Η δική μας Νίκη, βρίσκεται όπως και χιλιάδες άλλα αρχαία στο εξωτερικό.
Κλεμμένη ή σύμφωνα με κάποια άλλη άποψη σωσμένη από τις κακομεταχειρίσεις των αρχαίων τους προηγούμενους αιώνες.
Η Νίκη, δεν αποτελεί όμως το σημείο αναφοράς του Έβρου.
Απ’ τη μια, βρίσκεται στον Λούβρο, απ’ την άλλη η Σαμοθράκη είναι μακριά. . .
Η Ελλάδα, που δεν κατάφερε ποτέ να πάρει αυτά που είναι όχι δικά της, αλλά σπλάχνα των δικών της παιδιών.
Η Ελλάδα, που δημιουργεί αντίγραφα για τα οποία πρέπει να περάσουν χρόνια ώστε να δημιουργηθούν οι βάσεις μεταφοράς τους στο χώρο όπου ανήκουν τα πρωτότυπα. . .

Η Ελλάδα, που μας έχει μάθει να χαιρόμαστε με τα σύντομα, μ’ αυτά που προσφέρουν στις κυβερνήσεις, μ’ αυτά που πουλούν στα ΜΜΕ.

Στον Έβρο, αντί να έχουμε τη Νίκη αξιοθέατο, την μία και μοναδική ΝΙΚΗ, έχουμε αξιοθέατο τον φράχτη.

Εκεί για να φωτογραφηθούν από τοπικοί παράγοντες. . . και υπουργοί, μέχρι και η πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Τελικά ο φράχτης είναι αξιοθέατο;


Τελευταίος επισκέπτης, ο υπουργός αγροτικής ανάπτυξης και τροφίμων Σπήλιος Λιβανός.

Θα ακολουθήσουν κι άλλοι, όπως και προηγήθηκαν κι άλλοι.

Για την ιστορία, ο Χρήστος Παπαπουτσής, ο τότε υπουργός προστασίας του πολίτη (ΠΑΣΟΚ), όταν ξεκίνησαν τα έργα του φράχτη επί ημερών του (6-2-2012), είχε ανεβεί σε μία μπουλντόζα, για να φτάσει η εικόνα στην Αθήνα. . .