιακές γυναικείες στολές της Β.Ηπείρου. Οι περισσότερες εκ των ηλικιωμένων γυναικών προσέφεραν φαγητό και περίθαλψη στους Έλληνες στρατιώτες κατά την διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου το 1940.
Ελληνόπουλο κρατά την γαλανόλευκη εντός της εκκλησίας της Δερβιτσάνης κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας την 25η Μαρτίου του 1998.
Ο Μητροπολίτης Αργυροκάστρου Δημήτριος κοινωνεί τα παιδάκια.
Σε συζήτηση, με μέλη της αποστολής, ο Δεσπότης είχε εκμυστηρευτεί πως το μόνο που ζητά από την Ελλάδα είναι να αποστείλει μερικούς ιερείς για να μπορέσουν να ξαναλειτουργήσουν οι δεκάδες ελληνορθόδοξες εκκλησίες της ευρύτερης περιοχής. Το 1998 υπήρχαν στην Β.Ήπειρο μόνο 10 ιερείς(!) πράγμα που έκανε πολύ δύσκολη την πραγματοποίηση των Θείων Λειτουργιών (μετά από χρόνια σκληρού αθεϊστικού καθεστώτος στην Αλβανία οι Έλληνες αποζητούσαν την λειτουργία όλων των εκκλησιών τους τις οποίες είχαν στερηθεί για τόσα χρόνια. Σήμερα υπάρχουν αρκετοί ιερείς οι οποίοι λειτουργούν αλλά οι διώξεις του ελληνικού στοιχείου συνεχίζονται ποικιλοτρόπως και μεθοδευμένα).
Συμπερασματικά, η συγκεκριμένη αποστολή αλληλεγγύης αποδείχθηκε τονωτική για τους κατοίκους της περιοχής καθώς πήραν δύναμη και ελπίδα νιώθοντας πως υπάρχουν κάποιοι που τους σκέφτονται και τους στηρίζουν. Δεν είναι τόσο η υλική υποστήριξη όσο η ηθική που έδωσε κουράγιο στους δοκιμαζόμενους Βορειοηπειρώτες. Η αλληλεγγύη και η προσφορά αποτελούσε και αποτελεί υπέρτατη ελληνική αξία. Ευχόμαστε να ξανα-ανακαλύψουμε, σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, τις ξεχασμένες αξίες μας…
