Στον ένστολο στόλο του Αιγαίου
“Και την ΑΟΖ ποιείν, και τα 12 μίλια μη αφιέναι”
Του Χρήστου Κηπουρού

Τρία συστατικά μέρη του Ελληνικού τόξου: Το σεισμικό, το αμυντικό, το γεωοικονομικό

Η περί τους σεισμούς ελληνική όσο και διεθνής βιβλιογραφία βρίθει πλείστων όσων αναφορών ως προς το Ελληνικό τόξο. Εμείς δεν είμαστε σεισμολόγοι, όμως αυτό δεν εμποδίζει να διαβάζουμε και να μαθαίνουμε τις αιτίες γέννησης των σεισμών στην ευρύτερη περιοχή του συγκεκριμένου τόξου, που υπάρχουν από εκατομμυρίων ετών. Επίσης το ότι η μεν Τουρκία πλησιάζει το Αιγαίο είκοσι πέντε χιλιοστά το έτος ενώ το τελευταίο πλησιάζει τριάντα πέντε χιλιοστά την Αφρικανική πλάκα, που με τη σειρά της το πλησιάζει δέκα χιλιοστά κάθε χρόνο.
Και μπορεί όλα αυτά να αποτελούν την αιτία ώστε η Ελλάδα να αποτελεί την έκτη πιο σεισμική χώρα στον πλανήτη και την πρώτη στην Ευρώπη, όμως δεν συμβαίνει το ίδιο και με τις δύο άλλες σχεδόν άγνωστες μέχρι στιγμής όψεις που συνιστούν επίσης συστατικά μέρη του Ελληνικού τόξου.
Ο λόγος για την αμυντική διάσταση, όσο και τη γεωοικονομική. Τον εκ δώδεκα ναυτικών μιλίων θαλάσσιο εξώστη, ιδίως ως προς το ανατολικό τμήμα του εν λόγω τόξου, κατά μήκος του Νότιου Κρητικού πελάγους μέχρι τα Ανατολικά της Ρόδου και επέκεινα έως το Καστελόριζο.
Είναι οι ίδιοι αυτοί θαλάσσιοι εξώστες, ο Κρητικός και ο Δωδεκανησιακός, οι οποίοι από κοινού με τα πέντε γνωστά νησιά της Νοτιότερης Ελλάδας, τη Ρόδο, την Κάρπαθο, την Κάσο, την Κρήτη και το Καστελόριζο, που μετά της παράκτιας χώρας τους, αγναντεύουν την Ανατολική Μεσόγειο, όπως επίσης και το Λιβυκό Πέλαγος, περιφρουρώντας το απαράγραπτο και αναφαίρετο δικαίωμα στην υφαλοκρηπίδα, όσο και στην ΑΟΖ.
Η πρότασή μας το 2001, για την υποθαλάσσια ζεύξη των Κρητικών με τις Λιβυκές ακτές με αγωγό φυσικού αερίου δεν έπεσε από τους ουρανούς. Ούτε την κάναμε, όπως άλλοι δέκα χρόνια πιο μετά, για να τη χρησιμοποιήσουν ως λεκτικό πλυντήριο απέναντι στις λευκές σημαίες που ύψωσαν στο βορά για το ζήτημα του Εύξεινου αγωγού, εξυπηρετώντας αποκλειστικά και μόνο την Τουρκική γεωοικονομία.
Ολόκληρη η πρώτη εικοσαετία του εικοστού πρώτου αιώνα, αν εξαιρέσει κανείς την περίοδο του South stream, συνιστά για την Ελλάδα διαρκές γεωοικονομικό βατερλό. Από την Κεντροαριστερά και την Κεντροαριστεροδεξιά έως την Αριστερά και τη
Δεξιά. Σήμα κατατεθέν τους ο T.A.P. του οποίου προαγωγός είναι η εξ ανατολών γείτων.

Η επέκταση της Αιγιαλίτιδας ζώνης από τα έξη ναυτικά μίλια που είναι σήμερα, στα δώδεκα, ναι μεν μας επιτρέπει να πάρουμε πίσω τη θαλάσσια Ελλάδα που πάνε να μας κλέψουν η Τουρκία με το πραιτοριανό τμήμα της Λιβύης, όμως ταυτόχρονα επιβάλει την προσφυγή στο αρμόδιο διεθνές δικαιοδοτικό όργανο για τις Τουρκικές παραβιάσεις, αφού ο Τουρκικός κεμαλοφασισμός, επιβάλει την κατάργηση, μέχρι και στα χωρικά ύδατα, ασκώντας ένα είδος νησοκτονίας στο Καστελόριζο.

Και ναι μεν η μόνη ελπίδα απέναντι στη διάχυτη ασφυξία για τους αξιοπρεπείς Καστελοριζιούς νησιώτες, όπως και για όλους τους Αιγαιοπελαγίτες, είναι ο ένστολος στόλος του Αιγαίου, και επί πλέον η συμπερίληψη του Καστελόριζου στην επέκταση των χωρικών υδάτων στα δώδεκα μίλια, κινείται αποκλειστικά στην ηθική και την πολιτική σφαίρα -τουλάχιστον στην αρχή του αγώνα- εν τούτοις υπάρχει και μια άλλη διάσταση των πραγμάτων, ιδιαίτερα σοβαρή.

Με δεδομένο ότι τα χωρικά ύδατα έως τα 12 ναυτικά μίλια μιας χώρας, συνιστούν εθνικά εδάφη της, και με δεδομένες τις χαρτογραφημένες ήδη και προετοιμαζόμενες έρευνες και γεωτρήσεις της Τουρκικής εταιρείας πετρελαίων σε απόσταση έως έξη μίλια ανατολικώς και νοτίως, από την Ρόδο έως την Κρήτη, εύκολα κανείς καταλήγει ότι πρόκειται για έναν νέο επί θύραις, γεωοικονομικό, αυτή τη φορά, Αττίλα. Εισβολή, κατοχή και υπεξαίρεση γης και ύδατος της θαλάσσιας Ελλάδας, καθώς και εκμετάλλευση στο διηνεκές. Ιδίως αν υπάρχει ανάμεσα στο Ελληνικό σεισμικό τόξο και το αντίστοιχο γεωοικονομικό και κάποια άλλη σχέση. Την οποία, κατά τα άλλα, δεν είναι λίγοι οι σεισμολόγοι πανεπιστημιακοί που την απορρίπτουν.

Αν πάλι η Ελλάδα δεν επεκτείνει έως τότε, τα χωρικά ύδατα των ως άνω νησιών στα 12 μίλια, δεν θα νομιμοποιείται να θεωρήσει ως εισβολή την Τουρκική έρευνα, μετά των γεωτρήσεων, στο τμήμα αυτό της ναι μεν θαλάσσιας Ελλάδας, πλην όμως ανομιμοποίητης. Και γιατί τότε ο κάθε τρίτος, και ο κάθε καλοθελητής θα αντιτείνουν λέγοντας: “Πόθεν προκύπτει ότι η θαλάσσια αυτή ζώνη, από τα έξη έως τα δώδεκα μίλια, συνιστά εθνικά σας εδάφη; Που είναι οι τίτλοι κυριότητας μετά της νομοθετικής δικαιοπραξίας; Και πως αντιδράσατε θεσμικά μέχρι και σήμερα απέναντι στο μετά της Λιβύης Τουρκικό ενεργειακό χωροταξικό, για την ίδια αυτή περιοχή;”

Εκεί όμως που τα πράγματα θα δυσκολέψουν έτι περαιτέρω, είναι η θαλάσσια ζώνη, στα σύνορα του Νότιου Κρητικού πελάγους. Από τα δώδεκα μίλια μέχρι την Κρητική υφαλοκρηπίδα και μέχρι την εν γένει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνης της Ελλάδας, δεν θα έχει ως όφειλε ως τους μόνους ιστορικούς δικαιούχους γεωοικονομίας, την ίδια την παράκτια χώρα και την απέναντι αντικείμενη Λιβύη. Και καμιά άλλη. Όμως παρόλα αυτά οι Τουρκικοί σχεδιασμοί κινούνται αντιδιαμετρικά, τόσο για τη σημερινή {βλ. εικόνα Α}, όσο για την αυριανή Ανατολικομεσογειακή πραγματικότητα, με τη συνδρομή της ορντινάτσας τους, στην καθημαγμένη Λιβύη.

Όχι μόνο στο πίσω μέρος του μυαλού τους, αλλά και στο εμπρός του μέρος, αυτό που επιθυμούν και δεν το κρύβουν, είναι η αυθαίρετη καταπάτηση αλλά και η εξαφάνιση της Ελληνικής ΑΟΖ, με βάση το ανεκδιήγητο τουρκικό εφεύρημα ότι τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα ούτε και ΑΟΖ. Προωθούν παράλληλα την γεωοικονομική μας έξωση από την Ανατολική Μεσόγειο. Γι αυτό εμείς δεν προτείναμε τυχαία την επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα δώδεκα ναυτικά μίλια. Από το Καρπάθιο μέχρι το Νότιο Κρητικό πέλαγος, και μέχρι το σύμπλεγμα του Καστελόριζου. Είναι οι στιγμές που η φράση του μαθηματικού και φυσικού Αρχιμήδη ξαναγίνεται επίκαιρη.

Ο λόγος για το γνωστό ”Δος μοι πα στω και ταν γαν κινάσω”. Τόσο για την επιτυχή απόκρουση του ναυτικού και γεωοικονομικού Αττίλα, όσο και για τη νέα γεωοικονομική μας σχέση με την άλλη Λιβύη. Τη Λιβύη του Κοινοβουλίου και της Δημοκρατίας. Τα μηνύματα της οποίας φυσικά και δεν πρέπει να περάσουν απαρατήρητα. Γιατί και μόνο η έναρξη του διαλόγου για τις θαλάσσιες ζώνες μας με τη συγκεκριμένη Λιβύη, αργά ή γρήγορα θα φέρει τα πάνω κάτω. Και δεν θα είμαστε μόνο οι δυο μας. Ούτε η Κύπρος είναι μακρυά, όπως έλεγαν κάποτε, ούτε η Αίγυπτος, ούτε τόσες άλλες χώρες της ευρύτερης περιοχής. Αλλά και της Γηραιάς Ηπείρου, όπως η Γαλλία και η Ιταλία που από το 2004 ακόμη είχε προχωρήσει σε υποθαλάσσιο αγωγό φυσικού αερίου με τη Λιβύη.

Αν κατά τη συμφωνία των θαλάσσιων ζωνών με την Ιταλία, η Ελλάδα με το συμβιβασμό της, παραβλέπει τη μειωμένη επήρεια νησιών και την εξ αυτού του γεγονότος αρνητική παρενέργεια στα του Καστελόριζου, και η Ιταλική διπλωματία επαίρεται για τις προς τους αλιείς της παραχωρήσεις της Ελλάδας, η τελευταία να μη διανοηθεί χρήση πλυντηρίου για τα άλλα ανοιχτά μας θέματα, επειδή δεν πρόκειται να συμβούν τα ίδια με τους εξ Ανατολών γείτονες. Οπότε για να μη χρειαστεί οι Έλληνες να πουν το “αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων”, να μη χάσουν δηλαδή την ψυχή τους, αν δεν την έχουν ήδη χάσει, κυβερνώντες τε και αντιπολιτευόμενοι, τότε μένει να ειπωθεί το ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα των δώδεκα ναυτικών μιλίων στο νησί των ιπποτών, καθώς και στα ένθεν κακείθεν τέσσερα νησιά.

Ναι μεν να προχωρήσουν το συντομότερο οι συμφωνίες των θαλάσσιων ζωνών με την Κύπρο και την Αίγυπτο, και στη συνέχεια και με το κοινοβούλιο της Λιβύης, όμως προκειμένου να μη δώσουμε ούτε γη ούτε και ύδωρ στην Τουρκία, η λύση βρίσκεται στην επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα δώδεκα ναυτικά μίλια. Από τη Ρόδο, την Κάρπαθο, την Κάσο, και την Κρήτη έως το Καστελόριζο, που οφείλει να έλθει στη Βουλή {1} και να γίνει νόμος του κράτους. Μια πολιτική η οποία πέραν του ότι οικοδομεί το αμυντικό Ελληνικό τόξο στη συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή, είναι επιπλέον δύο άλλα πράγματα: Και αναγκαστική και κατεπείγουσα. Με άλλα δηλαδή λόγια “και την ΑΟΖ ποιείν, και τα δώδεκα μίλια μη αφιέναι”.

Και για να υπάρχει η γνώση για την τάξη μεγέθους της έκτασης που θα προστεθεί, πέραν των έξι μιλίων, στο Ελληνικό γεωοικονομικό τόξο, πόσο δηλαδή θα μεγαλώσει η θαλάσσια Ελλάδα, από το δυτικό σημείο του Νότιου Κρητικού πελάγους, ως το Βορειοανατολικό σημείο της Ρόδου, όπου πρόκειται να αρχίσουν οι έρευνες και γεωτρήσεις της Τουρκικής εταιρείας πετρελαίου, με βάση το καθόλα παράνομο Τουρκολιβυκό μνημόνιο, ανέρχεται στα 5.900,56 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Μια έκταση καθόλου αμελητέα, αφού πλησιάζει το 4,50% της συνολικής έκτασης της χώρας.

——————–

{1} Βλέπε Internet, Χρήστος Κηπουρός, Πως να πάρουμε πίσω τη θαλάσσια Ελλάδα που μας την κλέβουν, Θράκη 5 Ιουνίου 2020,

Εικόνα A, πηγή: @CERCIYES, MFATurkey, 2 Ιουνίου 2020,