ΧέληςΟ υποψήφιος βουλευτής Έβρου με το ΣΥΡΙΖΑ Λεωνίδας Χέλης, απαντάει στις ερωτήσεις του thraki Νεα για τις εκλογές. Μιλάει για την κατάσταση της υγείας στον Έβρο, κατακεραυνώνει τους τρεις υφυπουργούς του νομού και τονίζει ότι οι υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ δε θα μείνουν στα λόγια.

 

Οι εκλογές αυτές είναι οι εκλογές των οικονομικών. Δεν ακούς τίποτε άλλο παρά μόνο για την οικονομία. Βέβαια όλοι οι τομείς έχουν να κάνουν με τα οικονομικά. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό η ζωή μας. Προσωπικά εκτός από τους μισθούς τη φορολογία κτλ, ποιες άλλες προτεραιότητες βάζετε;

Σίγουρα τα οικονομικά ζητήματα έχουν βαρύνουσα σημασία, από την πλευρά μου όμως θα ήθελα να τονίσω δύο θέματα : α) Το πρώτο είναι να γιατρέψουμε τις ανοιχτές πληγές που έχει αφήσει η κρίση και να αποκτήσουμε ξανά τη χαμένη κοινωνική μας συνοχή. Η αναχαίτιση της ανθρωπιστικής κρίσης  που εξήγγειλε ο Αλέξης Τσίπρας με το  «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» είναι απόλυτη προτεραιότητα. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν ,το 2015, νοικοκυριά χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και χωρίς ούτε ένα πιάτο φαγητό ! Αυτά δεν είναι παροχές, είναι στοιχειώδη δικαιώματα ! Δεν μπαίνουν σε διαπραγμάτευση! Είναι δεσμεύσεις που θα υλοποιήσουμε ως κυβέρνηση από την επομένη των εκλογών ό,τι και να γίνει, ακόμα και εάν απειληθούμε από τους εταίρους στην ΕΕ ή τους δανειστές. β) Το δεύτερο είναι να τιμωρηθούν οι ένοχοι για το πως φτάσαμε ως εδώ, πως αλυσοδέθηκε η πατρίδα μας με αυτές τις ντροπιαστικές συμφωνίες που προκάλεσαν τόση ζημιά στο λαό μας. Με όποιον και αν μιλήσεις , ανεξάρτητα εάν είναι δεξιός, αριστερός, κεντρώος , ένα πράγμα θα σου πει : Δεν γίνεται να προχωρήσουμε ,ως χώρα εάν δεν αποδοθούν οι ευθύνες για την κλεπτοκρατία και τα μνημόνια ! Η δικαστική διερεύνηση αυτών των υποθέσεων είναι απόλυτη δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ.

Στα νοσοκομεία, οι εργαζόμενοι ακούγεται ότι κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες, λόγω έλλειψης προσωπικού και υλικών. Πώς μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να λύσει το πρόβλημα και πόσος χρόνος θα χρειαστεί;

Δεν ακούγεται απλά, όντως κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες! Δεν είναι υπερβολή πως, εάν το ΕΣΥ δεν έχει καταρρεύσει ακόμα, αυτό οφείλεται αποκλειστικά στο ζήλο και στο φιλότιμο του προσωπικού. Παράλληλα με την υποστελέχωση που αναφέρατε, θα προσθέσω δύο ακόμα παραμέτρους της υγειονομικής κρίσης που βιώνει η πατρίδα μας: Πρώτον, έχουν πεταχτεί έξω από το δημόσιο σύστημα υγείας εκατομμύρια συνάνθρωποί μας επειδή είτε έκλεισαν αναγκαίες μονάδες στην περιοχή τους, είτε είναι μακροχρόνια άνεργοι, είτε δεν έχουν ασφαλιστική ενημερότητα (πχ ο ιδιοκτήτης ενός μικρομάγαζου που λόγω αναδουλειάς χρωστά στο ταμείο του). Για όλους αυτούς, είναι από πολύ δύσκολο έως αδύνατο να έχουν πρόσβαση. Δεύτερον, ο τρόπος με τον οποίο εφαρμόζονται οι περικοπές στις θεραπείες και νοσηλείες. Θα διαβάσατε πρόσφατα την υπόθεση μίας γυναίκας που πάσχει από ηπατίτιδα: Σήμερα που η ασθένεια είναι ακόμα σε ελεγχόμενο στάδιο, δεν της δικαιολογούν έξοδα για τη θεραπεία. Εάν όμως εξελιχτεί σε κίρρωση, η οποία συνήθως είναι θανατηφόρα, της δικαιολογούν! Δεν είναι απλά άδικο, είναι απάνθρωπο.

Όσον αφορά το πώς θα λύσουμε το πρόβλημα, θα αναφέρω ενδεικτικά προτεραιότητες: Ελεύθερη πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας όλων των πολιτών, σε όλες τις βαθμίδες (πρόληψη-περίθαλψη-αποκατάσταση) και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη – αυτό μπορεί να γίνει άμεσα με έναν απλό νόμο. Με κατάργηση του 5ευρου για μια επίσκεψη στα εξωτερικά ιατρεία και της πληρωμής για μια απλή συνταγή.  Επίσης σύντομα, ας πούμε σε λίγους μήνες για να γίνει σωστά, κατάρτιση «υγειονομικού χάρτη» της χώρας, όπου θα αποτυπώνονται τόσο οι γενικές όσο και οι ειδικές ανάγκες ανά περιοχή. Έτσι η παρέμβαση του ΕΣΥ θα είναι ταυτόχρονα ευρεία και καίρια. Τέλος, κάλυψη των κενών. Επιτρέψτε μου έναν πιο προσωπικό τόνο, διότι είμαι νέος ηλικιακά ιατρός και πολλοί από τους συμφοιτητές μου έχουν εγκαταλείψει τη χώρα. Σπουδαία μυαλά, πτυχιούχοι του πιο δύσκολου γνωστικού αντικειμένου, που η κοινωνία μας τους σπούδασε έξι χρόνια και τους ειδίκευσε άλλα τόσα πληρώνοντας εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ ! Φεύγουν, όχι επειδή είναι αχάριστοι ή αλλού παίρνουν καλύτερο μισθό, αλλά γιατί στην Ελλάδα δεν έχει  γίνει πρόσληψη γιατρού εδώ και 4 χρόνια !. Κάλυψη λοιπόν των κενών μέσω προσλήψεων ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, καθώς και με ορθολογική διάταξη του διοικητικού. Ειδικά για τον Εβρο , είναι απόλυτη προτεραιότητα η ανάδειξη του νοσοκομείου Διδυμοτείχου σε ένα πλήρες Νομαρχιακό νοσοκομείο που θα αντιμετωπίζονται όλα σχεδόν τα περιστατικά. Δεν είναι δυνατόν για τον Βόρειο Εβρο με περίπου 50.00 κατοίκους που απέχει τόσο μακριά από την Αλεξανδρούπολη να μην υπάρχει ένα πλήρες νοσοκομείο !

Οι άνθρωποι του Έβρου νιώθουν απομονωμένοι. Το παράπονο αυτό έχει γίνει συνήθεια. Συνηθίζεται άραγε η κρίση και η εγκατάλειψη;

Ακόμα κι αν συνηθίζεται, οφείλουμε να πούμε ότι δεν πρέπει να το αποδεχόμαστε ως κανονικότητα, καθώς κι ότι είναι χρέος απέναντι στους εαυτούς μας – ακόμα περισσότερο στις επόμενες γενιές – να αγωνιστούμε για να αποτελέσει παρελθόν. Αυτούς που μας κυβερνούσαν μέχρι τώρα, τους βόλευε αυτή η αίσθηση ότι «ο κόσμος έμαθε πια στην εγκατάλειψη, άσε τους να γκρινιάζουν, στο τέλος σε εμάς θα το ρίξουνε». Το πρώτο βήμα έγινε τα τελευταία χρόνια, η παθητικότητα μετατράπηκε σε οργή. Τώρα η κοινωνία είναι έτοιμη για το επόμενο βήμα, την οργή να την μετατρέψει σε δημιουργικότητα. Για εμάς, λοιπόν, δεν αρκεί απλά «να μας το ρίξουνε στην κάλπη». Θέλουμε και την επόμενη μέρα η κοινωνία να είναι δραστήρια, όντας ταυτόχρονα συμπαραστάτρια και εντολοδότρια, αλλά και  δύναμη ελέγχου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στον αγώνα για αναδημιουργία και άρση της απομόνωσης. Θέλουμε τους Εβρίτες συμμετόχους στο σχεδιασμό και την υλοποίηση της παραγωγικής ανασυγκρότησης, την ανάταξη του κοινωνικού κράτους, τον καθορισμό των προτεραιοτήτων.

Ένα περιστατικό το οποίο συζητείται συχνά είναι η εντονότατη διαφωνία σας με τον υφυπουργό παιδείας Αλέξανδρο Δερμεντζόπουλο για το εργοστάσιο ζάχαρης Ορεστιάδας. Το καλοκαίρι σε σύσκεψη που έγινε στο δημαρχείο Ορεστιάδας, ο υφυπουργός κτύπησε το χέρι στο τραπέζι απευθυνόμενος σε εσάς, διαφωνώντας με τις προτάσεις σας για το κλείσιμο του εργοστασίου. Το εργοστάσιο τελικά έκλεισε. Πώς αισθάνεστε με την εξέλιξη αυτή;

Το κλείσιμο του εργοστασίου ήταν ένα προμελετημένο έγκλημα . Είχε φροντίσει για αυτό η κυβέρνηση, στην οποία συμμετείχε ο κύριος Δερμεντζόπουλος και οι άλλοι δυό υφυπουργοί. Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν πως να μην χρεωθούν το προαποφασισμένο λουκέτο. Όμως όποιος είναι συνεπής και αγαπάει τον τόπο του δεν χτυπάει το χέρι μπροστά στις κάμερες και μετά κάνει την πάπια !!! Οι πολιτικοί άνδρες μπροστά σε τέτοια εγκλήματα αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και παραιτούνται συντασσόμενοι με τους πολίτες που τους έστειλαν στη Βουλή. Αλλά δυστυχώς οι τρεις υφυπουργοί αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων και προτίμησαν λίγους μήνες εξουσίας αντί να σώσουν την τιμή και την πολιτική τους υπόληψη .Ας παρέμενε ανοιχτό το εργοστάσιο κι ας έβγαινα ψεύτης!

Θα έλεγα λοιπόν ότι αισθάνομαι δικαιωμένος, αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία για τους εργαζόμενους, τους τευτλοπαραγωγούς, τους μεταφορείς και την αγορά της Ορεστιάδας που δέχθηκε το βαρύ χτύπημα . Πρέπει να κοιτάξουμε το αύριο και να αναλάβουμε ουσιαστικές δεσμεύσεις. Για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η παραγωγική ανασυγκρότηση είναι κεντρική (αν όχι η κεντρικότερη) προτεραιότητα. Εξειδικεύοντάς την στο Βόρειο Έβρο, έχει πρώτα απ’ όλα τρία ονόματα: Ζάχαρη μέσω επαναλειτουργίας του εργοστασίου, αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή μέσω τόνωσης και διάθεσής της, ζεόλιθος μέσω αξιοποίηση των κοιτασμάτων με όρους εξυπηρέτησης του λαϊκού συμφέροντος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δεσμευτεί για την ΕΡΤ, για το εργοστάσιο ζάχαρης και για πολλά ακόμη. Οι πολίτες γιατί πρέπει να είναι σίγουροι ότι οι υποσχέσεις δε θα μείνουν στα λόγια;

Θα μπορούσα να σας απαντήσω πολιτικάντικα ότι εμείς είμαστε πιο σοβαροί, έχουμε μελετήσει τα προβλήματα, κατέχουμε τις λύσεις και άλλα παρόμοια. Ισχύουν, αλλά δε θα το κάνω! Η πραγματική δέσμευσή μας είναι οι συνθήκες, υπό τις οποίες θα μας αναδείξει ο λαός στις 25 Γενάρη. Η συνειδητοποίηση ότι δεν αρκεί η διαχείριση της κρίσης με υπεκφυγές και ημίμετρα, αλλά απαιτείται να αλλάξουν όλα προς όφελος των λαϊκών τάξεων.

Δεν είμαστε πολιτευτές που διεκδικούν νομή της εξουσίας ή ανάθεση. Ερχόμαστε ως κομμάτι ενός κινήματος που, έξι χρόνια τώρα, λέει στις πλατείες, στις απεργίες, στα καφενεία, στους χώρους δουλειάς, ότι «φτάνει πια, θέλουμε αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη, προκοπή». Η προέλευσή μας, καθώς και το γεγονός πως αυτό το κίνημα θα μας πιέζει διαρκώς να υλοποιήσουμε αταλάντευτα το πρόγραμμά μας, θα είναι η πραγματική εγγύηση ότι οι υποσχέσεις δε θα μείνουν στα λόγια!