ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΣΙΔΗ
Με αφορμή όσα αποκαλύπτονται καθημερινά και αφορούν διαπλοκή, διαφθορά και σκάνδαλα που έχουν τις ρίζες τους στο αμαρτωλό πελατειακό σύστημα του παρελθόντος και στις σοβαρές παθογένειες του ελληνικού πολιτικού συστήματος, οφείλουμε να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Επιμένω στην άποψη ότι η δική μας γενιά υποθήκευσε το μέλλον της νέας γενιάς. Φυσιολογικά πρέπει να έχουμε τύψεις και ενοχές, γιατί συντελέσαμε ο καθένας προσωπικά στον τομέα που δραστηριοποιήθηκε από θέσεις ευθύνης στην κακοδιαχείριση, στις ατασθαλίες, στη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, στη σπατάλη και στην υπερβολή. Μπορεί να μην επωφεληθήκαμε άμεσα σε οικονομική βάση και να μην ενθυλακώσαμε δημόσιο χρήμα, αλλά συντελέσαμε με χίλιους τρόπους σε όλα τα προηγούμενα. Μπορεί να μην «τα φάγαμε όλοι μαζί», αλλά δεν υπάρχει τομέας ιδιωτικής ή δημόσιας διαχείρισης, όπου να μην έχουν συμβεί αυτά σε μικρότερη ή σε μεγαλύτερη έκταση. Κανείς μας δεν είναι αθώος και αμέτοχος στο ψαλίδισμα των ονείρων της σημερινής και πιθανόν και της αυριανής νεολαίας.
Ο κομματικός φετιχισμός και η προσήλωση στην παραδοσιακή πολιτική παράταξη αποτελούσαν αρχικά εμπόδιο στον πολίτη να αναζητήσει κάτι καινούριο και λιγότερο διεφθαρμένο, γιατί δεν θέλαμε να χάσουμε τα προνόμια της εξουσίας και τις ισχυρές κομματικές πλάτες. Ο πολιτικός αμοραλισμός και τυχοδιωκτισμός ήταν στην ημερήσια διάταξη. Δηλαδή, πολίτες που δεν πίστευαν ιδεολογικά σε κάποια κόμματα και ηγεσίες, ωστόσο στρατεύονταν σε ένα κόμμα εξουσίας για να επωφεληθούν από τα ρουσφέτια και τις εξυπηρετήσεις. Γι αυτό το λόγο τα δύο κόμματα εξουσίας για αρκετές δεκαετίες προ και μεταπολίτευσης συγκέντρωναν τεράστια εκλογικά ποσοστά άνω του 80%. Αυτός ο συνωστισμός δεν ήταν ούτε φυσιολογικός ούτε τυχαίος.
Πολλοί πολίτες εγγράφονταν στα κομματικά μητρώα και έδιναν παρόν στις κομματικές διαδικασίες εκλογής οργάνων (ημετέρων συγγενών και φίλων), στις κομματικές συνελεύσεις και συγκεντρώσεις (μεγάλου πλήθους και πάθους) και πολλές φορές ανέρχονταν στην κομματική ιεραρχία. Συμμετείχαν εμφαντικά σε όλες τις συγκεντρώσεις με φανατισμό, υψώνοντας τα κομματικά λάβαρα-σημαίες και κολλώντας αφίσες παντού (ως αφισοκολλητές), με προφανή στόχο να παρουσιάσουν κομματική δράση και κομματικό πατριωτισμό, ώστε σε δεδομένη στιγμή να ανταλλάξουν τη δράση και την ψήφο τους. Δηλαδή να διεκδικήσουν και να απαιτήσουν μέσω του κομματάρχη, μέσω του βουλευτή ή του Υπουργού κάποια μόνιμη θέση στο δημόσιο ή στους δημόσιους οργανισμούς για τους ίδιους ή για συγγενικά τους πρόσωπα. ΄Ετσι δημιουργήσαμε ένα υπερτροφικό και σπάταλο κράτος.
Κάποια κομματικά όργανα και πρόσωπα έδιναν στους πρόθυμους ενδιαφερόμενους την πράσινη ή τη γαλάζια κάρτα ως εισιτήριο και ως τρόπαιο-ντοκουμέντο για να διεκδικήσουν κάποια θέση με διορισμό, κάποια μετάθεση, κάποια κάλυψη, κάποια πελατειακή εξυπηρέτηση.
Για όλα αυτά και πολλά άλλα που κάναμε άμεσα ή έμμεσα, λίγο ή πολύ, νοιώθω τύψεις και ενοχές, διότι όλα αυτά συνετέλεσαν στην διαρπαγή του δημοσίου, στη λεηλασία του κράτους, στη διόγκωση του χρέους και των ελλειμμάτων , στην μερική αναξιοκρατία, στην ατιμωρησία, στη διάλυση του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Δεν εξαιρούνται και δεν απαλλάσσονται οι τότε πολιτικές ηγεσίες για τα εγκληματικά λάθη και παραλείψεις τους.
Αφού λοιπόν η δική μας γενιά ευθύνεται για το κατάντημα της χώρας, συνεπώς πληρώνουμε σήμερα εκόντες άκοντες ως συνένοχοι τις οριζόντιες περικοπές και τη λεηλασία του εισοδήματός μας. Ωστόσο, μαζί μ΄εμάς τους ενόχους πληρώνουν και πολλοί άλλοι αμέτοχοι και αθώοι. Την πληρώνει ακριβά και βάναυσα και παντοιοτρόπως η σημερινή νεολαία της χώρας με την ανεργία, την ένδεια, την έλλειψη μελλοντικής προοπτικής και κυρίως με την ακύρωση των οραμάτων και των ελπίδων της.