Του Γιώργου Πανταζίδη

«Το Δάσος της Δαδιάς απλώνεται στο μέσο του νομού Έβρου, καλύπτοντας τις νοτιοανατολικές λοφώ δεις απολήξεις του ορεινού όγκου της Ροδόπης. Η περιοχή ανακηρύχθηκε προστατευόμενη το 1980 και περιλαμβάνει δύο ζώνες αυστηρής προστασίας, έκτασης 72,9 τ. χλμ καθώς και μια περιφερειακή ζώνη γύρω από αυτές με έκταση 357 τ. χλμ. Το 2003 ιδρύεται ο φορέας διαχείρισης του Εθνικού πάρκου Δαδιάς – Λευκίμμης – Σουφλίου. Το τοπίο, η πλούσια πανίδα, η αφθονία των αρπακτικών πουλιών καθώς και οι δραστηριό τητες που αναπτύσσονται κάνουν το Δάσος της Δαδιάς μοναδικό τόπο επίσκεψης….» Τα παραπάνω, μεταξύ άλλων, ανέφερε η σελίδα της Νομαρχίας Έβρου (νυν Περιφερειακής Ενότητας) στο διαδίκτυο, ενώ σε αυτήν του Οικοτουριστικού Κέντρου Δαδιάς σημειώνονται τα εξής: «Υπαίθρια Αναψυχή: στους Κατρατζήδες (9 χιλ. από τη Δαδιά) με δυνατότητες άθλησης, περιήγησης, υπαίθριας παρασκευής φαγητού, καθώς και διαμονής. Κάτω από τα αιωνόβια δέντρα, είναι ο Γυναικείος Αγροτουριστικός Συνεταιρισμός Δαδιάς που προσφέρει χειροποίητα ζυμαρικά και άλλες παραδοσιακές
συνταγές της περιοχής»…

Άλλη η πραγματικότητα
Κι όμως… Η πραγματικότητα, δυστυχώς, είναι τελείως διαφορετική. Τουλάχιστον, όπως την βιώσαμε, πριν από περίπου τρεις εβδομάδες. Βρεθήκαμε μια όμορφη Κυριακή στον χώρο αναψυχής στους
Κατρατζήδες, βόρεια του χωριού της Δαδιάς. Τόπος γεμάτος ευχάριστες παιδικές αναμνήσεις. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν ένας πραγματικός παράδεισος, για οικογένειες και επισκέπτες που
θα ήθελαν να χαρούν τη φύση μακριά από τη βουή της πόλης. Τα Σαββατοκύριακα, (κυρίως)χειμώνα και άνοιξη, συγκέντρωνε αρκετούς εκδρομείς. Σήμερα στέκει έρημος και εγκαταλελειμμένος. Ο επισκέπτης βρίσκει κλειστό το σπιτάκι που λειτουργούσε ο τοπικός Γυναικείος Συνεταιρισμός, τις τουαλέτες σε κακή κατάσταση, την παιδική χαρά επικίνδυνη, ανοιχτές βρύσες και νερό ούτε για δείγμα, σπασμένα παγκάκια, ρημαγμένα γεφυράκια, ενώ κυριαρχούσαν σε διάφορα σημεία σκουπίδια και σπασμένα μπουκάλια. Όλα αυτά στην καρδιά ενός υπέροχου δάσους. Και μάλιστα, «προστατευόμενου»… Οι εικόνες που αντικρίσαμε και καταγράψαμε με τον φακό μας, είναι χαρακτηριστικές και

δεν μας τιμούν. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που θεωρούμε το δάσος της Δαδιάς ως ένα από τα ατού μας στον τομέα του του ρισμού. Κρίμα…

Εφ. «Η Γνώμη»