Ο Πασχόλης Ταπεινόπουλος υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος Έβρου με το συνδυασμό Αριστερή Αντικαπιταλιστική Παρέμβαση- Ανταρσία στην ΑΜΘ, απαντάει στις ερωτήσεις του thraki Νεα.

Γιατί είστε υποψήφιος με την Αριστερή Αντικαπιταλιστική Παρέμβαση- Ανταρσία στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη η οποία παλεύει για να εκλέξει έναν περιφερειακό σύμβουλο και δεν είστε υποψήφιος με κάποια άλλη παράταξη, η οποία θα εκλέξει ποιο εύκολα περιφερειακούς συμβούλους και ίσως να ήσασταν εσείς ανάμεσά τους.
Θα σας δώσω μια απάντηση που ίσως να θεωρηθεί και «υπερβολικά» ειλικρινής, αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον αδόκιμο όρο. Είμαι ιδρυτικό μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οργανώθηκα στα 28 μου χρόνια και η συμμετοχή στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα που αποτελεί συνιστώσα της, είναι οι μοναδικές μου πολιτικές εντάξεις . Δεν «γεννήθηκα» αριστερός. Δεν με νανούρισαν μικρό τραγουδώντας μου τη «Διεθνή», δεν είχα στο παιδικό μου δωμάτιο αφίσα του Τσε Γκεβάρα, αλλά του Νίκου Γκάλη, δεν είχα παππούδες Μακρονησιώτες και οι γονείς μου δεν πήραν μέρος στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Προφανώς τιμώ την πλουσιότατη αγωνιστική παράδοση της Αριστεράς, αλλά ανέφερα τα παραπάνω για να υπογραμμίσω ότι δεν έχω οικογενειακούς δεσμούς μαζί της, επομένως η ένταξή μου στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ στερείται συναισθηματικής προσέγγισης. Συμμετέχω σε αυτόν τον χώρο γιατί θεωρώ το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης τη μοναδική πραγματική διέξοδο από την κρίση προς όφελος των εργαζομένων, της συντριπτικής δηλαδή πλειοψηφίας της κοινωνίας μας. Η μάχη των περιφερειακών εκλογών είναι εξόχως πολιτική και με τέτοιους όρους τη δίνουμε. Δεν αμφισβητώ ότι υπάρχουν ικανοί και καλής προαίρεσης υποψήφιοι και σε άλλους συνδυασμούς, αλλά το θέμα είναι σε τι πλαίσιο θα κληθούν να κινηθούν μετεκλογικά. Γνωρίζετε πολύ καλά ότι δεν θα ’ναι λίγες οι περιπτώσεις που ενδεχόμενη εκλογή «ανεξάρτητων» υποψηφίων θα φέρει χαμόγελα στα κομματικά επιτελεία των συγκυβερνώντων.
Αρκετοί από τους «ανεξάρτητους»- και όχι μόνο στην περιοχή μας – είναι αυτοί που κομματικοποιούσαν μέχρι πρότινος ακόμη και εκλογές για διαχειριστή πολυκατοικίας, αλλά έρχονται σήμερα να μας πουν ότι αφήνουν στην άκρη τις «ταμπέλες» και τις κομματικές ταυτότητες – ακόμη και αν δεν είναι καθόλου μακριά οι εποχές που αυτές οι ταυτότητες τους είχαν εξασφαλίσει μέχρι και Υπουργεία – και στρατεύονται για το καλό του εκάστοτε τόπου συσπειρώνοντας γύρω τους άξιους και ικανούς. Ε, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τα περιφερειακά σχήματα που στηρίζει με τις μικρές ή μεγάλες δυνάμεις της, δεν θα τους κάνει τη χάρη να παίξει με τη σημαδεμένη τράπουλά τους. Αντιπαρατίθεται πολιτικά, επιδιώκει εκλογική καταβαράθρωση των φανερών ή κεκαλυμμένων εκλεκτών των συγκυβερνώντων και νέα ενίσχυση της Αριστεράς και ιδίως της αντικαπιταλιστικής τάσης της, ενίσχυση που θα εγγυάται ότι μετεκλογικά θα έχουμε νέα κινήματα αντίστασης τύπου ΕΡΤ, νέες κινητοποιήσεις, νέες μάχες τις οποίες θα δώσουμε με καλύτερους όρους.

Είστε αριστερός, δάσκαλος, άνεργος κατά διαστήματα, συνδικαλιστής. Πώς είναι η καθημερινότητα ενός ανθρώπου ο οποίος σπούδασε αλλά δεν μπορεί να έχει πάντα δουλειά;
Ίδια με την πραγματικότητα αυτού και αυτής που μπορεί να μην σπούδασαν, αλλά κάτι τέτοιο δεν σημαίνει ότι δεν δικαιούνται εξίσου να έχουν μια δουλειά που θα τους εξασφαλίζει αξιοπρεπή διαβίωση. Είναι τέλμα αυτή η κατάσταση, δεν χρειάζεται πάρα πολλά λόγια για να περιγραφεί. Συνεχίζεται το ίδιο βιολί εδώ και μια τετραετία και αν αφήσουμε στην άκρη της εκτός πραγματικότητας θριαμβολογίες της κυβέρνησης και των εξαπτερύγων της, θα δούμε ότι παγκοσμίως οι ίδιοι οι απολογητές του καπιταλισμού κρατούν την ανάσα τους μπροστά στο πιθανό ενδεχόμενο νέας «βουτιάς» στην ύφεση. Η καθημερινότητα περιλαμβάνει άγχος, έλλειψη κάθε δυνατότητας σχεδιασμού της προσωπικής ζωής, ιδεολογική πλύση εγκεφάλου από ένα σύστημα εξουσίας που παίζει τα ρέστα του με τα χαρτιά της τρομοκράτησης, του ευρωμονόδρομου, του ρατσισμού, της κρυφής και φανερής ενίσχυσης της φασιστικής απειλής, ενώ έχει πάντα στο μανίκι τους «άσους» της στρατηγικής της έντασης και της χυδαιολογίας περί δύο άκρων στη μέση των οποίων βρίσκονται «κεντρώοι» σαν τον Άδωνι και τον Μπαλτάκο.
Θα ήταν κατάμαυρη η καθημερινότητά μας εδώ και τέσσερα χρόνια, αλλά δεν είναι. Και αυτό γιατί δεν έχει σταματήσει να φωτίζεται από τις τριάντα Πανεργατικές απεργίες, τον εντεκάμηνο αγώνα των απολυμένων της ΕΡΤ που με τη μάχη τους νίκησαν την προπαγάνδα περί «βολεμένων», το κίνημα κόντρα στις ορέξεις των χρυσοθήρων στις Σκουριές, τον αγώνα των επιστρατευμένων του ΜΕΤΡΟ, των καθηγητών που τσαλάκωσαν τη δική τους επιστράτευση, τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του αντιφασιστικού κινήματος, αλλά και τις μικρότερου βεληνεκούς αλλά όχι μικρότερης σημασίας τοπικές μάχες, όπως αυτή ενάντια στις απολύσεις του wanna be ολιγάρχη αλά ελληνικά Ιβάν Σαββίδη στη ΣΕΚΑΠ, αλλά και εκείνη ενάντια στους «δικούς μας» χρυσοθήρες στη Θράκη. Στο χέρι το δικό μας, των εργαζομένων του Κινήματος είναι να κάνουμε το φως τόσο έντονο, που θα πνίξει το σκοτάδι. Συστρατευόμενοι σε αυτή την προσπάθεια συμμετέχουμε στις εκλογές. Για να εκλέξουμε συμβούλους που θα αποτελούν την «ντουντούκα» των εργατικών αγώνων στο Περιφερειακό Συμβούλιο και ταυτόχρονα θα παίζουν κομβικό ρόλο στις μάχες που θα ακολουθήσουν, όπως για παράδειγμα ο δημοτικός σύμβουλος Αθήνας Πέτρος Κωνσταντίνου συνέβαλε τα μέγιστα στην κινητοποίηση των συμαβασιούχων του Δήμου που είχε οδηγήσει στην κατάληψη του Δημαρχείου της πρωτεύουσας από τους εργαζόμενους.

Σκεφτήκατε ποτέ να φύγετε στο εξωτερικό για να έχετε τουλάχιστον μία σταθερή εργασία;
Πριν απ’ όλα, θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω με την αντίληψη «μετανάστευση στο εξωτερικό = σταθερή εργασία». Δεν είναι ούτε δεκαπέντε μέρες που συζήτησα με μια γνωστή μου καρδιοχειρουργό η οποία θέλησε να «δοκιμάσει την τύχη της» στην Αγγλία, μεταβαίνοντας εκεί δοκιμαστικά με τον σύζυγό της και αφήνοντας πίσω την ανήλικη κόρη της. Άντεξε σαράντα μέρες πριν ρίξει μαύρη πέτρα στην κλινική και τον διευθυντή της που δεν έκανε εγχείριση επί μια πενταετία, αρκούμενος στη συμπλήρωση φυλλαδίων «αξιολόγησης» ή ερωτηματολογίων πιθανότατα για να μπορεί μέσω αυτών το «μαγαζί» του, να ανταποκρίνεται στους όρους της «ανταγωνιστικότητας» και της λήψης «χορηγικών» ή «επενδυτικών» προγραμμάτων. Παρόμοια πράγματα έχω ακούσει και από άλλους γνωστούς και φίλους για τη Γερμανία και διάφορους παράξενους «μεσίτες» ακόμη και συμπατριώτες μας που προμηθεύουν τα εκεί αφεντικά με φτηνό εργατικό δυναμικό. Η γνώμη μου είναι ότι πρέπει να βγάλουμε από το μυαλό μας το δίπολο «ελληνική κόλαση – ευρωπαϊκός παράδεισος» γιατί δεν ισχύει. Δεν στέκομαι μόνο σε προσωπικές μαρτυρίες που δέχομαι ότι ενέχουν και το στοιχείο της υποκειμενικότητας, αλλά και σε δημοσιευμένα προσβάσιμα στοιχεία που αναφέρουν ότι πάνω από το ένα τρίτο του νέου εργατικού δυναμικού στη Γερμανία εργάζεται με όρους επισφάλειας, ενώ τα γραφεία «ενοικίασης εργαζομένων» με τη βδομάδα ή και με τη μέρα είναι κοινή πρακτική σε όλες σχεδόν τις χώρες της δυτικής ή και της βόρειας Ευρώπης.
Με κόπους προσωπικούς της νεολαίας, με ακατάβλητη προσπάθεια γονιών, ακόμη και παππούδων και γιαγιάδων, φτάσαμε να έχουμε σήμερα την πιο μορφωμένη, την πιο καλλιεργημένη, την πιο «σπουδαγμένη», την πιο ανοιχτόμυαλη νέα γενιά που είχε ποτέ αυτή η χώρα. Δεν θα επιτρέψουμε να οδηγηθεί στην αναγκαστική μετανάστευση. Αν πρέπει κάποιοι να φύγουν από τη χώρα, να είναι οι Σαμαράδες και οι Βενιζέλοι. Ας πάνε να βρουν το συγκάτοικό τους τον Γιωργάκη και ας δίνουν ανά τον κόσμο πληρωμένες διαλέξεις περί αντιμετώπισης κρίσεων.

Η περιφέρεια μπορεί να δημιουργήσει θέσεις εργασίας;
Σας φαίνεται να έχει τέτοια στόχευση ; Ευθαρσώς το ρωτάω και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στην Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας – Θράκης. Έχετε δει σε πολλές καλλικρατικές διακηρύξεις τον όρο «εργασία» ; Δεν παίρνω κι όρκο, κάπου μπορεί να αναφέρεται, αλλά σίγουρα σε απείρως λιγότερες περιπτώσεις από ότι οι όροι «ευκαιρίες», «απασχόληση», «συμβασιούχοι», οκτάμηνα, πεντάμηνα δίμηνα, σαρανταοκτάωρα, εικοσιτετράωρα και τα συναφή.
Ασφαλώς και θα μπορούσε η Περιφέρεια να δημιουργήσει θέσεις εργασίας σε πολλούς τομείς. Θα μπορούσε να εξασφαλίσει δουλειά σε «στρατιές» εργαζομένων με ένα πρόγραμμα κατασκευής φοιτητικών εστιών ή εργατικών κατοικιών για να λυθεί μια και καλή το ζήτημα της στέγης. Αυτά είναι μόνο δυο πρόχειρα παραδείγματα, μπορούμε να πούμε πολλά ακόμη που να αφορούν τον τουρισμό και το συλλογικό όφελος που θα μπορούσε και θα έπρεπε να προκύψει για την τοπική κοινωνία, μιας και η θάλασσα ή τα βουνά ανήκουν – τουλάχιστον προς το παρόν – σε όλους μας, ή την πλήρη στελέχωση των κοινωνικών υπηρεσιών με προσωπικό που θα βοηθά μόνιμα και σταθερά ηλικιωμένους και άλλες ευπαθείς ομάδες.
Όσο για το που θα βρεθούν τα λεφτά ; Αν παύσει η πληρωμή των τοκογλυφικών ληστρικών χρεολυσίων που πληρώνει η χώρα για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους – τα οποία έχουν ξεπεράσει τα 630 δις ευρώ τα τελευταία τριάντα χρόνια και πάλι «χρωστάμε» ένα 350άρι! – και αν οι χρυσοπληρωμένες από τον λαό τράπεζες εθνικοποιηθούν και περάσουν σε εργατικό – λαϊκό έλεγχο, θα έχουμε κάνει ένα καλό βήμα για τη χρηματοδότηση μιας τέτοιου είδους – επ’ ωφελεία της κοινωνίας – ανάπτυξης, απαλλαγμένης από τους «ζουρλομανδύες» της Ευρωζώνης και της Ε.Ε. Αυτό το βήμα προτείνουμε ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ως περιφερειακό σχήμα.

Υπάρχουν παραδείγματα άλλων περιφερειών που πρέπει να ακολουθήσει κατά την άποψή σας η περιφέρεια ΑΜΘ;
Προσωπικά δεν έχω να σας παρουσιάσω όχι Περιφέρεια και Δήμο, αλλά ούτε γειτονιά, ούτε πολυκατοικία που να μπορεί στη σημερινή Ελλάδα να αποτελέσει «πρότυπο» που θα πρέπει να ακολουθηθει. Μην περιμένετε από εμάς υποσχέσεις για μια Περιφέρεια όαση – νησίδα ευημερίας μέσα σε μια ερημοποιημένη Ελλάδα. Μην περιμένετε σχέδια επί χάρτου, ανούσιες διακηρύξεις, αφόρητες κενολογίες, λογοδιάρροια εμπεριέχουσα τους όρους της ανυπόφορης νεοφιλελεύθερης αργκό για πρότζεκτ, ανταγωνιστικότητα, ανταποδοτικότητα, «ανάπτυξη», επανεκκίνηση, όρους που κατέληξαν να μην σημαίνουν απολύτως τίποτα, αλλά δεν σταματούν να εκστομίζονται από όλους αυτούς που εγκαλούν την Αριστερά για χρήση «ξύλινης γλώσσας»! Δεν θεωρούμε ότι η Περιφέρεια έχει ανάγκη από μάνατζμεντ και τεχνοκρατική διαχείριση, ούτε ότι χρειάζεται να λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.
Τριάμισι χρόνια μετά την εφαρμογή του Καλλικράτη είμαστε εδώ για να υπενθυμίσουμε ότι από την πρώτη στιγμή εκφράσαμε την αντίθεσή μας σε αυτό το σχέδιο, όπως και την άποψη ότι η κεντρική εξουσία σκοπεύει να το χρησιμοποιήσει ως όχημα για την πιστότερη εφαρμογή των μνημονιακών ευρωενωσιακών πολιτικών σε τοπικό επίπεδο. Δεν το λέμε για να εισπράξουμε τίποτα χειροκροτήματα που δικαιωθήκαμε, το ξαναλέμε για να τονίσουμε την πλήρη αναντιστοιχία ανάμεσα στην ασκούμενη κυρίαρχη πολιτική και τα εργατικά – λαϊκά συμφέροντα. Για να υπογραμμίσουμε ότι δεν υπάρχει δρόμος εξόδου από την κρίση που να συμφέρει και τη μειοψηφική άρχουσα τάξη και τη θάλασσα των εργαζομένων, των επισφαλώς απασχολούμενων, των ανέργων, των συνταξιούχων, της νεολαίας. Όσο και να προσπαθούν με «ανεξάρτητους» αυτοδιοικητικούς, με Ελιές, με φραπελιές, με Ποτάμια, με τσουνάμια να μας αποπροσανατολίσουν και να μας πείσουν ότι αυτό που λείπει είναι «η συνεννόηση πάνω στα αυτονόητα», έχουμε βιώσει στο πετσί μας τις σκληρές ταξικές επιλογές κυβέρνησης, άρχουσας τάξης και Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δικό τους όχημα είναι ο Καλλικράτης, δεν μας κάνει για το δικό μας ταξίδι. Εμείς θα συνεχίσουμε με τα δικά μας μέσα στο δρόμο της ανατροπής. Με τη μαχητική παρουσία στα Περιφερειακά Συμβούλια που θα εκλεγούμε, αλλά κυρίως με τους αγώνες, με την ταξική αλληλεγγύη και συσπείρωση, με τις απεργίες, με τις διαδηλώσεις, με τα λαϊκά κινήματα. Η δυνατή και ενισχυμένη ΑΝΤΑΡΣΥΑ που θα προκύψει από τις επικείμενες εκλογικές αναμετρήσεις, αποτελεί την καλύτερη εγγύηση ότι αυτές οι μάχες της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, θα είναι νικηφόρες.