Σχετικά με τις τρέχουσες πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα και Ευρώπη

Αλεξανδρούπολη, 22 Ιανουαρίου 2012

Εισήγηση Δερμεντζόπουλου Αλ., Βουλευτή Έβρου ΝΔ

        Κυρίες & Κύριοι.

        Θα ήθελα ξεκινώντας να ευχηθώ σε όλους Χρόνια Πολλά με υγεία, δύναμη και αισιοδοξία. Η χρονιά που ήδη ξεκίνησε να είναι η τελευταία της καθοδικής πορείας της χώρας μας και του βιοτικού επιπέδου των πολιτών της. Το 2012, να είναι η χρονιά που ο κάθε Έλληνας και Ελληνίδα, ο κάθε άνεργος, ο κάθε νέος και ο κάθε μισθωτός ή συνταξιούχος θα ξαναβρεί τη χαμένη του ελπίδα για ένα αύριο που θα είναι φωτεινό και ευοίωνο.

Ακόμη, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους εσάς που ανταποκριθήκατε στο κάλεσμα μας για αυτή τη συνάντηση σήμερα. Αποδεικνύοντας ότι, παρά τα όσα αντίθετα και ακούγονται, αλλά και διαδραματίζονται, με όλα τα λάθη που διαχρονικά έγιναν, με όλες τις αμφισβητήσεις και την απαξίωση της πολιτικής και των εκπροσώπων της, εμείς συνεχίζουμε να πιστεύουμε σ’ αυτήν, να θεωρούμε ότι μόνον υπηρετώντας την σωστά, μπορούμε να την αλλάξουμε και να της δώσουμε τον πραγματικό της ρόλο, ώστε ακριβοδίκαια να υπηρετεί τα συμφέροντα του Έθνους και των πολιτών.

Ένας από τους πιο γνήσιους εκφραστές αυτής της άποψης και της αντιμετώπισης της πολιτικής, είναι η Μαριέττα Γιαννάκου. Που σήμερα την καλωσορίζω στο Νομό μας και την ευχαριστώ από καρδιάς για την τιμή που μου έκανε να αποδεχτεί την πρόσκληση μου. Γνωρίζοντας την καλά, δεν θέλω να τη φέρω σε δύσκολη θέση, λέγοντας ενώπιον της, όλα όσα ακράδαντα πιστεύω γι’ αυτήν. Το μόνο όμως που θα μου επιτρέψει να πω είναι ότι, αν η πολιτική σκηνή της χώρας μας είχε αυτού του είδους υπηρέτες, τότε σίγουρα δεν θα ήμασταν στην κατάσταση που σήμερα βρισκόμαστε.

Κυρίες & Κύριοι.

Πέρασαν δύο χρόνια και κάτι μήνες από τις τελευταίες Εθνικές Εκλογές. Και αυτά τα δύο χρόνια μοιάζουν, αν κάνει κανείς μια αναδρομή σαν να είναι δεκαετίες ολόκληρες.

Ξέρετε, ακούγοντας την περασμένη εβδομάδα τον κ. Παπανδρέου να μιλάει στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, για τη διετία, προσπάθησα να θυμηθώ όλες του τις προεκλογικές δεσμεύσεις. Και για να μην τον αδικήσω, έψαξα να βρω όλα όσα προεκλογικά είχε υποσχεθεί.

Ε, λοιπόν όλες οι υποσχέσεις ήταν ψέματα.

Εκτός από μία.

Είχε πει: «Θα αλλάξω την Ελλάδα».

Και ήταν το μόνο που έκανε.

Άλλαξε την Ελλάδα.

Την έκανε αγνώριστη.

Αλλά προς το χειρότερο.

Μια χώρα με διεθνές κύρος και αναγνώριση στο εξωτερικό, έγινε περίγελος, ακόμη και κρατών που ποτέ δεν τα χαρακτήριζε η καλή εικόνα και μαρτυρία. Έγινε μια χώρα επαίτης, κατάπτυστη, όχι απλά αδύναμος, αλλά στην ουσία ανύπαρκτος, συνομιλητής παντού. Μια χώρα που οι πολίτες της, ιδίως αυτοί που διαμένουν στο εξωτερικό, γίνονται καθημερινά δέκτες σχολίων και υποτιμητικών συμπεριφορών, πρωτόγνωρων για τους απανταχού Έλληνες.

Μια χώρα όπου στο εσωτερικό της υπήρχε μια ευημερία, μπορεί σε ένα βαθμό επίπλαστη και στρεβλωμένη, βίωσε μόλις μέσα σε δύο χρόνια την απόλυτη κατάρρευση. Οικονομική, κοινωνική, πολιτική, αξιακή. Και επήλθε ο αφανισμός της μεσαίας τάξης. Της σπονδυλικής στήλης της χώρας.

Τι έγινε, Κυρίες & Κύριοι, και φτάσαμε εδώ, μόλις μέσα σε δύο χρόνια;

Το ιστορικό το γνωρίζουμε όλοι.

Το πρώτο εξάμηνο της Κυβέρνησης Παπανδρέου έγινε μια συστηματική προσπάθεια απαξίωσης της χώρας μας απέναντι στους εταίρους της, στους συμμάχους της, στους δανειστές της. Και ήταν πολύ μεθοδική αυτή η προσπάθεια σπίλωσης, ώστε να είναι αποτελεσματική.

  • Η αλλοίωση του ελλείμματος και το φούσκωμα του στο 15,5%.
  • Η δήλωση του πρωθυπουργού ότι κυβερνάει μια διεφθαρμένη χώρα.
  • Η δήλωση Λομβέρδου, υπουργού τότε Εργασίας, Υγείας τώρα, και δελφίνου, ότι δεν υπάρχει ούτε σάλιο για πληρωμή.
  • Η δήλωση Παπακωνσταντίνου, του τσάρου, τότε, της Οικονομίας, ότι η Ελλάδα μοιάζει με τον Τιτανικό.
  • Και τόσες άλλες δηλώσεις παρόμοιες, από «υπεύθυνα» χείλη.

Όλα μελετημένα και προετοιμασμένα ώστε να οδηγηθούμε σαν σε μονόδρομο, σε συγκεκριμένα αδιέξοδα. Εξάλλου στην πορεία οι ίδιοι πρωταγωνιστές, όπως λόγου χάρη ο Στρος Καν, δηλώνουν ότι το ΔΝΤ είχε προσχεδιασθεί κάποιους μήνες πριν το ΠΑΣΟΚ αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας.

Μέσα στο πρώτο αυτό εξάμηνο, δεν λειτούργησε απολύτως τίποτε. Με αέναες «διαβουλεύσεις», με διαδικασίες opengov, με παράλυση της κρατικής μηχανής, με διάλυση των πάντων, μετατρέποντας ένα πρόβλημα δημόσιου χρέους σε πρόβλημα δανεισμού, στρώθηκε το κόκκινο χαλί από την Κυβέρνηση Παπανδρέου για να μπει η χώρα σε ένα μηχανισμό ΔΝΤ και Ευρώπης. Χωρίς καμία διαπραγμάτευση, κυριολεκτικά «παράδοση άνευ όρων». Αφού δημιούργησε την αναγκαιότητα και εκβιαστικά την επέβαλε, ακόμη και σήμερα ο κ. Παπανδρέου παρουσιάζει σαν μεγάλο του επίτευγμα: Ότι έσωσε τη χώρα. Αλλά από τι; Από το χείλος του γκρεμού που ο ίδιος την έφερε.

Κυρίες & Κύριοι.

Όλο αυτό το διάστημα επήλθε η αλλοίωση των πάντων. Επί δυο χρόνια, επιβλήθηκαν τόσα μέτρα που ποτέ άλλοτε δεν γνώρισε η χώρα. Μέτρα και πολιτικές που τη βούλιαζαν όλο και πιο βαθιά.

Το ένα λάθος έφερνε το άλλο. Δεκαπέντε φορολογικά νομοσχέδια πέρασαν αυτό το διάστημα. Και όλα αυτά αντί να επιλύουν το πρόβλημα, το μεγέθυναν.

Σήμερα αυτό το ομολογούν και το αναγνωρίζουν όλοι. Δανειστές, Ευρωπαίοι, ακόμη και οι ίδιοι οι Κυβερνητικοί που τα επέβαλαν. Αδιαμαρτύρητα ο κ. Παπανδρέου ήταν απλά ο κομιστής εντολών, χωρίς ποτέ να προβάλλει θέση, άποψη ή αντίρρηση για ότι οι άλλοι του επέβαλαν. Και πέρασαν μνημόνιο, μεσοπρόθεσμο, έκτακτες εισφορές, περικοπές σε μισθούς, σε συντάξεις, χαράτσια.

Και είδαμε και τα ατελείωτα λουκέτα στις επιχειρήσεις.

Την ανεργία να σκαρφαλώνει επισήμως στο 18,2%, ανεπίσημα πάνω από 22%. Μόνο τον περασμένο Οκτώβριο με επίσημη καταγραφή της ΕΛΣΤΑΤ είχαμε 1500 απολύσεις κάθε ημέρα.

Τον ένα στους δύο νέους να είναι άνεργος και να ετοιμάζει τις αποσκευές του για την ξενιτιά.

Τα σχολεία να μην έχουν βιβλία, προσωπικό και θέρμανση.

Τα νοσοκομεία να μην έχουν νοσοκομειακό υλικό.

Τα περιουσιακά στοιχεία του καθενός να εξανεμίζονται μέσα από αλυσιδωτές περικοπές, φόρους, εισφορές και χαράτσια.

Επανήλθε μετά από δεκαετίες ο εφιάλτης της μετανάστευσης και η αδυναμία του γονιού να σπουδάσει το παιδί του.

Ζούμε σε έναν αγροτικό νομό που το αγροτικό εισόδημα συρρικνώνεται καθημερινά. Υποχρεώσεις της πολιτείας στους παραγωγούς, αποζημιώσεις, πληρωμές, παραμένουν ανικανοποίητες.

Ένα χρόνο μετά τις περσινές πλημμύρες του Έβρου, πριν λίγες μέρες κινδυνεύοντας να ξαναζήσουμε το ίδιο δράμα διαπιστώθηκε ότι το Κράτος, παρά τις τυμπανοκρουσίες του ήταν για άλλη μια φορά επικίνδυνα απόν.

Όπως απόν είναι και στην άλλη μεγάλη ανοιχτή πληγή, της παράνομης μετανάστευσης. Καθημερινά περνάν τα σύνορα του νομού μας κατά μέσο όρο 300 λαθρομετανάστες. Ένα χωριό τη μέρα. Και η Κυβέρνηση στην ουσία απλά παρακολουθεί. Και το μόνο που έχει κάνει είναι να ψηφίσει ένα Νόμο που αποτελεί ανοικτή πρόσκληση στους απανταχού της γης δυστυχείς και να σκέφτεται να καταστήσει το Νομό Έβρου ένα Γκουαντάναμο των Βαλκανίων. Νομίζοντας ότι έτσι θα λύσει το πρόβλημα.

Σήμερα συζητιέται ακόμη και η παρέμβαση στον ιδιωτικό τομέα, με κατάργηση του κατώτατου μισθού, που θα προκαλέσει πιο βαθειά ύφεση.

Δύο χρόνια ο Έλληνας πολίτης ζει στον εφιάλτη της ανασφάλειας, της αβεβαιότητας, της αγωνίας, της κατάθλιψης. Έβαλε στο λεξιλόγιο του οικονομικούς όρους, spreads, haircut, selective default, πτώχευση, χρεοκοπία. Κάθε τι που η Κυβέρνηση απευχόταν, το έβρισκε μπροστά της στο αμέσως επόμενο διάστημα. Ποτέ παγκοσμίως δεν εφαρμόστηκε τόσο αποτυχημένη, καταστροφική και αδιέξοδη οικονομική πολιτική.

«Ήταν ένα πολιτικά μοιραίο λάθος» δήλωσε ο Σημίτης.

Με αποκορύφωμα το τελευταίο κομμάτι του δράματος σχετικά με το «δημοψήφισμα» και τον εθνικό εξευτελισμό και διασυρμό στις Κάννες.

Με κατάληξη την αναπόφευκτη και αναγκαστική λύση της στήριξης της σημερινής μεταβατικής Κυβέρνησης Παπαδήμου. Που όμως για να εξηγούμαστε επ’ ουδενί σημαίνει συγχωροχάρτι στα όσα προηγήθηκαν από την Κυβέρνηση Παπανδρέου, επ’ ουδενί σημαίνει παραγραφή των ευθυνών τους.

Φίλες & Φίλοι.

Είναι αλήθεια ότι όλη η Ευρώπη κλονίζεται. Η Ευρωζώνη δοκιμάζεται. Για αυτά θα μας μιλήσει η κ. Γιαννάκου. Αλλά επίσης είναι αλήθεια ότι και η Ελλάδα, με τον Γιώργο Παπανδρέου έγινε το πειραματόζωο και ο Δούρειος Ίππος για να συμβούν αυτά.

Είναι αλήθεια ότι ζούμε σε ένα περιβάλλον αυτό της «ανοικτής» αγοράς, όπου η πολιτική υποχώρησε έναντι της οικονομίας, εκχώρησε μεγάλο μέρος της εξουσίας της σ’ αυτήν και τελικά πέρασε σε δεύτερη μοίρα.

Το πρόβλημα του Δημόσιου χρέους στη χώρα μας αποδεικνύεται τελικά ότι δεν είναι μια εξαίρεση στον παγκόσμιο χάρτη. Είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου, που σιγά σιγά αρχίζει να βγαίνει στην επιφάνεια.

Το θέμα πια δεν είναι αν μπορεί η Ευρώπη να βοηθήσει την Ελλάδα, αλλά αν μπορεί η Ευρώπη να βοηθήσει τον εαυτό της.

Σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται στο πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας της. Χωρίς ουσιαστικό προσανατολισμό και αρχές, με ελάχιστους ηγέτες να πιστεύουν πραγματικά στην Ευρωπαϊκή ιδέα, προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στα συμφέροντα καθενός Κράτους-Μέλους ξεχωριστά από τη μια, και στην Ενωμένη Ευρώπη από την άλλη. Και αυτή η ισορροπία μπορεί σε καιρούς ηρεμίας να επιτυγχάνεται εν μέρει, αλλά στην πρώτη ταραχή είναι αδύνατο να υπάρξει.

Σήμερα λοιπόν πρέπει να ξεκαθαρίσει πια τι ζητάει και με αποφασιστικότητα να το υλοποιήσει.

          Θα προχωρήσει ένα βήμα παραπάνω ή θα διαλυθεί;

 

          Η κρίση αναδεικνύει μερικές σκληρές πραγματικότητες.

 

  1. Ότι το μέλλον του Ευρώ είναι αβέβαιο.
  2. Ότι η λέξη «Σχέδια», όπως αυτά της 21ης Ιουλίου ή της 27ης Οκτωβρίου, είναι ευφημισμός, δεδομένου ότι αποτελούν απλά ευχολόγια, ενίοτε υποκριτικά, που περνάν σε δεύτερη μοίρα μπροστά στα στενά συμφέροντα της κάθε χώρας.
  3. Ότι η Ευρώπη σήμερα έχει έλλειμμα πολιτικών ηγεσιών. Πρόσφατα η γαλλική Le Monde τις αποκάλεσε «ανθρωπάκια». Αδύναμοι, όχι να επιβληθούν, αλλά ακόμη και να καθησυχάσουν τις αγορές, που αντιλαμβανόμενες αυτή την αδυναμία αποθρασύνονται. Απόδειξη η κυριαρχία των οίκων αξιολόγησης, που πλέον ανεξέλεγκτοι είναι σε θέση κερδοσκοπώντας να οδηγήσουν χώρες σε κατάρρευση. Αρκεί μια υποβάθμιση της οικονομίας μιας χώρας από ένα τέτοιο οίκο για να προκαλέσει την κατάρρευση της !
  4. Ότι η έκδοση του Ευροομολόγου αποτελεί πια μονόδρομο για τη στήριξη και τη θωράκιση της Οικονομίας.
  5. Ότι η Συνθήκη του Μάαστριχτ χρειάζεται αναθεώρηση. Δεν είναι οι πλάκες του Μωυσή. Αυτή η αναθεώρηση πρέπει να βασίζεται προς την κατεύθυνση των ιδρυτικών αρχών της Ε.Ε., της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της πραγματικής πολιτικής και οικονομικής ένωσης  των χωρών της. Όχι προς μια Ευρώπη των Τραπεζών και της υποτέλειας απέναντι στις αγορές.

Φίλες & Φίλοι.

Αυτή η μεγάλη οικονομική κρίση που βιώνουμε έβγαλε στην επιφάνεια και πολλές παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος. Κατέστησε επιτακτική την ανάγκη σημαντικών αλλαγών στη λειτουργία του. Στο Σύνταγμα της χώρας μας. Αλλαγές που έχουν να κάνουν με τα κόμματα, τη χρηματοδότηση τους, τη διαφάνεια, το «πόθεν έσχες» των πολιτικών, το νόμο περί ευθύνης Υπουργών, τον αριθμό των βουλευτών, το εκλογικό σύστημα, τις πελατειακές σχέσεις. Το τέλος της ατιμωρησίας παντού.

Σήμερα μαζί με την οικονομία δοκιμάζεται η κοινωνική συνοχή και η Δημοκρατία.

Σε ένα κλίμα γενικότερης απαξίωσης των θεσμών, οι πρωταίτιοι εκμεταλλευόμενοι την εύλογη δυσαρέσκεια του λαού καλλιέργησαν τη θεωρία ότι «όλοι είναι ίδιοι». Για να ελαφρύνουν τις ευθύνες τους τις μοιράζουν παντού. Θύτες και θύματα είναι όλοι ίδιοι. Όλοι φταίνε. «Μαζί τα φάγαμε» είπε ο κ. Πάγκαλος. Ε, λοιπόν, όχι. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Δεν έχουν όλοι τις ίδιες ευθύνες. Αυτή η τεχνική της ισοπέδωσης είναι το τελευταίο τους επιχείρημα. Και είναι η χειρότερη υπηρεσία που μπορεί να προσφέρουν στη χώρα.

 

Είναι αλήθεια ότι στη χώρα μας

  1. έχουμε ανάγκη διαρθρωτικών αλλαγών και θεσμικών μεταρρυθμίσεων. Αλλά δεν πρέπει κανείς να αγνοεί ότι οι θυσίες που καλείται να κάνουν οι πολίτες, πρέπει αφενός μεν να μην ξεπερνούν τις αντοχές τους και αφετέρου να δίνουν προοπτική εξόδου από την κρίση. Το περίφημο «φως στο τούνελ». Δυστυχώς μέχρι σήμερα, δεν ισχύει τίποτε από τα δύο και οι λάθος επιλογές και πολιτικές, επιδεινώνουν την κατάσταση και στερούνται προοπτικής.
  2. επιβάλλεται ΑΜΕΣΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ πολιτικών ανάπτυξης, που θα σταματήσουν τον κατήφορο.
  3. Αξιοποίηση του πρωτογενούς τομέα, της γεωργίας και της κτηνοτροφίας, που πάντα κράτησαν την Ελλάδα, ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές της.
  4. Η επανεκκίνηση της οικονομίας με τη δημιουργία ενός σταθερού φορολογικού συστήματος. Ανταγωνιστικού με τις γειτονικές χώρες.  Πόσο σταθερό μπορεί να είναι όταν στα δύο χρόνια της παρούσας Κυβέρνησης είχαμε δεκαπέντε(!) φορολογικά νομοσχέδια και πόσο ανταγωνιστικό όταν οι φορολογικοί συντελεστές είναι πολλαπλάσιοι των γειτόνων μας, κρίνεται από την άπνοια που υπάρχει στον επιχειρηματικό κόσμο. Όπως και από την εξέλιξη του επενδυτικού ενδιαφέροντος και την πορεία του τελευταία ψηφισμένου Αναπτυξιακού Νόμου. Ζούμε σε ένα Νομό που αιμορραγεί από τη γειτνίαση με τη Βουλγαρία και την Τουρκία, με τους χαμηλότερους φόρους στα καύσιμα, στο ΦΠΑ, στις επιχειρήσεις. Και έχουμε ένα Νομό που αφανίζεται και γειτονικές χώρες που ανθίζουν από τα δικά μας λάθη.
  5. Η επανεξέταση και ο επανακαθορισμός μέτρων, όπως λόγου χάρη το φορολογικό, που αποδεδειγμένα πια λειτουργούν εις βάρος της όποιας προσπάθειας οικονομικής ανόρθωσης γίνεται.
  6. Η αξιοποίηση των συγκριτικών μας πλεονεκτημάτων, όπως είναι η Ενέργεια, ο Τουρισμός και η Ναυτιλία.
  7. Η δημιουργία και η προσπάθεια προσέλκυσης επενδυτικού ενδιαφέροντος από χώρες όπως η Κίνα και η Ρωσία, που είχε ξεκινήσει από την προηγούμενη Κυβέρνηση με τα λιμάνια και τη δημιουργία ενεργειακών κόμβων και διελεύσεων, και ανακόπηκε από την παρούσα, αποτελεί σήμερα υποχρέωση, ανάγκη και διέξοδο.

 

 

Υπάρχουν και άλλοι τομείς που μπορεί η Ελλάδα να στηριχτεί. Αυτό όμως που κύρια δεν χρειάζεται, είναι εμμονή σε αγκυλώσεις,  ιδεοληψίες και επιμονές στα λάθη.

Και εδώ είναι που θα κριθεί η επόμενη Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, η Κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά.

Είμαστε σε μια οιονεί προεκλογική περίοδο.

Οι Εκλογές είναι προ των πυλών. Αργά ή γρήγορα θα γίνουν.

Όλες οι προτάσεις και οι θέσεις οφείλουν να έχουν σαφήνεια, καθαρότητα και ειλικρίνεια. Ξεκάθαρες κουβέντες. Και κυρίως να είναι ρεαλιστικές.

Σήμερα ο κάθε πολίτης είναι υποψιασμένος.

Είδε πολλά, έμαθε πολλά, έπαθε περισσότερα.

Του οφείλει η πολιτική μια έντιμη συμπεριφορά. Και όχι μόνο. Του οφείλει μια σειρά από συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, που σε τελευταία ανάλυση θα αποκαταστήσουν και τη λαβωμένη αξιοπιστία του ίδιου του πολιτικού συστήματος.

Η Νέα Δημοκρατία, ο Αντώνης Σαμαράς, είναι αποφασισμένοι να κινηθούν σε αυτούς τους δρόμους.

Ευθύνη όμως και προσωπική, του καθένα μας, να κινηθούμε με την ίδια αρχή της εντιμότητας, της ειλικρίνειας και να λειτουργήσουμε έξω από τα στερεότυπα των υποσχέσεων και των εξαρτήσεων, που αποτελούν βασικές αιτίες της κακοδαιμονίας της πολιτικής στη χώρα μας.

Και έτσι θα κινηθούμε!

Και έτσι θα αποκτήσουμε ξανά την ελπίδα, την αισιοδοξία και τη βεβαιότητα ότι το μέλλον θα είναι φωτεινό.

Και αν το πιστέψουμε και αγωνιστούμε, θα το πετύχουμε !

Να είστε βέβαιοι γι’ αυτό.

Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας.