Άρθρο του Σπύρου Δέδογλου

Η ανάγκη της πολιτικής αλλαγής στη χώρα έχει εκδηλωθεί από την ίδια την κοινωνία, η οποία την έκανε σαφή στις ευρωεκλογές του 2024 και εντονότερα στα μεγάλα συλλαλητήρια του Φεβρουαρίου για τα “Τέμπη”.  Αυτά τα μηνύματα είναι ευανάγνωστα για όσους θέλουν να τα διαβάσουν , οι άλλοι θα βρίσκουν πάντα δικαιολογίες για να προβάλουν μήνυμα που ουδεμία σχέση με αυτό της κοινωνίας έχει.

Ο προοδευτικός λεγόμενος χώρος ή κεντροαριστερά όπως συνηθίζεται να αποκαλείται τελευταία, είναι πολυδιασπασμένος,και σε αυτό δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ή κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί οτιδήποτε άλλο, εκτός από αυτούς που ενδιαφέρονται μόνο για το “μαγαζάκι” τους.

Την ανάγκη της “ Ενιαίας Προοδευτικής Έκφρασης” την προτείνουν όλο και περισσότεροι με διάφορες εκδοχές, “Προοδευτικό μέτωπο” , “ συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων” , “λαϊκό μέτωπο”κ.λ.π Η διαφορά μπορεί να εντοπίσει περισσότερο στο πρακτικό μέρος,πως δηλαδή θα ξεκινήσει ο διάλογος ή πως το νέο σχήμα θα πάρει το μπόνους των 50 εδρών που προβλέπει ο ισχύων εκλογικός νόμος, ο οποίος δεν το δίνει σε συνασπισμούς κομμάτων.

Η λύση, εάν υπάρχει η πολιτική βούληση ,είναι προφανές ότι με προσπάθεια μπορεί να βρεθεί, ο διάλογος σε όλα τα επίπεδα θα φέρει αποτελέσματα.

Αυτή την στιγμή υπάρχει μια αδυναμία από τις ηγεσίες των κομμάτων να βρουν τρόπο συνεννόησης, δεν βρίσκουν ούτε τρόπο να συζητήσουν ενώ το έχουν κάνει σε επιμέρους θέματα στο κοινοβούλιο,( πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης και κατάθεση πρότασης σύστασης προανακριτικής επιτροπής για συγκάλυψη στο έγκλημα των Τεμπών).

Κατ’ αρχάς πρέπει να συμφωνήσουμε ποια κόμματα ή πολιτικές κινήσεις μπορούν να εκφράσουν τον προοδευτικό χώρο , δεν μπορεί κατά την άποψη μου να συμπεριλαμβάνονται όλα που συνυπέγραψαν τις δύο προτάσεις στη βουλη.

Βεβαίως υπάρχουν και εξωκοινοβουλευτικά κόμματα και κινήσεις όπως το “Πράττω” του κ. Κοτζιά, ο “ Κόσμος” του κ. Κόκκαλη αλλά και οικολογικά σχήματα που θα μπορούσαν να συμμετέχουν σε αυτόν το διάλογο.

Η μεγαλύτερη όμως δύναμη αυτού του χώρου είναι περίπου 1,2 εκ. πολίτες οι οποίοι είναι αποστασιοποιημένοι επειδή τους έχει απογοητεύσει η υπάρχουσα κατάσταση, την οποία κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει.

Η κοινωνία αναζητά την ελπίδα η οποία θα πάρει την θέση του θυμού που την διακατέχει, αν δεν το καταφέρουν οι ηγεσίες των προοδευτικών κομμάτων, δυστυχώς, η επιλογή της θα είναι αναλογη του αισθήματος που νιώθουν.

Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν κοινωνικές δυνάμεις,αλλά και μικρομεσαία στελέχη κομμάτων που μπορούν να ξεκινήσουν τον διάλογο από κάτω.

Μια τέτοια εξέλιξη, σίγουρα θα πιέσει και τελικά θα αναγκάσει τις ηγεσίες να ακολουθήσουν τα βήματα της βάσης , γιατί από κάτω μπορούν να αλλάζουν τα πράγματα ή από ηγετική προσωπικότητα, αυτό που λέμε “χαρισματικός ηγέτης”.

Οι νέες συνθήκες που δημιουργούνται, με το ρευστό γεωπολιτικό περιβάλλον, με το σχίσμα της δύσης από τις επιλογές Τραμπ, η ανάγκη πρωτοβουλιών από την Ε.Ε. οι ηγεσίες της οποίας δείχνουν αδυναμία, απαιτούν στην Ελλάδα την “Ενιαία Προοδευτική Έκφραση” η οποία θα μπορεί να ανταπεξέλθει στις νέες ανάγκες.

Η πολιτική είναι αυτή που θα βρει λύση, όχι η επικοινωνία για αυτό ο διάλογος πρέπει να αφορά την ουσία της

Μια ισχυρή, χαρισματική, ηγετική προσωπικότητα μπορεί να ενώσει τον χώρο σε ένα κόμμα, όπως έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1981 και ο Αλέξης Τσίπρας το 2015. Ο ένας έχει περάσει στην ιστορία ενώ ο άλλος είναι στην ζωή και στην καλύτερη ηλικία για την πολιτική, είναι μόνο 50 χρόνων με συσσωρευμένη εμπειρία.

Κανείς δεν ξέρει εάν ο Αλέξης Τσίπρας πάρει πρωτοβουλία και βγει πάλι μπροστά, εάν το αποφασίσει έχει την ικανότητα να πετύχει. Σε κάθε περίπτωση όμως, η ίδια η κοινωνία μπορεί να πάρει πρωτοβουλίες για να εκφραστεί ενιαία ο προοδευτικός χώρος. Μπορούν να γίνουν ομάδες πρωτοβουλίας για αυτόν τον σκοπό σε κάθε νομό, είμαι βέβαιος ότι αυτές οι δυνατότητες υπάρχουν, μια σπίθα αρκεί για να γίνει η αρχή, αυτή μπορεί να γίνει από τον Έβρο.

Τυχερό 5-4-2025

Ο Σπύρος Δέδογλου είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ