ΕυγενικόΗ είδηση του χαμού του Πασχάλη Τανταλάκη συγκλόνισε όλο τον Έβρο.

Η σύζυγός του, τον αποχαιρετά με στίχους, αφιερωμένους στη μνήμη του.

ΔΕΥΤΕΡΑ 06-07-2015

Γεννήθηκα στο Ευγενικό Διδυμοτείχου Έβρου
στις 30 Ιανουαρίου, το 1940.
Τότε που ο Κόσμος φλέγονταν ξανά.
Οι γονείς μου ήλθαν πρόσφυγες από τα Ανατολικά.

Έπαιξα στις αυλές, στα μπαΐρια, στις γκιόλες.
Χάρηκα το τραγούδι των πουλιών
και τις οπερέτες των βατράχων.
Τράβηξα την ουρά της βουβάλας
και έκανα γλίστρες στα βαλτόνερα.
και ρούφηξα την σκόνη
του φρεσκοοργωμένου καλαμποχώραφου.

Οι φίλοι μου, τα παιδιά, ήταν μαζί μου
και ήμουν μαζί τους.
Ίσος προς ίσον, όχι παιδιά αλλά ενήλικες.
Παιδιά δουλευταράδες
που με τα παιχνίδια τους
ζούσαν την οικογένειά τους.

Τα Γράμματα; Πολυτέλεια!
Ξυπόλητοι ονειρευτές τους…
Τέλειωσα το Δημοτικό του χωριού μου.
Τα κατάφερα!
Μετά τον Εμφύλιο πήγα και παραπάνω!
Γυμνάσιο στο Διδυμότειχο!
Μισόγδυτος, μισοποδεμένος, μισοπεινασμένος,
αφουγκράστηκα νέα πράγματα.
Άκουσα Μαθηματικά,
θεϊκή μέτρηση των πάντων,
κατάταξη των πράξεων
της Γης και του Νου.
Θαμπώθηκα και προσκύνησα,
γοητεύθηκα και μυήθηκα.

Φοιτητής στο Αριστοτέλειο. Διακρίθηκα.
Τα φτερά μου άνοιξαν
όταν χάθηκα στις δομές της Άλγεβρας
και προπαντός στα στοιχεία της Γεωμετρίας
που με στοίχειωσαν και πέταξα.
Μικρή πεταλούδα
που δεν φοβόταν το φως,
δεν φοβόταν την φωτιά.
Και έκανα όνειρα, όνειρα, όνειρα
και τα όνειρα Πράξη…

Τα όνειρά μου τα κατέβαζα στη Γη,
τα πάταγα, τα φύτευα,
όπως το καλαμπόκι στο χωριό μου.
Τα στέριωνα, τα έχτιζα,
Πολύτοξα γιοφύρια.
Άλλαζα την ροή της γενιάς μου.

Έγινα εγώ, ο μισοχορτάτος,
χορτάτος ανθρωπιστής και οραματιστής,
που ανέκρινα τον εγκέφαλο
και τις λειτουργίες του
και βρήκα ποια λαμπάκια ανάβουν
στη διαδικασία της μάθησης.
Και τραγούδησα περήφανα
τον ύμνο της Επιστήμης
στον βωμό της Ανθρωπότητας,
της Γνώσης, της Παιδαγωγικής.

Αλλ’ ο εγκέφαλος έχει ακόμα κρυφές γωνιές!
Φοβήθηκαν μην τις εξιχνιάσω…
Έκλεισαν τις πύλες τους και με αφόπλισαν…
Δεν μπορούσα παρά να υποχωρήσω!

Παρ’ όλα αυτά, δεν τους έκανα το χατίρι,
δεν άφησα να με δουν
στο φάσμα της ανημποριάς μου.
Αντεπιτέθηκα με ολοκαύτωμα!
Άγγελος του Ραφαήλ,
με τις φτερούγες πάντα ανοικτές
διαθήκη στον γιο μου,
που τώρα απλώνει τα φτερά του
στον μυθικό ναό των Μαθηματικών
και μυείται στην απαρχή της θέωσης.
Και γω λεύτερος, περήφανος,Ιερός, θείος,
θα αγναντεύω από ψηλά,
αυτά που άλλοι αδυνατούν
ν’ αξιωθούν στα απάνθρωπα οράματά τους.

Γεννήθηκα στο Ευγενικό Διδυμοτείχου Έβρου.
Οι γκιόλες χάθηκαν, το τοπίο άλλαξε.
Αλλά τα όνειρα ας φτεροκοπούν
στο νου και την ψυχή των νέων,
του γιου μου, συνεχιστών της παράδοσης,
γιατί γεννήθηκα στο Ευγενικό Διδυμοτείχου Έβρου.

Στον πολυαγαπημένο μου
Πασχάλη

Λίνα Κασβίκη- Τανταλάκη