Τομαδάκης φωτοΜεγαλώνοντας και αρχίζοντας να συνειδητοποιώ το πόσο σπουδαία είναι η ελληνική ιστορία, κατάλαβα ότι την ιστορία δεν την γράφουν οι ιστορικοί. Οι ιστορικοί καταγράφουν. Την ιστορία τη γράφουν όσοι εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι οι υπόλοιποι δεν τη διαβάζουν.

Τις τελευταίες εβδομάδες, είναι μήνες για όσους παρακολουθούν πιο στενά τα πράγματα, μία αδύναμη ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να βρει διέξοδο, μέσα από ένα τρομερά ευαίσθητο εθνικό θέμα. Το Σκοπιανό ή Μακεδονικό ή όπως αλλιώς το ονομάζουν, ακόμη πουλάει, γιατί πολύ απλά οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν είχαν πυγμή, έκαναν πολιτική πάνω σ’ αυτό προσπαθώντας να κερδίσουν ψήφους και η αντιπολίτευση ήταν και εξακολουθεί να είναι άχρωμη, άγευστη και να κάνει πολιτική πάνω σ’ αυτό προσπαθώντας να κερδίσει ψήφους. Είναι το αγαπημένο τους παιχνίδι. Το είχαν ξεχάσει όταν μπήκαμε στο μνημόνιο, μέχρι και οι ακραίοι εθνικιστές δεν μιλούσαν για τα Σκόπια και τώρα που η οικονομία ετοιμάζεται για τη λογιστική αναπροσαρμογή έρχεται να σκάσει και πάλι.
Όποιος έχει αυταπάτες ή βαθιά ρομαντικός είναι, είναι μπερδεύει την πραγματικότητα με τη φαντασία.

Οι περισσότεροι ξένοι μιλούν για Μακεδονία και θεωρούν ότι τα Σκόπια είναι η Μακεδονία.
Οι διαβασμένοι «κουτόφραγκοι» και «άξεστοι ανατολικοί» γνωρίζουν ότι οι Μακεδόνες είναι Έλληνες. Και γνωρίζουν γιατί όχι μόνο γιατί οι αρχαίοι Μακεδόνες μιλούσαν τη Δωρική διάλεκτο, όχι μόνο γιατί αγωνίζονταν στους Ολυμπιακούς αγώνες, το γνωρίζουν γιατί πολύ απλά διαβάζοντας αυτό καταλαβαίνεις.
Οι διαβασμένοι δυστυχώς όμως, δεν αποτελούν την πλειοψηφία.

Έχω βρεθεί στη Μακεδονία. Έχω ταξιδέψει, έχω γνωρίσει ανθρώπους. Έχω γνωρίσει και αρκετούς οι οποίοι μιλούν την τοπική διάλεκτο. Όμορφο να το ακούς, όπως είναι όμορφο να ακούς Αρβανίτικα, Γκαγκαβούζικα. Όπως είναι όμορφο να ακούς να μιλούν τραγουδιστά στα Εφτάνησα. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, είναι μία τοπική διάλεκτος, με την οποία μπορείς να συνεννοηθείς και στα Σκόπια και στην Βουλγαρία. Όπως και με τα Γκαγκαβούζικα μιλάς στην Τουρκία, όπως και με τα Αρβανίτικα σε κάποιες περιοχές στην Αλβανία, όπως με τα Κρητικά συνεννοείσαι στη Συρία, στη Μικρά Ασία, όπως με τα αρχαία Ελληνικά μιλάς με Πόντιους, όπως με τα αρχαία Ελληνικά μένεις με άνεση και νιώθεις σαν στο σπίτι σου στη σημερινή Νότια Ιταλία.
Δεν είμαι ούτε γλωσσολόγος, ούτε ιστορικός, για να αναπτύξω περισσότερο τα παραπάνω, ούτε όμως χρειάζεσαι να είσαι ιστορικός ή γλωσσολόγος για να τα κατανοήσεις.
Στην πρόσφατη όμως ιστορία, με μία απλή αναζήτηση είναι εύκολο κάποιος να βρει ότι ξεκίνησαν να δημιουργούν το «Μακεδονικό» έθνος, γιατί έτσι βόλευε όταν έπρεπε να μοιράσουν το χάρτη, όταν είδαν ότι η Γερμανία χάνει τον πόλεμο. Ο Τίτο, για κάποιους σπουδαίους ηγέτης, για άλλους προδότης, μιλούσε από τα πρώτα χρόνια που ανέλαβε την εξουσία στη Γιουγκοσλαβία για «Μακεδόνες». Άλλωστε ως Κροάτης με Σλοβένα μητέρα δεν είχε κανέναν λόγο να μεγαλώσει του Σέρβους, ούτε ήθελε να δώσει τροφή στις κομμουνιστικές Βουλγαρία και Ρουμανία.
Ήταν η εποχή που τα πάθη του εμφυλίου δεν έσβησαν στην Ελλάδα. Ήταν η εποχή που τα πάθη δεν μας άφησαν να δράσουμε. Ήταν η εποχή που κάποιοι βίαζαν την ελληνική ιστορία, αλλά κανείς δεν αντιδρούσε, ίσως γιατί βόλευε για να συντηρείται ζωντανό το τέρας του κομμουνισμού.
Ήρθε ο θάνατος του Τίτο, η πτώση του κομμουνισμού, ήρθε η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, την οποία αν είχε επισκεφτεί κάποιος, θα διαπίστωνε ότι δεν ήταν μία χώρα, σε κάθε κρατίδιό της. Διαφορετική ανάπτυξη, διαφορετικές κουλτούρες, διαφορετικές εθνότητες. . .
Το όνομα του γειτονικού κράτους, έχει μεγαλύτερη σημασία για μας, όχι γιατί κινδυνεύουν τα σύνορά μας. Άμεσα η Γερμανία δεν έχει αποφασίσει να δημιουργήσει νέο Κόσοβο στα Βαλκάνια. Θέλει να κρατάει στο ρελαντί τους Αλβανούς και έχει τους λόγους της.
Επειδή δεν υπήρχε και δεν υπάρχει Μακεδονικό έθνος, δεν υπάρχουν Μακεδόνες ως εθνότητα, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να υποχωρήσουμε.
Μακεδόνες ως ξεχωριστό έθνος, δεν υπήρχαν ποτέ, ούτε στην αρχαία Ελλάδα, γιατί απλά ήταν Έλληνες οι οποίοι διέμεναν στην τότε Μακεδονία. Όπως ακριβώς και οι Σπαρτιάτες που ζούσαν στην Πελοπόννησο.
Σήμερα γεωγραφικά η Μακεδονία είναι χωρισμένη σε τρία κράτη. Στην Ελλάδα, η οποία κατέχει το 51%, στη Βουλγαρία η οποία κατέχει περίπου το 11% και η υπόλοιπη στα Σκόπια.

Κάθε όνομα για το γειτονικό κρατίδιο το οποίο θα παραπέμπει στη λέξη Μακεδονία θα αποτελέσει το τέλος της ελληνικότητας της Μακεδονίας, γιατί την ιστορία δεν την γράφουν οι ιστορικοί. Την ιστορία τη γράφουν όσοι εκμεταλλεύονται το γεγονός, ότι οι υπόλοιποι δεν τη διαβάζουν.

Έτσι όπως με ψέματα δημιούργησαν τους «Μακεδόνες» των Σκοπίων, έτσι με ψέματα θα πάψουν κάθε σχέση της Μακεδονίας με την Ελλάδα, έτσι με ψέματα θα διαδώσουν όταν οι ισχυροί της γης αποφασίσουν ότι η Πέλλα κακώς βρίσκεται στην Ελλάδα, ότι στην Ελλάδα υπάρχει ακόμη μία μειονότητα, ότι η Ελλάδα πρέπει να έχει σύνορα «πιο κοντά» από τα σημερινά της. Είναι το επόμενο βήμα τους.

Καμία αναφορά στη λέξη Μακεδονία, καμία αναφορά σε ψέμα, καμία υποχώρηση, λύση με πυγμή και με όπλο την αλήθεια και το δίκιο, λύση μία και καλή. Μία λύση για πάντα.

Γιάννης Τομαδάκης