ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΣΙΔΗ
Με αφορμή αφενός την αλλαγή σκυτάλης στην ηγεσία του ΚΚΕ αλλά και αφετέρου την επέτειο της λήξης του εμφυλίου πολέμου και την οριστική ήττα του ΕΑΜ-ΕΛΛΑΣ στο Γράμμο και στο Βίτσι, θα ήθελα να διατυπώσω κάποιες σκέψεις μου. Διαφωνώ βαθύτατα με την κομμουνιστική ηγεσία του εμφυλίου πολέμου, για το διχασμό, την ανταρσία και τα δεινά που προκάλεσε στη χώρα και στον ελληνικό λαό, ενώ εγνώριζε για τη συμφωνία της Γιάλτας και τις σφαίρες επιρροής. Νοιώθω θαυμασμό, σεβασμό και εκτίμηση σ΄εκείνους τους παλιούς κομμουνιστές Αριστερούς που πίστεψαν σε μια πανανθρώπινη ιδεολογία και αγωνίστηκαν αφιλοκερδώς να την μετουσιώσουν σε πράξη μιας νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας, μέχρι που διαψεύστηκαν και διαπίστωσαν ότι πρόκειται για μια ουτοπία.
Το σημερινό ΚΚΕ διαθέτει μεν μια στρατιωτική σχεδόν εσωτερική συνοχή και πειθαρχία, που πολλές φορές δημιουργεί υπόκοφες εντάσεις και συγκρούσεις. Δεν αφήνει όμως τα κομματικά μέλη σε αδράνεια με «το όπλο παρά πόδας» αλλά διοργανώνει και πραγματοποιεί τακτικότατες συγκεντρώσεις, πορείες και διαμαρτυρίες και έχει τα μέλη του σε πολεμική ετοιμότητα, σε εγρήγορση και σε αλληλλογνωριμία. Γι αυτό είναι δύσκολο να εισχωρήσουν ξένα στοιχεία και κυρίως αναρχικοί και αντιεξουσιαστές για να προβοκάρουν και να συκοφαντήσουν τις κινητοποιήσεις του. Η περιφρούρηση των κινητοποιήσεων του ΚΚΕ είναι υποδειγματική.
Μπορεί η ταξική σύνθεση των μελών του ΚΚΕ να έχει αλλοιωθεί και μπορεί να μη διαθέτει πλέον εξαθλιωμένους προλετάριους με την παραδοσιακή σημασία, αλλά τα μέλη του διακρίνονται για την κοινωνική διαστρωμάτωση και τον πλουραλισμό τους. Απαρτίζονται από εργάτες, από αγρότες, από δημοσίους υπαλλήλους, από φοιτητές, από επαγγελματίες και συνταξιούχους χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος. Ως εκ τούτου έχει αλλοιωθεί η παραδοσιακή εργατική ταξική συνείδηση των μελών του.
Μπορεί οι διεθνείς συγκυρίες και συσχετισμοί να μην ευνοούν γενικά την Αριστερά, αλλά είναι βέβαιον ότι πάντα θα είναι στο προσκήνιο και πάντα θα έχει την αξία της η μαρξιστική ανάλυση, η αριστερή ιδεολογία και η αριστερή κοινωνική πολιτική. ΄Οχι βέβαια η αριστερά του υπαρκτού σοσιαλισμού-κομμουνισμού που εφαρμόστηκε ανεπιτυχώς για 70 χρόνια στον πρώην Ανατολικό Συνασπισμό με ηγέτιδα δύναμη την Σοβιετική ΄Ενωση. Ούτε μια Αριστερά που θέλει με την επανάσταση και την βία να επιβάλει στον κόσμο το δικό της μονολιθικό-συγκεντρωτικό μοντέλο και έναν διεθνισμό που να ελέγχεται από τον κομμουνισμό. Διότι σήμερα κυριαρχεί, δυστυχώς, η διαδικασία αρνητικού τύπου παγκοσμιοποίησης που ελέγχεται από ανεξέλεγκτα ιμπεριαλιστικά και καπιταλιστικά κέντρα.
Το ΚΚΕ, μετά την κατάρρευση και διάλυση της ηγέτιδας δύναμης της Ε.Σ.Σ.Δ., έχει απωλέσει το κέντρο αναφοράς του και την διεθνή του καθοδήγηση, καθόσον δεν υπάρχει το αντίπαλον δέος. Γι αυτόν βασικά το λόγο δεν μπορεί να προχωρήσει σε αναγκαίες αναθεωρήσεις δογματικών αντιλήψεων και παραμένει προσκολλημένο στα παραδοσιακά πρότυπα, στα παλιά συνθήματα, σχήματα και διάρθρωση, στα παλιά εμβλήματα και στερεότυπα. Γι αυτό επίσης το λόγο έχει συρρικνωθεί η εκλογική και δημοσκοπική του απήχηση, που είναι αναντίστοιχη προς την ιστορική διαδρομή και προσφορά του. Μια τέτοια Αριστερά είναι ακίνδυνη και προβλέψιμη σαν ανοιχτό βιβλίο. Το σημερινό ΚΚΕ είναι απλώς ένα κίνημα διαμαρτυρίας και φραστικής επανάστασης και η κυρίαρχη προσφορά του στο πολιτικό σύστημα είναι να λειτουργεί ως ανάχωμα στην εμφάνιση αυτόνομων και ανεξέλεγκτων αριστερών κινημάτων που θα δημιουργούσαν ιδεολογικοπολιτικό και κοινωνικό πρόβλημα και σύγχυση. Γι αυτό η νέα ηγεσία του ΚΚΕ οφείλει να κινήσει δημοκρατικές διαδικασίες για μια Νέα Αριστερά της σύγχρονης εποχής, ώστε να πνεύσει άνεμος αλλαγής.-