Ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας….

Του Πασχάλη Χριστοδούλου*
Είχε δίκιο ο Ζαν Ζακ Ρουσώ όταν το 18 αι. στο Κοινωνικό Συμβόλαιο, έλεγε ότι οι Άγγλοι είναι κάθε πέντε χρόνια πολίτες, εννοώντας την ημέρα των εκλογών. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσε να ισχυρισθεί κάτι ανάλογο για τους Έλληνες στην παρούσα εποχή.
Η υπερηφάνεια και εν πολλοίς η έπαρση που νιώθουμε για τη δημοκρατία που γεννήθηκε στη χώρα μας δε δημιουργεί ανάλογο συναίσθημα και στον τρόπο άσκησή της. Η απόδοση ευθυνών ένθεν κακείθεν δεν είναι της παρούσης. Προσωπικά εκτιμώ ότι η ευθύνη βαρύνει τους πολίτες, αυτοί επιλέγουν τους αντιπροσώπους τους. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει αποενοχοποίηση του πολιτικού προσωπικού ούτε και αποσιώπηση των ευθυνών του.
Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια ώστε να καταγραφούν όλες οι εγκληματικές παθογένειες που οδήγησαν τη χώρα και τους πολίτες στα σημερινά τραγικά αδιέξοδα. Αν και σ΄ όλη αυτή την καταστροφική πορεία υπήρξαν φωνές και παραδείγματα πολιτικής συμπεριφοράς που έκριναν και πρότειναν διαφορετικά, δυστυχώς οι επιλογές υπήρξαν ολέθριες. Τόσο των πολιτών που πάντοτε έχαναν το δάσος κι άλλο τόσο των πολιτικών που ήθελαν άβουλους και υποτακτικούς κι όχι πολίτες. Άλλωστε, οι δεύτεροι, δεν αντέχουν σε μια δημόσια αγορά, αυτή των ιδεών. Γι΄ αυτό και έγιναν γραφειοκράτες, καριερίστες, αμοραλιστές αλλά και μεταμορφιστές. Άνθρωποι για όλες τις εποχές και όλες τις πολιτικές. Σε πλήρη αρμονία με τα ουδέποτε αδειοδοτηθέντα ΜΜ(Ε), απέναντι στην προπαγάνδα των οποίων η αλήστου μνήμης ΥΕΝΕΔ ωχριά.
Ας περιορισθούμε στη πολιτική συγκυρία των ημερών.
Η πολιτική, όντας απούσα, έχει αντικατασταθεί από εκβιαστικά διλλήματα, τερατώδη ψεύδη και κυρίως από μια ανούσια φλυαρία που δεν ανταποκρίνεται ούτε στα προβλήματα της χώρας και των πολιτών ούτε και στις προοπτικές που υπάρχουν, αν υπάρχουν. Αντί να εμπνεύσουν ελπίδα ποντάρουν στο φόβο των πολιτών. Η επιμελής απόκρυψη της πραγματικότητας, η απύθμενη θρασύτητα και ο κυνισμός που έχουν απέναντι στον ανθρώπινο πόνο που οι ίδιοι προκάλεσαν ως επιβήτορες της εξουσίας, είναι τα κύρια χαρακτηριστικά. Είναι αυτοί που ψήφισαν, τσαλαπάτησαν και θέλουν να αλλάξουν το Σύνταγμα στο οποίο απονεύρωσαν το θεσμό της Προεδρίας της Δημοκρατίας συνδέοντάς τον άμεσα με μικροκομματικούς υπολογισμούς και επιδιώξεις.
Η έλλειψη γεωπολιτικής και ιδιαίτερα γεωοικονομικής παιδείας του πολιτικού προσωπικού της χώρας, μας καθιστά άθυρμα των γειτόνων και τη Θράκη γεωοικονομική επαρχία της Τουρκίας. Αντί για ενεργειακός κόμβος η Θράκη μετατρέπεται σε υποπόδιο και η χώρα μπαίνει στο περιθώριο. Η πολυπόθητη ενεργειακή παράκαμψη των Δαρδανελίων με τον ΤΑΠ επιτυγχάνει την παράκαμψη της Ηπείρου και τον αποκλεισμό του μισού Έβρου. Από το 2002 κατατέθηκαν δημόσια απόψεις και προτάσεις για το ελληνικό και ευρωπαϊκό ενεργειακό ρυμοτομικό [1] αλλά οι αγκυλώσεις, οι εξαρτήσεις και η ανεπάρκεια οδήγησε το πολιτικό προσωπικό να πανηγυρίζει στους Κήπους του Έβρου μαζί με τον Ερντογάν. [2] Ο γόρδιος δεσμός της χώρας που είναι το περιφερειακό, δεν αντιμετωπίσθηκε με ανάλογης σοβαρότητας πολιτικές. Η χώρα αντί να επενδύσει στην περιφέρεια προτίμησε τα ολυμπιακά έργα, χωρίς ποτέ κανείς να λογοδοτήσει ούτε για την επιλογή ούτε και για τη διαχείριση. Το χειρότερο, τα ίδια πρόσωπα τότε και τώρα ασκούν εξουσία με κάθε μορφή. Είναι ο μεταμορφισμός που προαναφέρθηκε, βλέπετε. Η κατάρρευση και η ερημοποίηση της περιφέρειας και ιδιαίτερα της περιοχής μας, έχοντας πάρει τραγικές διαστάσεις οδηγεί τους «αρτίστες» της εξουσίας, τους κατ’ εξοχήν υπεύθυνους, να στελεχώνουν τα ψηφοδέλτιά τους με ετεροδημότες. Αν αυτό δεν είναι κατάντια και όνειδος τότε προφανώς οι λέξεις δεν έχουν κανένα νόημα.
Συμπερασματικά κι επειδή η αποτυχία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας οδήγησε τη χώρα σε εθνικές εκλογές γεγονός που δίνει, κατά τον Ρουσώ, τον πρώτο λόγο πλέον στους πολίτες, οφείλουμε όλοι να αναλογισθούμε.
Ποια είναι η κατάσταση που βρισκόμαστε και ποιοι ευθύνονται γι’ αυτή; Η απάντηση στο ερώτημα οδηγεί αυτόματα στην επιλογή αλλά σκιαγραφεί ταυτόχρονα και το πρόσωπο του επόμενου Προέδρου της Δημοκρατίας. Αλλοίμονο αν η επιλογή του καταδείξει για μια ακόμη φορά ότι είναι προϊόν κομματικών κι όχι εθνικών υπολογισμών.
Το πρόσωπο του πρόεδρου που θα επιλεγεί, από την προς τούτο, εκλεγείσα νέα βουλή εκτιμώ ότι θα πρέπει να συμπυκνώνει όχι μόνο μια αντιμνημονιακή ρητορεία αλλά κυρίως το εθνικό, περιφερειακό και κοινωνικό πρόβλημα της χώρας. Η διαδρομή του θα πρέπει να εμπνέει στους πολίτες αυτές τις πολιτικές και σε καμιά περίπτωση να μην εξελιχθεί σε μια καρικατούρα της εποχής. Ο σωρός των συνταξιούχων της πολιτικής δεν αποτελεί ασφαλή χώρο εξεύρεσης του κατάλληλου προσώπου, τουναντίον επιβεβαιώνει τη ανυποληψία του θεσμού και των προσώπων που τον διακονούν.
Αν υπάρχει πολιτικός χώρος που ανταποκρίνεται στα παραπάνω τότε τις λίγες μέρες που απομένουν μέχρι την 25 Ιανουαρίου ας ξεφύγει από την πληκτική φλυαρία αναφερόμενος σε συγκεκριμένες πολιτικές κι όχι σε θολούς κι αόριστους άρα παραπλανητικούς υπαινιγμούς. Οι πολίτες και η χώρα όχι μόνο αναμένουν αλλά και καταλαβαίνουν.