Ο Κώστας που δεν σπούδασε στην Κομοτηνή γιατί ήταν μακριά από την Αθήνα
Η Έλενα που ήθελε να υπηρετήσει στον στρατό για να μην ξαναζήσει το 1987
Ο Νίκος που έμεινε αδιόριστος γιατί σπούδασε δάσκαλος
Το πανεπιστήμιο που ζήτησε 80 φοιτητές και το υπουργείο του επέβαλε 195

Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις νέων, που άλλα ήθελαν στη ζωή τους κι άλλα τους ανάγκασαν να κάνουν.
Παιδιά που ξεκινούν στα 18 τους χρόνια να ονειρεύονται μία άλλη ζωή, αλλά τα καλούπια που τους όρισε η κυβέρνηση που βρίσκονταν στην εξουσία όταν αυτά ήταν 18, δεν τους άφησαν περιθώρια.

Οι τρεις περιπτώσεις που ακολουθούν είναι πραγματικά περιστατικά ανθρώπων που έχουν φτάσει πλέον στο μέσο της ζωής τους.

Ο Κώστας περνούσε νομική Κομοτηνής όταν έδωσε πανελλήνιες, όμως αναγκάστηκε να σπουδάσει σε μία άλλη σχολή, γιατί η Κομοτηνή ήταν μακριά από την Αθήνα όπου βρίσκονταν το σπίτι του. Τα χρήματα της οικογένειας δεν έφταναν ούτε για να ξαναδώσει και τα φροντιστήρια να τρέχουν, ούτε για να σπουδάσει εκτός Αθήνας.”Αθήνα ή τίποτα” του είπαν από το σπίτι με πόνο ψυχής οι δικοί του και η χαρά που πέρασε στην Αθήνα, περιορίστηκε απλά στη χαρά της εισόδου στο πανεπιστήμιο.

Η Έλενα, μένει στον Έβρο. Ήταν στην παιδική ηλικία όταν έζησε τον κρίση του 1987, με το να φεύγει με τη μάνα της από το σπίτι και να πηγαίνει στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, έτοιμη να αποδράσει στη Βουλγαρία αν ξεσπούσε πόλεμος με την Τουρκία. Όταν μεγάλωσε, ήθελε να πάει στον στρατό για να εκπαιδευτεί και να φυλάξει το σπίτι της, αν χρειαστεί. Να μην κρύβεται στην ίδια της την πατρίδα, αλλά να την υπερασπιστεί. Δεν μπόρεσε ποτέ, γιατί στον στρατό, δεν υπάρχει εθελοντισμός για τις γυναίκες.

Ο Νίκος, κάπου στο 2004, έδωσε πανελλήνιες για να γίνει δάσκαλος. Τότε όλοι οι δάσκαλοι διορίζονταν στο δημόσιο. Όταν τελείωσε όμως το πανεπιστήμιο, έμεινε αδιόριστος, γιατί όλες οι θέσεις είχαν καλυφθεί. Ψάχνει για δουλειά δασκάλου.

Το παρακάτω, αποτελεί διαχρονικό πρόβλημα των πανεπιστημίων, που δημιουργεί το ίδιο το υπουργείο Παιδείας, το οποίο διογκώνει ένα πρόβλημα.

Το τμήμα Δασολογίας Διαχείρισης Περιβάλλοντος και Φυσικών Πόρων του ΔΠΘ στην Ορεστιάδα, ζήτησε να υπάρχουν μόλις 80 νέοι φοιτητές το 2020. Να μπουν στη σχολή μόλις 80 άτομα. Όταν όμως το υπουργείο παιδείας εξέδωσε τους πίνακες εισακτέων, στο συγκεκριμένο τμήμα θα έμπαιναν 195 άτομα. Τι κι αν οι δασολόγοι πολλαπλασιάστηκαν με την εξίσωση ΑΕΙ ΤΕΙ, το υπουργείο εκτοξεύει τον αριθμό τους. Το διαχρονικό του πράγματος, είναι ότι πάντα η Δασολογία ζητάει λιγότερους, από τους περισσότερους που αποφασίζει το υπουργείο.

Είναι η απάντηση στο γιατί οι βάσεις, είχαν κατρακύλα φέτος. Γιατί παιδιά που έδωσαν πανελλήνιες μπαίνουν με εξωφρενικούς βαθμούς στα πανεπιστήμια.
Αύξηση τμημάτων, αύξηση φοιτητών, πτώση των βάσεων. Δεν χρειάζεται να είσαι επιστήμονας για να το καταλάβεις.

Εδώ και δεκαετίες, πανεπιστημιακοί, υπουργοί, δήμαρχοι, προσπαθούν να βρουν λύση στα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ούτε ένας δεν μίλησε για εξορθολογισμό σχολών, εισακτέων, αποφοίτων, αγοράς εργασίας.

Να βγάζουμε αδιόριστους μαθηματικούς και να τους συντηρεί η παραπαιδεία,
να βγάζουμε δασκάλους και να ψάχνουν ιδιαίτερα ή άλλη δουλειά,
να βγάζουμε μηχανικούς για να δουλεύουν στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και μέχρι πρόσφατα στη Λιβύη,
να μην δίνουμε το δικαίωμα σε παιδιά να σπουδάσουν αυτό που θέλουν, γιατί η Κομοτηνή κάποτε έπεφτε μακριά,
να αναγκάζουμε οικογένειες σε υπέρογκα έξοδα φροντιστηρίων για να μπει το παιδί ιατρική και να εργαστεί σε πολλές περιπτώσεις εκτός πατρίδας ή επικουρικός σε κάποιο απομακρυσμένο γεμάτο ελλείψεις νοσοκομείο.

Δεν είναι αδικίες της ζωής. Είναι πραγματικές αδυναμίες των κυβερνήσεων.
Και δεν είναι όλα θέμα σπουδών. Είναι η ανάγκη κάποιων ανθρώπων να προσφέρουν στην πατρίδα, είτε σπουδάζοντας είτε υπηρετώντας τις ένοπλες δυνάμεις εθελοντικά, χωρίς να τους το ζητήσει κανείς.

Μας έχουν βάλει σε έναν φαύλο κύκλο, που για να βγεις ή πρέπει να συμβιβαστείς, αλλάζοντας επάγγελμα, όνειρα, σκέψεις, να συγκρατήσεις την αδικία μέσα σου ή να ακολουθήσεις άλλον δρόμο, μένοντας ενδεχομένως στον φαύλο αυτό κύκλο.

Αποφάσισα να μην γκρινιάξω με τις λέξεις. Να μην κατηγορήσω μ’ αυτό το άρθρο.
Απλά να μεταφέρω καταστάσεις που ζήσανε πολλοί, αλλά τους ανάγκασαν να αλλάξουν τα μέσα τους.
Να τα αποτυπώσω σ’ αυτό το άρθρο και να καταθέσω την ελπίδα μου. Όχι προς τα υπουργεία και τις κυβερνήσεις, αλλά προς τους νέους μας και τους γονείς τους. Κυρίως όμως προς τους νέους μας.
Βγάλτε μας από το αδιέξοδο. Εσείς μπορείτε, αρκεί να το θελήσετε όταν πάρετε τη ζωή (όχι την εξουσία με την έννοια της κυβέρνησης) στα χέρια σας.

 

Γιάννης Τομαδάκης