Με αφορμή το άρθρο του Βουλευτή και τέως υφυπουργού κ. Ντόλιου, θα ήθελα να συμπληρώσω αν μου επιτρέπετε, με κάποιες προσωπικές σκέψεις, την συλλογιστική του κειμένου.

Σαν ενεργός Έλληνας πολίτης, που γαλουχήθηκα με τα ιδεώδη του κοινοβουλευτισμού και της Δημοκρατίας, παρακολουθώ τις εξελίξεις στη χώρα μου, και το τελευταίο διάστημα πραγματικά αδυνατώ να κατανοήσω τη σκεπτική των «οικονομικών» διλλημάτων.

Σε όλη την Ελληνική επικράτεια, και όχι μόνο, δεν υπάρχει σήμερα, ούτε ένας σοβαρός οικονομολόγος ή οικονομικός αναλυτής, ο οποίος να υποστηρίζει ακόμα, ότι η χώρα μας δεν χρεοκόπησε. Έχουν ανακαλυφθεί διάφοροι όροι, για να συγκαλυφθεί το γεγονός, όπως ελεγχόμενη χρεοκοπία, αναδιάρθρωση των κοινωνικών δομών, και άλλα παρόμοια.

Δεν θα διαφωνήσω με το γεγονός, ότι έπρεπε εδώ και χρόνια, να νοικοκυρευτούμε και να σοβαρευτούμε. Δεν θα διαφωνήσω ούτε με αυτούς που λένε, ότι έπρεπε να μας νοικοκυρέψουν ξένοι, αφού είμαστε ανίκανοι να το κάνουμε από μόνοι μας.

Φυσικά, αυτές τις αδυναμίες μας πληρώνουμε όλοι σήμερα.

 

            Στο άρθρο του λοιπόν ο κ. Ντόλιος, αναφέρει προς τιμήν του, ότι το δίλλημα πια για εκείνον, δεν είναι «σωτηρία της χώρας ή πτώχευση», αλλά «δραχμή ή προτεκτοράτο της Γερμανίας».

Συμφωνώ απόλυτα μαζί του, και επαυξάνω! Κατανοώντας την θέση του, δηλώνω ότι με εξέπληξε θετικά η έγγραφη αυτή, δήλωσή του.

 

Από κει και πέρα όμως, αναρωτιέμαι, ποιο είναι το δίλλημα ;;;

 

Διαβάζοντας στη συνέχεια το άρθρο, αντιλαμβάνομαι μια δυστοκία στη λήψη της τελικής απόφασης… «Προσωπικά, δεν νοιώθω ασφαλής, όποια απόφαση κι αν επιλέξω…».

Κι εκεί αρχίζουν οι σοβαρές ενστάσεις και απορίες μου…

 

Αγαπητέ κ. Βουλευτά, (και μέσω υμών, απευθύνομαι και σε όλους τους συναδέλφους σας).

Το 1821, οι πρόγονοί μας, είπαν απλά, Ελευθερία ή Θάνατος. Και δεν έθεσαν κανένα όρο προς διαπραγμάτευση. Και προσέξτε! Δεν είπαν Ελευθερία ή Φτώχεια, είπαν Θάνατος.

Το 1940, οι παππούδες μας, είπαν ΟΧΙ, κι ας είχαν ως δέλεαρ, τη συμμαχία με τον πανίσχυρο τότε Άξονα…

Στην κατοχή κ. Ντόλιο, όσοι Έλληνες συνεργάζονταν με τον κατακτητή, για οποιοδήποτε όφελος, ακόμα και σήμερα, τους καταπτύουμε και τους κατονομάζουμε δοσίλογους…

 

Ποτέ μέχρι σήμερα, κ. Βουλευτά, οι Έλληνες, δεν έθεσαν της αξιοπρέπειά τους προς διαπραγμάτευση. Μπορεί κάποιοι να μας λένε Εθνικιστές, αλλά, κι έτσι να ναι, νομίζω ότι το δικαιούμαστε μιας και η ιστορία του λαού μας, διαφέρει κατά πολύ από την ιστορία και τις πρακτικές όλων των άλλων λαών.

 

Ειλικρινά κ. Ντόλιο, δεν μπορώ να φανταστώ ποιο θα ήταν το κατάλληλο αντίτιμο, ώστε να συναινέσετε εσείς προσωπικά, και οι Έλληνες συνάδελφοί σας, στην μετατροπή της χώρας μας σε Γερμανικό προτεκτοράτο, και την μετάλλαξη του λαού μας, σε Γερμανούς υπηκόους, τρίτης διαλογής… Ενός λαού, που το μόνο που παλεύει να κρατήσει, είναι την εθνική του ταυτότητα και αξιοπρέπεια. Ακόμα και εάν μπορούσατε να εξασφαλίσετε μια ακόμα δεκαετία ευημερίας για το λαό μας, ακόμα και τότε, θα το κάνατε;;;

 

Γνωρίζετε κ. Βουλευτά, καλύτερα από εμένα, ότι κανείς, δεν πρόκειται να αφήσει αυτόν τον λαό να σηκώσει κεφάλι. Γνωρίζετε, ότι οι Ευρωπαίοι φίλοι μας, βρήκαν την ευκαιρία να μας αφανίσουν ως έθνος. Και μάλιστα, αφού πρώτα μας εξευτελίσουν… Η διαφορετικότητα ξέρετε, τις περισσότερες φορές, είναι ασυγχώρητη… Ξέρετε πολύ καλά κ. Ντόλιο, ότι είμαστε απόλυτα δέσμιοι της οποιασδήποτε ξένης επιβολής. Εδώ και δύο χρόνια, χωρίς την παραμικρή ουσιαστική αντίδραση, οι πολιτικοί μας ηγέτες, μας παραδίδουν στις ακόρεστες ορέξεις των εκβιαστών δανειστών μας. Πολύ σωστά δηλώσατε, ότι στην αρχή, το μνημόνιο, φαινόταν ως μία λύση.

Σήμερα όμως γνωρίζετε ότι είναι η κερκόπορτα της ύπαρξης του Ελληνικού Έθνους.

 

Αναφερθήκατε επίσης στην τεράστια σημασία της ψήφου του κάθε βουλευτή. Κι εδώ συμφωνώ απόλυτα μαζί σας, υπό την προϋπόθεση όμως, ότι αυτός, λειτουργεί ως Έλληνας βουλευτής, εκπρόσωπος των εκλογέων του, και όχι ως ένα πιόνι στη σκακιέρα του κοινοβουλίου, κρυμμένος πίσω από την κουκούλα της κομματικής πειθαρχίας.

Το να είσαι ηγέτης κάποιων χιλιάδων ανθρώπων που σε εμπιστεύονται με την ψήφο τους, θέλει καρδιά κ. Ντόλιο, κι εσείς αυτό, το ξέρετε πολύ καλά.

Θέλει καρδιά να πεις ότι προτιμώ να πεινάσω από το να εξευτελιστώ, (μιας και έτσι κι αλλιώς, θα πεινάσω). Θέλει καρδιά να μην σκεφτείς την οποιαδήποτε προσωπική ζημία σου, μπροστά στην αξιοπρέπεια και το φιλότιμό σου. Θέλει παλικαριά κ. Ντόλιο. Γνωρίζετε βέβαια, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εκλογέων σας, όλα αυτά τα διαθέτουν, και μάλιστα σε περίσσεια. Απλά, περιμένουν από εσάς, να το εκφράσετε… Κι ας πεινάσουν.

Σύμφωνα λοιπόν, με το δίλλημα που υπάρχει για εσάς, «δραχμή ή Γερμανικό προτεκτοράτο», γνωρίζοντας ότι είστε πραγματικός  Έλληνας και Εβρίτης, και όχι ξενοαναθρεμμένος, θεωρώ την ψήφο και τη στάση σας, ως δεδομένη.

Καλή δύναμη κ. Βουλευτά.

 

Υ.Γ. Και για να προλάβω οποιαδήποτε βλακώδη σχόλια, σας διαβεβαιώ ότι δεν έχω βγάλει χρήματα στο εξωτερικό. Απλά, είμαι από αυτούς που θέλουν, τα παιδιά τους να είναι υπερήφανα για την Ελληνική καταγωγή τους, να μιλούν και να σκέπτονται Ελληνικά, κι ας μην έχουν δύο αυτοκίνητα.

 

Γιώργος Γεωργιάδης

Πολιτικός Μηχανικός Τ.Ε.

Πρόεδρος Ε.Κ.Κ.Α.

 

Διαβάστε ΕΔΩ το άρθρο του Γιώργου Ντόλιου   «Περί διλημμάτων»