Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΝΘΙΜΟΣ

Προς τους ευσεβείς χριστιανούς της Ιεράς Μητροπόλεώς μας

Αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές εν Χριστώ,

Κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες, ακούμε και ψάλλουμε το μήνυμα που οι άγγελοι έψαλλαν εκείνη τη νύχτα στη Βηθλεέμ: «…και επί γης ειρήνη». Η ειρήνη του κόσμου ήταν, είναι και θα είναι το πανανθρώπινο αίτημα στον πλανήτη μας. Στα Χριστούγεννα που ζήσαμε στη ζωή μας μέχρι τώρα, ίσως νομίζαμε ότι ειρήνη υπάρχει εκεί που δεν γίνεται πόλεμος. Όμως δεν είναι έτσι. Στα χρόνια αυτά, στην πόλη μας, στη Χώρα μας δεν επικρατεί πόλεμος κι όμως οι ψυχές μας δεν είναι ειρηνικές. Ταραχή, φόβος, απορία και απελπισία βασιλεύουν μέσα μας και γύρω μας. Τίποτε δεν απέμεινε στη ζωή μας όπως τα γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Όλα τα αυτονόητα χάθηκαν. Κάθε βεβαιότητα εξαφανίστηκε. Και τη θέση τους πήραν ένα άσχημο παρόν κι ένα δυσοίωνο μέλλον.

Μπροστά στις περίεργες αυτές, παγκόσμιες οικονομικές καταστάσεις, ολόκληρη η Πατρίδα μας φάνηκε ανίσχυρη. Οι εξουσίες, οι θεσμοί, οι φορείς, οι άνθρωποι αποδεικνυόμαστε μικροί και λίγοι για να αναστείλουμε την τραγωδία που βιώνουμε:

Μια ανήθικη συγκέντρωση του πλούτου στα χέρια λίγων. Μια άτεγκτη συμπεριφορά των Τραπεζών που μέχρι τώρα μας παρακαλούσαν να μας δώσουν χρήματα. Μια βρώμικη εκμετάλλευση της ανάγκης μας, από ενεχυροδανειστήρια που μαζεύουν τον χρυσό και τοκογλύφους που πίνουν αίμα. Μια εκπόρνευση του Κράτους που δίνει άδειες λειτουργίας για τζόγο και καζίνο. Όπως έγινε παλαιότερα με το χρηματιστήριο. Μια ανατροπή όσων θεωρούσαμε κεκτημένα μέχρι τώρα σε κάθε κοινωνικό επίπεδο.

Λοιπόν, δεν έχουμε που να στηριχθούμε. Δεν βρίσκουμε στέρεο σανίδι να πατήσουμε. Δεν υπάρχει κάποιος, κάτι να μας βοηθήσει.

Είναι η στιγμή που αυθόρμητα ο άνθρωπος στρέφει τα μάτια του και την ελπίδα του στο Θεό. Στο Θεό που έσκυψε τόσο πολύ στην ευτέλειά μας, χαμήλωσε κι έγινε άνθρωπος. Στο Θεό που μας συναναστράφηκε, περπάτησε δίπλα μας, σκούπισε τα δάκρυά μας, σήκωσε το σταυρό μας, γιάτρεψε τα πάθη μας και συγχώρεσε τα αμαρτήματά μας. Στο Θεό που μας έδωσε το Σώμα του και το Αίμα του, σαν φιλί ζωής, για να ζήσουμε.

Στο Θεό που μέχρι τώρα είχαμε διώξει από τη ζωή μας, επειδή πιστεύσαμε στη δύναμή μας, στο μυαλό μας και στα μπράτσα μας.

Στο Θεό που όμως δεν μας εγκατέλειψε ούτε στιγμή, αλλά παραμένει δίπλα μας και περιμένει. Περιμένει να οικοδομήσουμε ξανά την σχέση μας μαζί του. «Χωρίς εμένα, δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε», μας είχε πει κάποτε ο Χριστός. Επειδή η κτίση δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τον ήλιο. Επειδή το έμβρυο δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τη μάννα του. Επειδή είμαστε πλασμένοι να ζούμε όχι παντέρημοι και ορφανοί, αλλά να έχουμε «ανοιχτή γραμμή» με το Θεό, να αντλούμε από τη ζωή του και την παντοδυναμία του. Επειδή είμαστε εμείς, που θα κληρονομήσουμε την Βασιλεία του.

Αυτό έχουμε να κάνουμε και τώρα, αγαπητοί μου.

Να ξαναβάλουμε το Χριστό στη ζωή μας. Να του επιτρέψουμε να γεννηθεί στην ψυχή μας για να αναγεννήσει μέσα μας την ελπίδα. Να φωτίσει κάθε πτυχή της ζωής μας και να διώξει τα σκοτάδια από τον ορίζοντα του βίου μας. Να μας βγάλει από τις απορίες μας και να μας λυτρώσει από αδιέξοδα. Να μας φέρει τη χαρά και την διάθεση για δημιουργία. Όλα αυτά που μας έλειψαν αυτά τα χρόνια και μας μαράζωσαν.

Θα με ρωτήσετε: -μπορεί άραγε ο Θεός να τα κάνει όλα αυτά;

Αυτό λέει η Πίστη μας. Αυτό βεβαιώνει η εμπειρία της Εκκλησίας μας. Αυτό μας υποσχέθηκε ο Χριστός: «θα είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες της ζωής σας». Ο Χριστός, από τη γέννησή του μέχρι την συντέλεια των αιώνων προτείνει το χέρι του, να το κρατήσουμε για να σηκωθούμε.

Δεν θα μας αφήσει, τώρα. Ειδικά τώρα θα παλέψει δίπλα μας. Όχι για να επιστρέψουμε στα παλιά λάθη μας, αλλά για να χτίσουμε μια κοινωνία, όπου θα βασιλεύει η δικαιοσύνη Του. Όπου θα τηρείται, απ’ όλους, ο λόγος Του. Όπου θα δοξάζεται, απ´ όλους, το όνομά Του. Όπου θα βιώνεται, από όλους, η χαρά της παρουσίας Του. Όπου η ελευθερία την οποία μας προτείνει το Ευαγγέλιο, θα γίνει τρόπος ζωής και κατάσταση πνεύματος στη Χώρα μας.

Τότε θα χαρούμε την «…επί γης ειρήνη». Και θα είναι μια «ειρήνη» που κανένας πόλεμος δεν θα μπορεί να την κλονίσει. Ούτε να μας την αφαιρέσει. Ούτε να την εκμεταλλευθεί.

Άρα λοιπόν, οι άγγελοι δεν έψαλλαν στη Βηθλεέμ κάτι ανεφάρμοστο. Ούτε, όμως και κάτι εύκολο. Ούτε κάτι που μας χαρίζεται. Οι άγγελοι στη Βηθλεέμ περιέγραψαν το δώρο του Θεού, που χρειάζεται να αγωνιστεί ο άνθρωπος για να το κερδίσει, επάξια σαν έπαθλο.

Είμαστε διατεθειμένοι να το κάνουμε; Να ξαναγεννηθούμε ως άνθρωποι; ως Έθνος; ως Χώρα; Αν είμαστε, να η ευκαιρία! Ο Χριστός γεννιέται σήμερα και πάλι. Προκειμένου να κάνουμε εμείς μια καινούργια αρχή. Που θα μας φέρει ανανεωμένους κοντά του, για πάντα.

Είμαστε έτοιμοι για μια νέα αρχή;

Μπροστά μας το στάδιο των αρετών.

Μπροστά μας η νίκη. Μπροστά μας το έπαθλο.

Μπροστά μας η Φάτνη κι ο μικρός Χριστός.

«Δόξα στον Ύψιστο Θεό», αδελφοί, «και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία».

Εύχομαι υγεία και δύναμη σε σας και στις οικογένειές σας. Η ευλογία του Χριστού να προάγει τα καλά σας έργα.

Η Παναγία να σκεπάζει την Πατρίδα μας και οι Άγιοί μας να προστατεύουν τον τόπο μας.

Καλά Χριστούγεννα αγαπητοί μου, καλά Χριστούγεννα.

Ευχέτης στο Χριστό για όλους σας

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο Αλεξανδρουπόλεως ΑΝΘΙΜΟΣ