ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΣΙΔΗ
Τώρα, με την εμφάνιση της πολύπλευρης κρίσης, αναδύονται οι παθογένειες του ελληνικού κράτους και τα αρνητικά αποτελέσματα του «ταρτουφισμού» των πολιτικών μας. Τώρα αναδύονται και οι αντιφάσεις του καπιταλιστικού οικονομικού μοντέλου. Τώρα βιώνουμε την κυριαρχία και την τυραννία της ασύδοτης αγοράς. ΄Εχουμε αφεθεί στο έλεός της και περιμένουμε την αυτορύθμιση της αγοράς, που όπως αποδείχθηκε είναι μια φενάκη του φιλελευθερισμού-καπιταλισμού. Διότι οι στυγνοί καπιταλιστές δεν επανεπενδύουν τα κέρδη τους, ώστε να αυξηθεί η παραγωγή και να προσφερθούν θέσεις εργασίας, αλλά δημιουργούν εξωχώριες «οφσορ» εταιρείες φαντάσματα και εξάγουν τα αφορολόγητα κέρδη τους σε ξένες τράπεζες. Η μεγάλη αντίφαση του καπιταλιστικού συστήματος είναι ότι κρατικοποιεί και κοινωνικοποιεί τις ζημίες, τα χρέη και τα ελλείμματα, ενώ ιδιωτικοποιεί την υπεραξία και τα κέρδη. Δηλαδή κρατικοποιεί πρόσκαιρα τις τράπεζες για να τις σώσουν από τη χρεοκοπία με τα χρήματα του λαού και αφού τις εξυγιάνουν τις επιστρέφουν και πάλι στους ιδιώτες τραπεζίτες. Βέβαια, προηγουμένως, έχει αποτύχει παταγωδώς και το συγκεντρωτικό, κρατικομονοπωλιακό μοντέλο και δεν υπάρχει σήμερα αντίπαλο δέος.
Αυτή η επώδυνη κρίση που βιώνουμε ας ελπίσουμε να μας κάνει όλους σοφότερους, λογικότερους και προσεκτικότερους. Να μας διδάξει αφενός ότι το κράτος δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως εχθρός κανενός πολίτη και καμιάς κοινωνικής και εισοδηματικής ομάδας και αφετέρου το ισχυρό και ακμαίο κράτος είναι αναγκαίο για όλους μας στις δύσκολες καταστάσεις και στις κρίσιμες περιόδους της χώρας. Εκείνοι, όμως, που οφείλουν να το αντιληφθούν καλύτερα είναι οι έχοντες και κατέχοντες, δηλαδή οι ισχυροί οικονομικοί παράγοντες. Καθόσον τώρα διαπιστώνουν και αυτοί πως με τη συρρίκνωση της παραγωγής, της αγοράς εργασίας και του εισοδήματος των χαμηλών στρωμάτων, κινδυνεύουν να καταποντιστούν και οι δικές τους επιχειρήσεις. Αυτοί πρωτίστως να συνειδητοποιήσουν πως όταν δεν είναι εντάξει και δεν κάνουν το καθήκον τους απέναντι στο κράτος, τότε κινδυνεύουμε όλοι μαζί από την έλλειψη του εγγυητή και προστάτη της κοινωνικής γαλήνης, της ζωής και της περιουσίας των πολιτών. Δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί το κακό πρότυπο του παρελθόντος, όπου είχαμε ένα ανίσχυρο και φτωχό κράτος με πολλούς ευημερούντες πολίτες. Αλλά να δημιουργήσουμε ένα παραγωγικό και πλούσιο κράτος, για να έχουμε πολλούς ευημερούντες πολίτες.
Η διάχυση του παραγόμενου πλούτου μιας χώρας πρέπει να είναι δίκαια κατανεμημένη, διότι αν έχει ο φτωχός θα έχει και ο πλούσιος. Ενώ αν έχει μόνον ο πλούσιος δεν συνεπάγεται αυτόματα ότι θα έχει και ο φτωχός. Να αντιληφθούμε όλοι μας πως αν δεν έχει το κράτος να πληρώσει τους αγροκτηνοτρόφους, τους δημοσίους υπαλλήλους και συνταξιούχους, τους εκπαιδευτικούς, τους γιατρούς, τους φαρμακοποιούς, τους εργολάβους κ.ά., τότε όλες οι εμπορικές και βιομηχανικές επιχειρήσεις θα κλείσουν και η κοινωνία θα καταρρεύσει. Η εκπλήρωση των υποχρεώσεων προς την κοινωνία και προς το κράτος συνιστά σε όλες τις περιόδους το ύψιστο εθνικό και πατριωτικό καθήκον όλων μας ανεξαιρέτως.-