ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΣΙΔΗ
Σε μια χώρα που δοκιμάζεται από την οικονομική κρίση, δεν είναι ανεκτό οι πολυεθνικές επιχειρήσεις να μην εφαρμόζουν την εθνική και την ευρωπαϊκή νομοθεσία και να λειτουργούν ως «αμείλικτοι κερδοσκόποι». Δεν δαιμονοποιούμε το πολυεθνικό κεφάλαιο, αλλά απαιτούμε να επιδεικνύει κι αυτό μια κοινωνική και ανθρώπινη ευαισθησία. Ανθρώπινη και κοινωνική ευαισθησία οφείλει επίσης να έχει η «Τρόϊκα», που υπαγόρευσε τους σκληρούς όρους του «μνημονίου» και με το μακρύ της χέρι επιβάλλει περικοπές σε μισθούς, σε συντάξεις, σε επιδόματα και σε δώρα. Αυτό το «ψαλίδισμα» πρέπει να έχει μέτρο και να μην υπερβαίνει τις ανθρώπινες αντοχές. Η αγορά δεν πρέπει να στεγνώσει, γιατί επέρχεται η ύφεση, η ανεργία και η φτώχεια.
΄Ολοι οι ΄Ελληνες είναι εναντίον του μνημονίου. Ακόμα και η κυβέρνηση, που παίρνει αναγκαστικά όλα τα σκληρά και επαχθή μέτρα, έχει απώτερο στόχο να μας απομακρύνει το συντομότερο δυνατόν από το μνημόνιο. Ποιοί, όμως, προτείνουν κάτι συγκεκριμένο για έξοδο από την κρίση με τρόπο ανέξοδο, αμμέτοχο και αναίμακτο; Υπάρχει μαγικός τρόπος χωρίς κόστος; Η κρίση πάντως δεν φεύγει μόνη της απο τις διαπιστώσεις, τις κριτικές, τους αφορισμούς και τις κατάρες. ΄Αλλωστε, το μνημόνιο δεν το προκάλεσαν οι ξένοι, αλλά οι άστοχες, οι επιπόλαιες και εγκληματικές πολιτικές των προηγούμενων δεκαετιών. Την εποχή των αλλεπάλληλων και άμετρων δανεισμών, αφενός για έργα υποδομών και αφετέρου για παροχές, ρουσφέτια και καταναλωτισμό, χωρίς να συνειδητοποιούν οι υπεύθυνοι ότι κάποτε θα έρθει η ώρα της πληρωμής των δανείων και των ελλειμμάτων. Τώρα ήρθε η ώρα της πληρωμής και γι αυτό όλοι οι πολίτες συμμετέχουν σ΄αυτή τη γιγάντια προσπάθεια. Δυστυχώς, όμως, δεν συνεισφέρουν όλοι οι ΄Ελληνες ανάλογα με τις δυνατότητές τους και αυτό το γεγονός αποτελεί κοινωνική αδικία και ανισότητα.
Οι σημερινές διεθνείς οικονομικές συγκυρίες δεν επιτρέπουν ψευτοδιλήμματα αν υποστηρίζει κανείς ένα αμιγές συγκεντρωτικό κρτατικομονοπωλιακό σύστημα ή ένα αμιγές νεοφιλελεύθερο ιδιωτικό μονοπωλιακό ή ολιγοπωλιακό μοντέλο. Γιατί απλούστατα μπορούν και τα δύο μοντέλα να συνυπάρχουν και να συνεργάζονται σε μια χώρα και σε μια ευρύτερη περιοχή χωρίς προβλήματα και με τη μέγιστη δυνατή αποδοτικότητα. Αρκεί ο κρατικός και δημόσιος τομέας, όπως επίσης οι κρατικές επιχειρήσεις και οι δημόσιοι οργανισμοί κοινής ωφέλειας, να λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, με ανταγωνιστικότα και παραγωγικότητα, χωρίς επιδοτήσεις και κρατικό προστατευτισμό. Αρκεί επίσης και το ιδιωτικό κεφάλαιο, ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας να λειτουργεί με υγιείς ανταγωνιστικούς όρους και όχι καιροσκοπικά και κερδοσκοπικά. Να λειτουργήσουν και οι δυο τομείς μέσα σ΄ένα γενικότερο πλαίσιο κοινωνικού ελέγχου και κοινωνικών κριτηρίων. Με λελογισμένο κέρδος, με φορολόγηση του κέρδους και με τήρηση των κανόνων του κράτους και της ελεύθερης αγοράς. ΄Οχι βέβαια να λειτουργούν ως καρτέλ με εναρμονισμένες τιμές, δηλαδή χωρίς ουσιαστική ανταγωνιστικότητα και χωρίς να ωφελούνται οι καταναλωτές.
Δεν επιτρέπεται το ιδιωτικό κεφάλαιο και ιδιαίτερα το τραπεζικό κεφάλαιο να το έχει δίπορτο και εκ του ασφαλούς. Δηλαδή αν πέσει έξω και αποτύχει, τότε να προσφεύγει στο κράτος και να επιβαρύνει τους πολίτες, δηλαδή να προσφεύγει όταν του συμφέρει στον κρατισμό, να απομυζά αυτό που θέλει και να ξεχνά το κοινωνικό του καθήκον. Αυτό δεν λέγεται πλέον ελεύθερη οικονομία, όταν επιδοτούμενες από το κράτος ιδιωτικές επιχειρήσεις δεν επανεπενδύουν τα κέρδη για να δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας, αλλά αντίθετα χρεωκοπούν τις επιχειρήσεις τους, μεταφέροντας αυτές και τις κρατικές επιδοτήσεις στο εξωτερικό μέσω του γνωστού συστήματος και κόλπου. Δεν επιτρέπεται επίσης π.χ. η Siemens να έχει προνομιακές προμήθειες υλικού ενός κράτους με τη μέθοδο της δωροδοκίας, της μίζας και της απάτης.
Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι το κινέζικο μοντέλο της μεικτής οικονομίας είναι το ιδανικό, γιατί και αυτό υστερεί σε σημαντικούς τομείς, ιδιαίτερα στον τομέα της δημοκρατίας, των ατομικών ελευθεριών και των καταναλωτικών αγαθών. Αλλά ένα παραπλήσιο μεικτό μοντέλο οικονομίας, σε συνδυασμό με τη δημοκρατία, μπορεί να καθιερωθεί παγκοσμίως, γιατί έρχονται δύσκολα χρόνια με πολύμορφες κρίσεις (οικονομικές, επισιτιστικές, οικολογικές κ.ά.) που θα χρειάζεται ένα ισχυρό και ακμαίο κράτος για να εξισορροπήσει της αντίρροπες δυνάμεις της αγοράς, για να ασκήσει κοινωνικές πολιτικές και να χρηματοδοτήσει μεγάλες και ακριβές προσπάθειες για την αποτροπή των κλιματικών και περιβαλλοντικών αλλαγών…-