Ειλικρινά βαρέθηκα να ακούω για τα αποτελέσματα της απογραφής, τη γκρίνια, τις απόψεις – αν και κάποιες είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες. Τελικά μήπως δεν έχουμε καταλάβει ακριβώς το τι συμβαίνει;

Η Ελλάδα, γερνάει και αργοπεθαίνει, αν και για το αργά, δεν είμαι και τόσο σίγουρος.
Ναι στον Έβρο σε όλους τους δήμους είχαμε μείωση πληθυσμού, όπως και στη συντριπτική πλειοψηφία των δήμων της χώρας μας.
Δε θα γράψω για τον μικρότερο Έβρο, ούτε για το κεντρικό και βόρειο κομμάτι του, για την ακρίβεια από τον Απαλό και πάνω. Μαραζώνει, μικραίνει, συρρικνώνεται. Είναι γνωστό. Ακόμη και οι Φέρες, οι αγαπημένες μου Φέρες, χάνουν πληθυσμό, ευτυχώς όμως τίποτα από την ομορφιά τους και την αυθεντικότητα των κατοίκων τους.
Είναι αυτό το τμήμα, από τον Απαλό και πάνω, από το οποίο καθημερινά εκατοντάδες άτομα, περνούν τα σύνορα με την Τουρκία και τη Βουλγαρία, για να προμηθευτούν φθηνά καύσιμα.
Είναι το τμήμα, με τους χειρότερους δρόμους, αλλά με τους πιο αγνούς πατριώτες.
Την ώρα που κάποιοι από τη συνέντευξη Τύπου του πρωθυπουργού στην Αλεξανδρούπολη, συγκράτησαν μόνο την υποψηφιότητά του στον Έβρο, δεν αντιλήφθηκαν ίσως ότι ο πρωθυπουργός τελείωσε το θέμα της πώλησης φθηνότερης βενζίνης για τους κατοίκους της πολύπαθους περιοχής.
Το θέμα, το έθεσα σε κατ΄ ιδίαν συνομιλία με έναν από τους υπουργούς που τον συνόδευαν. Τον ρώτησα ευθέως, γιατί δεν το κάνουν για να στηρίξουν τους κατοίκους και κυρίως τους επαγγελματίες του Έβρου, αυτούς που κινδυνεύουν να γίνουν “πρώην επαγγελματίες”, όπως δυστυχώς πολύ σωστά έχει επισημάνει σε σχετική του επιστολή ο δήμαρχος Ορεστιάδας και πρόεδρος της ΠΕΔ ΑΜΘ Βασίλης Μαυρίδης. Τον κάλεσα, να έρθει ιδιωτικά και να τον πάω να δει το τι συμβαίνει στα σύνορα με τα μάτια του. “Το ξέρω”, μου απάντησε, αλλά μου εξήγησε ότι αν το κάνει για μία περιοχή, θα του ζητήσουν κι άλλες.
“Να το κάνεις, με την μείωση, να είναι ανάλογη με την απόσταση του κάθε δήμου από τα σύνορα” του τόνισα, αλλά η απόφαση φαίνεται ότι δεν αλλάζει. Ίσως οι υπουργοί να γνωρίζουν καλύτερα, αλλά δε νομίζω ότι συμβαίνει αυτό. Δεν τους καταλογίζω άγνοια, ούτε κάτι άλλο. Απλά είναι ένα θέμα, που δε θέλουν να σπάσουν αβγά. Αυτό πιστεύω.
Και που καταλήγω;
Καταλήγω, ότι την ευθύνη, για το γεγονός ότι το δικό μας δίκαιο αίτημα, το αίτημα των ανθρώπων που ζούμε, εργαζόμαστε και αγωνιούμε στον τόπο μας, μόνο από εμάς εξαρτάται ως προς την ικανοποίησή του.
Μόνο αν το διεκδικήσουμε οργανωμένα, με αποφασιστικότητα, αν το απαιτήσουμε, μόνο τότε θα το κερδίσουμε.

Δεν αρκεί να το λέμε, να το ζητούν οι βενζινοπώλες και οι δήμαρχοι. Πρέπει να γίνει απαιτητό, από τους βουλευτές που μας ζητούν να πάμε στις συγκεντρώσεις, στις πίτες τους. Από τους υποψήφιους σε λίγο βουλευτές που θα ζητήσουν σταυρό, ψήφο και καλά λόγια. Να γίνει απαιτητό ακόμη και με κινητοποιήσεις. Να καταλάβουν ότι οι κάτοικοι που μένουμε εδώ, μένουμε γιατί αποφασίσαμε πλέον να διεκδικούμε κι όχι επειδή θέλουμε τον πρωθυπουργό και τον κάθε υποψήφιο βουλευτή, να έρθει έστω και προεκλογικά να επισκεφτεί τον τόπο μας.

 

Μόνο με αποφασιστικότητα θα σώσουμε την περιοχή μας. Αρκεί να το αποφασίσουμε.
Αν είμαστε έτοιμοι, καλώς.
Σε διαφορετική περίπτωση, χειραψίες, χαμόγελα και πρόσκληση στον πρωθυπουργό να ξαναέρθει να μας δει κι ως υποψήφιος βουλευτής. . .

Γιάννης Τομαδάκης