ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΣΙΔΗ

Με αφορμή το πρώτο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ διατυπώνω τις παρακάτω πολιτικές σκέψεις μου. Ο χρόνος της δικομματικής κυβέρνησης ενδεχομένως να λιγοστεύει αλλά ταυτόχρονα και η απόσταση του ΣΥΡΙΖΑ από την ώρα της αλήθειας επίσης λιγοστεύει. Κανένας δεν θα επιθυμούσε να γίνονται τόσο σύντομα αναλώσιμα τα κόμματα εξουσίας. ΄Ομως στην Ελλάδα είναι νομοτελειακή η διάψευση των προεκλογικών εξαγγελιών και των ελπίδων για πραγματική αλλαγή ή έστω εναλλαγή. Γι αυτό ανακύπτει το ερώτημα εάν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ανέτοιμος ή επιφυλακτικός και απρόθυμος να κυβερνήσει τη χώρα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει την εντύπωση πως γνωρίζει ότι δεν θα υπάρξει η δυνατότητα να συγκροτήσει μετεκλογικά ως κύριος κορμός μια «αριστερή κυβέρνηση», ακόμα κι αν θα είναι πρώτο κόμμα στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, διότι αφενός το ΚΚΕ δηλώνει κατηγορηματικά ότι δεν πρόκειται να συνεργασθεί και αφετέρου δεν επιθυμεί ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνητική συνεργασία με τη ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ. ΄Αρα θα είναι αναγκασμένος (ως πρώτο κόμμα) να συγκροτήσει ή να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση εθνικής ανάγκης, αφού η χώρα δεν μπορεί να μείνει ακυβέρνητη. Γνωρίζει επίσης ότι η δημοσιονομική εξυγίανση και η έξοδος της χώρας από το τούνελ έχει διανύσει μόνο τον μισό δρόμο και ως εκ τούτου είναι ασύμφορη η διακυβέρνηση της χώρας για το επόμενο μισό της εξαθλίωσης.
Αλλά ακόμη κι αν γίνει η μεγάλη ανατροπή των προγνωστικών και ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει με απόλυτη πλειοψηφία και συγκροτήσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, είναι σίγουρο ότι θα αναγκαστεί να συνεχίσει σε μεγάλο βαθμό το έργο των προκατόχων του, να τηρήσει επίσης τις μνημονιακές δεσμεύσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων της χώρας. Καθόσον στον ενιαίο ευρωπαϊκό χώρο η διακυβέρνηση έχει συνέχεια και κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί τις υποχρεώσεις του κράτους του απέναντι στους εταίρους του. Εκτός από κάποια ανώδυνη αναδιαπραγμάτευση και βελτίωση των όρων και προϋποθέσεων της δανειακής σύμβασης και ένα νέο «κούρεμα» του χρέους.
Εάν βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση και συνεχίσει την «πεπατημένη» των προκατόχων του, είναι επόμενο πως θα έχει την ίδια τύχη και μοίρα, αφού τα προβλήματα της υπερχρεωμένης χώρας μας δεν λύνονται με ημίμετρα, δεν λύνονται αυτόματα με μαγικό ραβδί αλλά με θυσίες και στερήσεις του ελληνικού λαού σε βάθος άγνωστου χρόνου. Σε μια τέτοια εξέλιξη και μη έχοντας η νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ εξασφαλισμένη την ευρεία κοινωνική συνοχή και συναίνεση, θα επέλθει η απογοήτευση και η διάψευση των ελπίδων. Φυσικά θα είναι ζημιά για τη χώρα να καεί πρόωρα το τελευταίο χαρτί και να υποχωρήσει το τελευταίο ανάχωμα προς την ακρότητα.
Εάν δεν βλέπουμε τα πράγματα και τις καταστάσεις με μεγεθυντικούς ή παραμορφωτικούς φακούς αλλά «δια γυμνού οφθαλμού» θα καταλάβουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι έτοιμος και δεν επείγεται να κυβερνήσει τη χώρα. Προτιμάει σ΄αυτή τη μεταβατική φάση να αποτελεί μια «χρυσή εφεδρεία» για το ελληνικό πολιτικό σύστημα, μέχρι το κατεστημένο να ετοιμάσει την ομαλή εναλλακτική λύση του ΣΥΡΙΖΑ. ΄Αλλωστε, όλα τα κόμματα μπορούν να εναλλαγούν στην εξουσία με τη σειρά τους και στην ώρα τους. Εκτός από εκείνα που προτιμούν να μένουν περιθωριοποιημένα στα χαρακώματα πεζοδρομιακής διαμαρτυρίας.
Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργήσει με πολιτική διορατικότητα και κομματική σκοπιμότητα, μάλλον θα περιμένει να αναλάβουν οι άλλοι το μεγάλο κόστος των μεταρρυθμίσεων και των δυσάρεστων μέτρων, ώστε να μην κάψει ο ίδιος πρόωρα το χαρτί του και να μην χαθεί μια χρήσιμη δημοκρατική κοινοβουλευτική εφεδρεία.