Γελασμένοι όσοι νομίζουν ότι το θέμα της ίδρυσης τμήματος κτηνιατρικής στην Ορεστιάδα είναι θέμα των τελευταίων εβδομάδων.

Χαμόγελα ικανοποίησης έφερε η ανακοίνωση από τον υπουργό παιδείας Κυριάκο Πιερρακάκη η ίδρυση ενός νέου πανεπιστημιακού τμήματος στην Ορεστιάδα. Πρόκειται για την Κτηνιατρική, το τμήμα το οποίο έρχεται να προστεθεί στον γεωτεχνικό τομέα, καθώς στην Ορεστιάδα λειτουργούν δύο τμήματα, της Δασολογίας Διαχείρισης Περιβάλλοντος και Φυσικών Πόρων και της Αγροτικής Ανάπτυξης.
Η ανακοίνωση για την ίδρυση και λειτουργία της σχολής τον Σεπτέμβριο του 2026, ήταν αποτέλεσμα χρόνιων διεκδικήσεων, αλλά αποτελεί και μία ανακοίνωση η οποία έρχεται με καθυστέρηση τουλάχιστον δεκαετίας.
Η Ορεστιάδα, είδε για πρώτη φορά φοιτητές το μακρινό 1999, όταν υλοποιήθηκε το όραμα για εξωστρέφεια και άρση της απομόνωσης και του βορείου τμήματος του Έβρου. Άλλωστε το Δημοκρίτειο ιδρύθηκε στη Θράκη για να αναπτυχθεί η Θράκη, όμως είχε ξεχαστεί η Ορεστιάδα, κάτι που η περιοχή το πλήρωσε ακριβά. Τα πράγματα σήμερα, θα ήταν τελείως διαφορετικά αν η Ορεστιάδα είχε νωρίτερα πανεπιστήμιο. Είναι από αυτά που πληρώνουν οι κάτοικοι της περιοχής και όσοι το αναγνωρίζουν, το αναγνωρίζουν με ευχολόγια. . .

25 χρόνια  όμως είναι πάρα πολλά για την προσθήκη νέας αξίας και περεταίρω ανάπτυξη. Τα χρόνια που προηγήθηκαν οι κυβερνήσεις προχωρούσαν στην ίδρυση ΑΕΙ και ΤΕΙ σε διάφορες περιοχές της χώρας, αλλά ήταν φειδωλές στην ανάπτυξη του βορείου τμήματος του Έβρου, οι κάτοικοι του οποίου έβλεπαν την Αδριανούπολη να εκτοξεύεται και να φιλοξενεί τη μία πανεπιστημιακή σχολή μετά την άλλη.

Η ίδρυση νέας σχολής γεωτεχνικού ενδιαφέροντος είχε τεθεί πολλές φορές τα προηγούμενα χρόνια κι εκεί κάπου άρχισαν κι άλλοι να διεκδικούν κτηνιατρικές. Αν εξαιρέσουμε το Σουφλί, το οποίο το έχει καημό, στο χορό της διεκδίκησης μπήκε και η Αλεξανδρούπολη. Προφανώς κάποιοι να θεώρησαν ότι αφού στην Αλεξανδρούπολη θα πάει η νοσηλευτική από το Διδυμότειχο, μπορεί εύκολα να πάει ακόμα μία σχολή. Έχουν όμως δίκαιο όσοι διεκδικούν κι άλλα για την Αλεξανδρούπολη όταν το κεντρικό και βόρειο τμήμα του Έβρου αγωνιούν να συγκρατήσουν πληθυσμό, υποδομές και φοιτητές; Το ερώτημα ας μείνει εδώ κι ας απαντήσουν όσοι γνωρίζουν πολλά, τα πάντα, ελάχιστα.

Από τα πρώτα χρόνια ίδρυσης πανεπιστημιακών τμημάτων στην Ορεστιάδα, ακούστηκαν φωνές για επιπλέον ανάπτυξη. Μάλιστα όταν έγιναν και οι νέες κτηριακές υποδομές, πάντα υπήρχε και μία αναφορά για κάτι ακόμη. Μετά ήρθαν τα μνημόνια, οι διεκδικήσεις πάγωσαν. Οι αλλαγές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ήταν καταστροφικές για την είσοδο φοιτητών στα περιφερειακά πανεπιστήμια, όμως η ανάγκη διάσωσης του πανεπιστημίου της Ορεστιάδας υπερίσχυσε. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε εκδηλώσεις οι οποίες πραγματοποιούνταν στην πόλη παρουσία υπουργών, πρυτάνεων ή άλλων παραγόντων γίνονταν αναφορά στη διεκδίκηση. Ο πρώην δήμαρχος Ορεστιάδας Βασίλης Μαυρίδης, το είχε θέσει στον πρώην υφυπουργό παιδείας Άγγελο Συρίγο, όταν ο τελευταίος περιφέρονταν στη Θράκη κι έλεγε ότι έχει εντολή από τον πρωθυπουργό για την ενίσχυση του Δημοκρίτειου.

Πέρα των εθνικών λόγων, η Ορεστιάδα έχει τα πλεονεκτήματα για την φιλοξενία της νέας σχολής. Καταρχήν έχει φοιτητικές εστίες οι οποίες εύκολα – αρκεί να υπάρχει πραγματική θέληση – αναπτύσσονται κι άλλο. Έχει κτηριακές εγκαταστάσεις τόσο εντός των λειτουργούντων σχολών, όσο και άλλων υπηρεσιών, κατάλληλες για το αντικείμενο των σπουδών της κτηνιατρικής. Διαθέτει σύγχρονα σφαγεία, ενώ η Δασολογία και η Αγροτική Ανάπτυξη είναι σχολές του πρωτογενούς τομέα, όπως και η κτηνιατρική. Το γεγονός της λειτουργίας τριών σχολών στην πόλη, ανεβάζει και σε επίπεδο επικοινωνίας σ’ όλη την Ελλάδα το επιχείρημα «σπουδάζω στην Ορεστιάδα» και μετατρέπει την πόλη σε πανεπιστημιούπολη.

Επειδή από τα λόγια μέχρι τις πράξεις, υπάρχει μία απόσταση, άμεσα πρέπει να γίνουν όλες οι κινήσεις, ώστε να μην χαθεί η ευκαιρία, γιατί από την εξαγγελία μέχρι την υλοποίηση, υπάρχει απόσταση.

 

Όσο για το Σουφλί, με φωτισμένες πολιτικές έχει να κερδίσει, αρκεί να υπάρχουν ουσιαστικά επιχειρήματα. Μπορεί να υπάρχει εξαγγελία για ίδρυση ινστιτούτου δια βίου μάθησης στην πόλη του Μεταξιού, υπάρχουν όμως και δυνατότητες – αρκεί να υπάρχει η θέληση – το Σουφλί να φιλοξενεί φοιτητές απ’ όλο το Δημοκρίτειο, αν όχι για μόνιμη διαμονή (η απόσταση Σουφλίου – Διδυμοτείχου είναι μόλις 15 λεπτά) , για συνεχή παρουσία από το πλαίσιο πρακτικής άσκησης, μέχρι και εκπαιδευτικών εκδρομών. Είναι μία προοπτική η οποία δεν αναπτύχθηκε, γιατί ίσως υπερισχύει το αίτημα για ίδρυση ενός πανεπιστημίου. Είναι θέμα πρωτίστως της τοπικής κοινωνίας να βρει όχι τον τρόπο διεκδίκησης, αλλά ικανών επιχειρημάτων.