Τομαδάκης φωτο. . . και δεν ήξερα πως να του πω ότι είναι αλήθεια.
Η απορία μίας «σειράς» στο στρατό, μου θύμισε το πόσο ικανοί είναι κάποιοι στο να μας δουλεύουν.
Η «σειρά» λοιπόν, μου έστειλε το εξής μήνυμα, όταν διάβασε χθες τις εξελίξεις για τον κάθετο άξονα: «ρε φίλε αυτό με τον κάθετο άξονα σας απασχολούσε και τον καιρό που ήμουν φαντάρος εκεί 11 χρόνια πίσω».

Κι όμως, δεν είναι μόνο έντεκα τα χρόνια…
Είναι δεκαετίες. Είναι δεκάδες ανθρώπινες ζωές, είναι εκατοντάδες διαλυμένες οικογένειες, είναι άνθρωποι σε αναπηρικά καροτσάκια. Είναι. . .

Θέλω να ρωτήσω όσους δεν μπορούν να βάλουν σε τάξη την ολοκλήρωση του έργου και ευθύνες έχουν οι προηγούμενοι, οι τωρινοί, οι πρώην, οι νυν.

Ξέρετε πώς είναι να βλέπεις διαμελισμένο άνθρωπο;
Ξέρετε πώς είναι να δεις να απογειώνεται μπροστά στα μάτια σου αυτοκίνητο και να μην ξέρεις αν οι επιβάτες ζουν;
Έχετε δει αυτοκίνητο να καίγεται;
Ποιο το συναίσθημα του αστυνομικού που πρέπει να ενημερώσει μία μάνα για την τραγική κατάληξη του γιου της;

Ξέρω πως θα τους το μεταφέρουν, πως θα το διαβάσουν, όπως και άλλα που διαβάζουν. Όπως τότε που ήθελαν να έρθουν και εκδρομούλα για τα 500 μέτρα των Ψαθάδων. . . αλλά δεν ήρθαν όταν ενημερώθηκαν.

Ξέρουν και οι ίδιοι ότι κι αυτός ο δρόμος που θα παραδώσουν, ένα αίσχος θα είναι. Αντικριστά οχήματα, χωρίς μπάρες. Πόσοι άλλωστε χάθηκαν σε μετωπικές συγκρούσεις. Πριν 15 μέρες ακόμα ένας άνθρωπος στο ύψος των Καστανεών. Θα ζούσε αν τα ρεύματα κυκλοφορίας δεν χωρίζονταν από μία γραμμή.
Σε ένα πράγμα πάντως τους παραδέχομαι. Έχουν το μοναδικό χάρισμα να μας δουλεύουν. Και δεν είναι μόνο ένας, ενός κόμματος, μίας κυβέρνησης.
Είναι διαχρονικό το χάρισμα της εξουσίας, που πηγάζει από την αδυναμία να τα βάλουν σε μία σειρά, για να τελειώσουν έναν δρόμο.

Δεν ζητάμε να φτιάξετε το δρόμο. Δικαιούμαστε ΚΑΘΕΤΟ ΑΞΟΝΑ, με δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση, με διαχωριστική μπάρα στη μέση.

Γιάννης Τομαδάκης