Πρόκειται για ένα συναίσθημα συμπάθειας και αφοσίωσης σε κάποιο πρόσωπο. Αγαπούμε κάποιον, όταν βλέπουμε σ’αυτόν τον ίδιο τον εαυτό μας, συμμεριζόμαστε τη χαρά και τη θλίψη του, σκύβουμε με ενδιαφέρον στα προβλήματα που τον απασχολούν, έχουμε ταυτίσει την ευτυχία μας με την ευτυχία του.
Η αγάπη προς τους άλλους πρέπει να είναι πλήρης, να φτάνουμε και ως την αυτοθυσία. Να αγαπούμε και τους εχθρούς μας ακόμη. Είναι η βάση της αρετής. Μας εξανθρωπίζει και εξευγενίζει τον εσωτερικό μας κόσμο. Εκδηλώνεται ως φιλανθρωπία και συμπάθεια, ευεργεσία και φιλαλληλία, σεβασμός και καλοσύνη. Αυτός που αγαπά αληθινά τους άλλους δεν περιορίζεται στο να τους ελεεί τη δυστυχία. Εργάζεται κι αγωνίζεται για αν εξαλείψει τα αίτια από τα οποία προέρχεται η δυστυχία. Αγωνίζεται να εξαλείψει την αμάθεια, την κοινωνική αδικία, την αρρώστια, τη δουλεία. Όσο είναι κανείς αποφασισμένος να προσφέρεις αγάπη, τόσο είναι πρόθυμος και αν υποφέρει και να πληγωθεί. Κι όταν στην προσπάθειά του να βοηθήσει τους άλλους προσκρούει σε ένα τείχος ψυχρότητας και μίσους, που υψώνει συνήθως η άγνοια, το συμφέρον και η προκατάληψη, δεν απογοητεύεται, δε λυγίζει. Η δύναμη της αγάπης θα κρατήσει όρθια την ψυχή του. Η αγάπη, τέλος, μας απαλλάσει από μικρότητες και αδυναμίες και προλαβαίνει τις αντιθέσεις και συγκρούσεις. Η καλοσύνη και η ανεκτικότητα μας απέναντι σ’όλους συντελούν στο ν’αμβλύνονται τα πάθη και να ατονούν οι παράγοντες αποσύνθεσης μιας κοινωνίας. Η αγάπη και η ομόνοια των πολιτών εξασφαλίζουν την προκοπή τςη κοινωνίας σε δύναμη, πλούτο και πολιτισμό. Όταν η αγάπη εξαφανίζεται από τον κόσμο, παίρνει μαζί της και την καλή πίστη. Αφήνει στις καρδιές την υποψία, το φόβο, το μίσος. Όποιος δεν αγαπάει και δεν αγαπιέται από κανέναν είναι δυστυχισμένος.
Είναι φυσικό να αγαπά κανείς τον εαυτό του, να τον φροντίζει, να θέλει ακόμη να ικανοποιεί τις επιθυμίες του και να επιδιώκει την επιδοκιμασία των άλλων. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν ξεπερνιούνται κάποια ανεκτά όρια. Τότε φτάνουμε στην εγωπάθεια και στον ατομικισμό. Κύρια φροντίδα του εγωϊστή είναι ο εαυτός του, που τον αγαπά υπερβολικά και αποκλειστικά. Τον ενδιαφέρει η δική του καλοπέραση και αδιαφορεί τελείως για τους άλλους. Οι ανάγκες των άλλων περιρονούνται ή τοποθετούνται σε υποδεέστερη μοίρα.
Η ελευθερία και το πάθος δεν μπορούν εύκολανα συνυπάρξουν. Κάθε ενέργειά μας πρέπει να είναι προϊόν ορθής σκέψης και να είναι σύμφωνη με την ηθική βούληση. Κι αυτό θα γίνει μόνο όταν αποκτήσουμε αυτοκυριαρχία. Αδέσμευτος και ανεπηρέαστος ο νους του ανθρώπου θα του δείξει τα δικά του ιδεώδη και θα τον βοηθήσει να χαράξει που τέρμα τςη θα είναι αυτά τα ιδεώδη. ‘Ετσι, χαλιναγωγώντας με προσωπικό μόχθο τα ένστικτα κι αποκτώντας αυτοκυριαρχία, κερδίζει κανείς την εσωτερική ελευθερία και εξανθρωπίζεται.
Χωρίς αρετή λοιπόν και τόλμη όχι μ΄πονο δεν κερδίζει κανείς την ελευθερία του αλλά ούτε και μπορεί να την κρατήσει. Όσο ηθικοποιείται το άτομο, τόσο πιο ικανό γίνεται να απολαύσει πραγματική ελευθερία και τόσο πιο ώριμο να αγωνιστεί για τη διαφύλάξή της.
Καλαμογιώργου Α. Χαρίκλεια
Αθλητική Δημοσιογράφος
Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ
Χρήστου Σωτηρακόπουλου
xara_kalam@yahoo.gr
