ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΣΙΔΗ
Η διάχυση της κρίσης είναι σήμερα καθολική σε ολόκληρο το φάσμα της πολιτικής, της οικονομικής και της κοινωνικής ζωής. Εκείνη όμως η κοινωνική ομάδα που υφίσταται τις συνέπειες της κρίσης με τον πιο βάναυσο, βάρβαρο και ανελέητο τρόπο είναι η σημερινή νεολαία. Μια νέα γενιά, που χωρίς να έφταιξε, χωρίς να βαρύνεται για το αμαρτωλό παρελθόν, πληρώνει σήμερα το βαρύ τίμημα της κρίσης.
Επειδή οφείλουμε μια εξήγηση στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας για το σημερινό κατάντημα της χώρας και για τα δεινά της νεολαίας, οφείλουμε να μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας, της αυτοκριτικής και της συγγνώμης. Αποσείοντας και μετατοπίζοντας την ευθύνη στους κακούς ξένους και στη διεθνή κατάσταση δεν θα πείσουμε, γιατί οι πραγματικοί δημιουργοί της ελληνικής κρίσης είναι βασικά οι Έλληνες. Οι εξωγενείς παράγοντες απλώς ανέδειξαν, αποκάλυψαν και επιδείνωσαν σε κάποιο βαθμό την ελληνική κρίση. Μια κρίση που συντάραξε, τρομοκράτησε, ανησύχησε και απασχόλησε σοβαρά όλο τον κόσμο, που αναζητεί λύση γιατί φοβάται το «ντόμινο» και τις αλυσιδωτές αντιδράσεις της αγοράς.
Γι αυτό λοιπόν θα χρησιμοποιήσω το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο «εμείς», γιατί αυτή η προσωπική αντωνυμία αντιπροσωπεύει μια ολόκληρη γενιά της μεταπολίτευσης. Μια γενιά που χρεώνεται με εγκληματικά λάθη και παραλήψεις, με συμπεριφορές και συνέργειες που όλα μαζί υποθήκευσαν το μέλλον των επόμενων γενεών. Εμείς ρημάξαμε τη ζωή τους και τους επιφυλάξαμε ένα μέλλον μιας χαμένης και καμένης δεκαετίας. Εμείς ανατρέψαμε τον κοινωνικό νόμο της αλληλεγγύης των γενεών. Εμείς, η γενιά της μεταπολίτευσης, αναλώσαμε το μέλλον των επόμενων γενεών. Εμείς είμαστε η γενιά της παρακμής. Εμείς, η γενιά της αρπαχτής, δημιουργήσαμε τη γενιά της ένδειας, της ανέχειας και της ανεργίας.
Ούτε οι ανίδεοι πολιτικοί ούτε οι ανεύθυνοι πολίτες της γενιάς μας είχαν την προνοητικότητα και τη διορατικότητα να αντιληφθούν ότι οδηγούν το καράβι της Ελλάδας πάνω σε επικίνδυνους υφάλους και σκοπέλους. Καπεταναίοι, μηχανικοί, λοστρόμοι και ναύτες, μεθυσμένοι από το οπιούχο και ηδονικό ποτό της εξουσίας, της απόκτησης ακίνητης περιουσίας και της απόλαυσης υλικών αγαθών, δεν έβλεπαν τη λάθος ρότα-πορεία του πλοίου που, με όλους τους συνεπιβαίνοντες, οδηγούνταν στην ξέρα να προσαράξει και να βυθιστεί. ΄Ετσι παραδώσαμε στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας ένα βουλιαγμένο καράβι και τα αναγκάζουμε να αρχίσουν τη ζωή τους με μια ψαρόβαρκα από μηδενική βάση.
Αυτή η σημερινή γενιά που πληρώνει άδικα τις αμαρτίες της δικής μας γενιάς (αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα) πρέπει να οπλιστεί με μεγάλη δύναμη, κουράγιο και απαντοχή, για να βγάλει το κάρο από τη λάσπη, για να οικοδομήσει πάνω στα συντρίμμια μια νέα Ελλάδα σε στέρεες και υγιείς βάσεις. Και όπως γράφει στο υπέροχο άρθρο της (21-11-2012) με θέμα «Διεθνής ημέρα για τα δικαιώματα των παιδιών» η Σμαρώ Τσοκαταρίδου : Δικαιούνται να ζήσουν με αθωότητα και ανεμελιά τα παιδικά τους χρόνια. Δικαιούνται έναν κόσμο ανθρώπινο, δίκαιο και ειρηνικό!!! Αυτή η σημερινή γενιά, που βιώνει το δράμα της ανεργίας και της φτώχειας, είχε προείδει με ενόραση από το 2008 τα κακά μελλούμενα και αντιδρούσε προκαταβολικά. Αυτή η γενιά πρέπει να πάρει τις τύχες στα χέρια της και να οικοδομήσει μια χώρα της ελπίδας και της προοπτικής, χωρίς βία και ακρότητες.