Του Λευτέρη Χαμαλίδη

Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω γιατί εθελοτυφλούμε στο θέμα της ιδιωτικής ή αν θέλετε της μη κερδοσκοπικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στη χώρα μας. Αποδεχόμαστε την ιδιωτική εκπαίδευση από το στάδιο των παιδικών σταθμών μέχρι και τα ΙΕΚ, αναγκαστήκαμε να αποδεχτούμε τα εργαστήρια ελευθέρων σπουδών, πολλά απ’ αυτά αμφιβόλου ποιότητας, που μοιράζουν ασύστολα προπτυχιακούς ή μεταπτυχιακούς Πανεπιστημιακούς τίτλους, αλλά στο θέμα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, οι ιδεοληψίες, οι συντεχνιακές τακτικές, κρατούν τη χώρα μακριά από έναν τομέα που θα μπορούσε να αποτελέσει ατμομηχανή ανάπτυξης, ίσως και μετά τον κλάδο του τουρισμού.
Ως χώρα, έχουμε κληρονομήσει ένα πανίσχυρο brand name στον τομέα της παιδείας και του πολιτισμού. Κανείς νεοέλληνας δεν πάλεψε γι’ αυτό. Μας χορηγήθηκε από τους προγόνους. Είναι πράγματι κρίμα να παράγουμε υπηρεσίες εκπαίδευσης μόνο για εσωτερική κατανάλωση, ενώ είναι βέβαιο ότι αν ακολουθούσαμε διαφορετική εθνική πολιτική, θα είχαμε απίστευτη εισροή ξένων φοιτητών που θα φοιτούσαν στα ελληνικά πανεπιστήμια με δίδακτρα.
Αντί αυτού, χάνουμε κάθε χρόνο, εκτός από τους νέους απόφοιτους που εγκαταλείπουν τη χώρα για να εργαστούν αλλού που θα τους δοθούν πραγματικές ευκαιρίες εργασίας, αλλά και φοιτητές που θα σπουδάσουν σε πανεπιστήμια ξένων χωρών και πολύ πιθανόν κι αυτοί να μην ξαναγυρίσουν. Διπλό brain-drain.
Δεν παραδειγματιζόμαστε καθόλου από άλλες χώρες, που εφαρμόζοντας πολιτική εξωστρέφειας δημιούργησαν πανεπιστημιακά ιδρύματα με χιλιάδες φοιτητές από διάφορες χώρες. Πρώτη διδάξας η Μεγάλη Βρετανία. Αλλά και χώρες δίπλα μας όπως η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Τουρκία κι εσχάτως με μεγάλη επιτυχία η Κύπρος. Όλοι αυτοί έστησαν μια ιδιαίτερα επικερδή βιομηχανία με απίστευτα θετικά αποτελέσματα.
Και το ερώτημα είναι πολύ απλό. Τι είναι αυτό που μας κρατάει πίσω από την αλλαγή πολιτικής σ’ αυτό τον τομέα;
Η υιοθέτηση αυτής της πολιτικής δεν θα κοστίσει τίποτα στον εθνικό προϋπολογισμό. Αντίθετα με τη δημιουργία κοινωφελών ιδρυμάτων από εύπορους έλληνες κι επιχειρηματίες, θα στηριχθεί η περιφερειακή ανάπτυξη, η επιστημονική έρευνα και φυσικά θα βελτιωθεί της ποιότητα της παιδείας γενικότερα. Ακόμη και στα δημόσια πανεπιστήμια.
Το δημόσιο Πανεπιστήμιο δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Θα παραμείνει ο βασικός πυλώνας παροχής υπηρεσιών Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Αυτό όμως που έχουμε να κερδίσουμε είναι να καταστούμε ως χώρα, σε παγκόσμιο επίπεδο, μια νέα αλλά υψηλής ποιότητας δύναμη εκπαίδευσης.