Σέβομαι τον θεσμό του βουλευτή, σέβομαι τους θεσμούς, εκτιμώ τους ανθρώπους, υποστηρίζω ότι η κοινωνία μας τους έχει οδηγήσει στο να σπαταλούν υπέρογκα ποσά για να τους χειροκροτούν στα πανηγύρια και στους γάμους, δεν δέχομαι όμως σε καμία περίπτωση ότι η αποζημίωση που λαμβάνουν είναι ο μισθός τους.

Την είδηση ότι ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης σε μία συμβολική κίνηση καλεί τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας να καταθέσουν για δύο μήνες το 50% της βουλευτικής τους αποζημίωσης σε ειδικό λογαριασμό για την καταπολέμηση του κορονοϊού, ακολούθησε σειρά ανακοινώσεων από βουλευτές ότι συμμετέχουν και προσφέρουν τα χρήματα.
Ακολούθησε και σειρά «μπράβο» και «συγχαρητηρίων» από ψηφοφόρους και μη ψηφοφόρους (είναι της μόδας να το δείχνεις φανερά κι άλλο να ρίχνεις στην κάλπη).
Δεν έχω κανέναν σκοπό να κρίνω τον πρωθυπουργό και τον σύμβουλό του, οι οποίοι προφανώς θα έκριναν ότι έτσι θα στείλουν ένα μήνυμα.
Θα μπορούσαν βέβαια να το κάνουν μέσω του προέδρου της βουλής, να γίνει και από τους 300 βουλευτές, τους εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς, τους διορισμένους γραμματείς κ.α., γιατί το θέμα είναι εθνικό κι όχι θέμα της Νέας Δημοκρατίας.

Δεν με ενοχλεί η κίνηση, ούτε ο συμβολισμός της. Άλλα με ενοχλούν.
Ελπίζω κάποιους από τους ψηφοφόρους να τους προβληματίσουν.

 

 

Δεν είναι ούτε η αποζημίωσή τους, ούτε ο μισθός τους, είναι τα χρήματα που τους καταβάλει – και πρέπει να το κάνει – ο ελληνικός λαός.
Πρέπει να τον καταβάλουμε για να είναι ανεξάρτητοι, να μας υπηρετούν, να λειτουργούν υπέρ μας.
Δεν έχουν όμως κανένα δικαίωμα να περηφανεύονται ότι κάνουν κάτι το σπουδαίο, τη στιγμή που αυτό που κάνουν δεν τον έκαναν όταν οι Έλληνες αυτοκτονούσαν στα μνημόνια, όταν οι νέοι μας έφευγαν στο εξωτερικό μετανάστες, όταν αναζητούσαμε (είχαμε, αλλά χρειάζονταν κι άλλες) μάσκες για τα σύνορα.
Όχι, δεν μπορείτε να παρουσιάζετε την κίνησή σας σαν πράξη παραδειγματισμού, ειδικά όταν προέρχεται από πρωθυπουργική εντολή.

 

 

Εδώ και χρόνια έχω την άποψη ότι οι βουλευτές λαμβάνουν αποζημίωση η οποία δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα που τους έχουμε επιβάλλει ή και οι ίδιοι ακόμη δεν έχουν επιβάλλει. Από τον επίτροπο της εκκλησίας, μέχρι τον πρόεδρο του συλλόγου στο πανηγύρι ή στον χορό που περιμένουν τα 50 ευρώ της ενίσχυσης. Από τον ψηφοφόρο που ζητάει ακόμη ρουσφέτι, από τον βουλευτή που κοιτάει να εκλεγεί κι όχι να ολοκληρωθεί το γεφύρι του ποταμού.

Η βουλευτική αποζημίωση, δεν είναι ο μισθός των βουλευτών. Είναι ο μισθός που καταβάλλουμε όλοι στους βουλευτές για να εργάζονται για το δημόσιο καλό.

Να την λαμβάνουν και να λειτουργούν σεμνότερα και με μεγαλύτερη απόδοση.

Οι ανακοινώσεις τους δεν με συγκινούν πλέον, γιατί όσο συμβολικές κι αν είναι, υπάρχει δυστυχώς μεγάλη απόσταση από αυτά θα ήθελα να φτάσουν.

Γιάννης Τομαδάκης