άνθιμοςΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΝΘΙΜΟΣ
Πρὸς ὅλους τοὺς εὐλογημένους χριστιανοὺς τῆς Ἐπαρχίας μας
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀδελφὲς καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ,

Ἡ Ἐκκλησία μας καὶ φέτος ψάλλει γιορταστικά:
«ὁ Χριστὸς γεννιέται, δοξᾶστε τον
ὁ Χριστὸς ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, προϋπαντῆστε τον
ὁ Χριστὸς στὴ γῆ, ὑψωθεῖτε».

Ὅμως, «τὰ Χριστούγεννα μοιάζουν πιὰ κουρασμένα! Ποιὸς νὰ γιορτάσει καὶ τὶ νὰ γιορτάσει. Ὁ τόπος μας ναυαγισμένος, οἱ ψυχές μας ἐξουθενωμένες. Ἀνίσχυρη ἡ ἀγανάκτηση, ἀτελέσφορη ἡ ὀργή… κι ἕνας φιδίσιος πανικὸς μέσα μας».
Κι ὅμως, ἐκεῖνο τὸ βράδυ στὴ Βηθλεέμ οἱ ἄγγελοι ἔψαλαν καὶ διαλαλοῦσαν ὅτι τὸ βρέφος τῆς φάτνης θὰ ἔφερνε: «δόξα στὸν ὕψιστο Θεὸ καὶ στὴ γῆ εἰρήνη, ἀρεστὴ στοὺς ἀνθρώπους».

Ἀπὸ τότε πέρασαν 20 αἰῶνες. Μέσα στὴν Ἱστορία:
ὑπῆρξαν ἄνθρωποι ποὺ ἀμφισβήτησαν, «ἂν ὄντως γεννήθηκε»!
ὑπῆρξαν ἄνθρωποι ποὺ ἔψαξαν νὰ βροῦν, «ποῦ ὁ Χριστὸς γεννᾶται»!
καὶ πολλοὶ ἄνθρωποι ποὺ διερωτῶνται: «μήπως, ματαίως ἐνηνθρώπησε;»
Στὴν ἐποχή μας, χρειάζεται κι ἐμεῖς νὰ ἀποφασίσουμε, δὲν ἔχουμε ἄλλο περιθώριο.

Ὅσοι διερωτᾶσθε ἂν πράγματι γεννήθηκε, θυμηθεῖτε ὅτι τὴν ὕπαρξή του ἀποδεικνύει τόσο ὁ ζῆλος ὅσων τῶν ἀναζητοῦν, ὅσο καὶ ἡ ἀδιαφορία αὐτῶν ποὺ δὲν τὸν ψάχνουν. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ἐπιμένει: «δὲν θὰ μὲ ἀναζητούσατε, ἂν δὲν μὲ εἴχατε ἤδη ἀνακαλύψει».
Ὅσοι ψάχνετε ποῦ γεννιέται ὁ Χριστός, ἀναζητήστε τον ἔξω ἀπὸ τὰ ἰδεολογικὰ καὶ ὑλικὰ παλάτια ποὺ φτιάξαμε «οἱ ἀντιπρόσωποί του», δίχως τὰ φτιασίδια μὲ τὰ ὁποῖα ἀλλοιώσαμε τὸ λόγο του, χωρὶς τὰ βελοῦδα μὲ τὰ ὁποῖα ντύσαμε τοὺς γυμνούς του ὤμους. Καὶ τότε θὰ τὸν βρεῖτε, μέσα στὴ φάτνη τῆς μυστηριακῆς ζωῆς τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας.
Ὅσοι ὅμως σκεπτόμαστε μήπως μάταια ἐνανθρώπησε ὁ Θεός, δὲν ἔχουμε πολὺ ἄδικο. Χρειάζεται διερεύνηση τὸ μυστήριο καὶ ἔλεγχο τὸ γεγονός.

Πράγματι, γύρω μας καὶ μέσα μας μαίνεται ἕνας λυσσαλέος πόλεμος. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος εἶναι τελείως ἀπομονωμένος καὶ παντέρημος. Δὲν ἀντέχει τὸν ἑαυτό του, φοβᾶται καὶ ὑποπτεύται τοὺς συνανθρώπους του, στέκεται ἐπιφυλακτικὸς ἀπέναντι στὸ Θεό καὶ συμπεριφέρεται ἐχθρικὰ ἔναντι τῆς φύσεως ποὺ τὸν περιβάλλει. Ἔτσι ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἔχασε κάθε ἰκμάδα χαρᾶς γιὰ τὸ σήμερα καὶ ὅποιας ἐλπίδος γιὰ τὸ αὔριο. Ἡ εἰρήνη, ὡς πνευματικὴ κατάσταση, ἔφυγε ἀπὸ τὶς ζωές μας καὶ ἐγκατέλειψε τὸν πλανήτη μας. Ὁπότε, λοιπόν,·ποῦ εἶναι ἡ διαβεβαίωση τῶν ἀγγέλων ἐκείνης τῆς νύχτας στὴ Βηθλεέμ; Ποῦ εἶναι ἡ «ἐπὶ γῆς εἰρήνη»; Ποιὰ εἶναι ἡ σχέση τῆς ἐνανθρωπήσεως του Χριστοῦ μὲ τὴν εἰρήνη στὸν κόσμο μας;

Ἡ ἀπάντηση κρύβεται πίσω στὸ πρῶτο μέρος τοῦ ἀγγελικοῦ ὕμνου:

«Δόξα στὸν ὕψιστο Θεό…».

Ἡ ποιότητα καὶ ἡ ποσότητα τῆς δόξης ποὺ ἀναγνωρίζουμε καὶ ἀποδίδουμε στὸ Θεό, καθορίζει τὴν ποιότητα καὶ τὴν ποσότητα τῆς εἰρήνης ποὺ βιώνουμε.

«Δοξάζω τὸ Θεό», σημαίνει ὅτι δὲν εἶμαι ἐγὼ ἡ αἰτία τῆς ὑπάρξεώς μου, ὁπότε δὲν εἶμαι καὶ μόνος μου. Ὀφείλω στὸ Θεὸ τὴν ὑπάρξή μου κι ἔχω τὸ Θεὸ συνεταῖρο μου στὴ ζωή. Ἡ Ἐκκλησία βεβαιώνει ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι Πατέρας μας. Ὁ Χριστὸς συμπλήρωσε ὅτι γιὰ μᾶς εἶναι ὁ φίλος μας κι ὁ ἀδελφός μας.
«Δοξάζω τὸ Θεὸ Πατέρα μας», σημαίνει ὅτι καὶ οἱ ὑπόλοιποι ἄνθρωποι εἶναι ἀνεξαιρέτως ἀδελφοί μου καὶ τὸ Εὐαγγέλιο προσθέτει ὅτι «τὰ ἑνωμένα μεταξύ τους ἀδέλφια, εἶναι πανίσχυρα». Κι ἀκόμα, ὅτι «οἱ ἄλλοι γύρω μου» εἶναι τὸ μέτρο τῆς σωτηρίας μου.
«Δοξάζω τὸ Θεὸ Δημιουργό», σημαίνει ὅτι ἡ σύνολη δημιουργία εἶναι ὁ στολισμένος διάκοσμος μέσα στὸν ὁποῖο μᾶς τοποθέτησε ὁ Θεός, ὁπότε ἔχουμε εὐθύνη γιὰ τὸν ἄλογο κόσμο γύρω μας.
«Δοξάζω τὸ Θεό», ὄχι μὲ λόγια ἀλλὰ μὲ τὴν στάση μου ἀπέναντι στὴ ζωὴ καὶ τὸ θάνατο, ὡς ἀπόρροια τῆς ἐμπιστοσύνης μου πρὸς τὴν Ἁγία Τριάδα.
Ὅταν λοιπόν, ὁ καθένας μας δοξάζουμε τὸ Θεὸ μ’ αὐτοὺς τοὺς τρόπους, τότε δὲν φοβόμαστε, δὲν ἀγωνιοῦμε, δὲν ξαφνιαζόμαστε ἀπὸ τίποτε. Οὔτε ἀπὸ ἀρρώστιες, οὔτε ἀπὸ δυσκολίες, οὔτε ἀπὸ τὸ θάνατο. Γιατί; Ἐπειδὴ ὁ Θεὸς γεννήθηκε κι ἔγινε ἄνθρωπος! Ἡ σχέση μας μαζύ του καθορίζει τὴν χαρὰ καὶ τὴν ἐλπίδα μας, σ’ αυτὴν τὴ ζωὴ καὶ τὴν ἄλλη.

Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι ἁπλὸ ἐπετειακὸ γεγονός. Εἶναι γιὰ μᾶς ἐξαιρετικὰ σωτηριολογικό. Ἔρχεται ὁ Θεὸς στὸν κόσμο γιὰ νὰ πάρει τὸν ἄνθρωπο, ἁμαρτωλό καὶ ταλαιπωρημένο, ὅμως μετανοημένο, γιὰ νὰ τὸν ἐπιστρέψει πίσω στὴν ἀρχέγονη δόξα του. Ὁπότε δὲν ἐνανθρώπησε ματαίως ὁ Θεός!

Ἀγαπητοί μου,

Ἡ μοναδικὴ στὴν Ἱστορία ἐπέλαση τοῦ Θεοῦ, ἂς μὴν μᾶς ἀφήσει ἀδιάφορους. Ὁ κόσμος μας καὶ ἡ ζωή μας, ὅσο ὄμορφα κι ἂν εἶναι, εἶναι ψεύτικα μπροστά στὴν ὀμορφιὰ καὶ στὴ χάρη τοῦ Χριστοῦ μας. Ὅ,τι καλὸ κι ὡραῖο ἔχει αὐτὸς ὁ κόσμος εἶναι ἐλάχιστο καὶ φθηνὸ ἀντίγραφο τῆς τέλειας ὀμορφιᾶς καὶ τῆς ὕψιστης ὡραιότητος ποὺ μᾶς περιμένει στὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ὁ στολισμὸς καὶ ἡ κοσμικὴ ἀτμόσφαιρα τῶν ἡμερῶν αὐτῶν, προσπαθοῦν νὰ μᾶς δώσουν ψήγματα τῆς ὀμορφιᾶς καὶ τῆς χάριτος ποὺ μᾶς περιμένει στὸν Παράδεισο.

Μ’αὐτὴν τὴν βεβαιότητα καὶ τὴν σιγουριά, εὔχομαι σὲ ὅλους σας, ἀγαπητοί μου,

Καλὰ καὶ εὐλογημένα Χριστούγεννα,

μὲ τὸ Χριστὸ στὴ ζωή σας,

μὲ τὸ Εὐαγγέλιό του στὸ βίο σας,

μὲ εἰρήνη στὴν καρδιά σας καὶ

μὲ ἐλπίδα στὰ μάτια σας,

γιὰ ἕναν κόσμο, ὅπου «τὰ πάντα ἐν πᾶσι Χριστός».

Εὐχέτης πρὸς Κύριον ὑπὲρ ὅλων σας,

Ὁ Μητροπολίτης σας

† Ὁ Ἀλεξανδρουπόλεως ΑΝΘΙΜΟΣ