ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΣΙΔΗ
Μετά τη συμφωνία του Eurogroup για την Ελλάδα και την εκταμίευση της δόσης, έχουμε μπροστά μας μια συλλογική προσπάθεια με τη συμμετοχή όλων των Ελλήνων για να ορθοποδήσει, να ανακάμψει και να αναπτυχθεί η χώρα μας και να ευημερήσει ο ελληνικός λαός. Για να σκάσει μια φούσκα δεν είναι απαραίτητο να την τρυπήσεις ή να την σκίσεις, αρκεί να την φουσκώσεις υπερβολικά, ώστε να εξασθενήσουν τα κοίλα τοιχώματά της και να σπάσει με πάταγο. Αυτό έπαθε και η οικονομική φούσκα της Ελλάδας. Αλλά από τότε που έσκασε η φούσκα ο λαός μας στενάζει και βαρυγκομά από τις οριζόντιες περικοπές και από τα χαράτσια.
Τα τελευταία χρόνια είμαστε ως χώρα και λαός μεταξύ σφύρας και άκμονος. Αλλά μάλλον μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης. Από την μια πλευρά ακούγονται πολεμοχαρείς φωνές στην Ευρώπη που συνιστούν απειλές και εκβιασμούς, ώστε οι Έλληνες να δεχτούν αδιαμαρτύρητα και χωρίς αναδιαπραγμάτευση τους όρους της δανειακής σύμβασης και τα οριζόντια δημοσιονομικά μέτρα που διαρκώς συρρικνώνουν το εισόδημά μας και ταυτόχρονα εντείνουν επικίνδυνα την ύφεση και την ανεργία. Από την άλλη συνεχίζονται οι συντεχνιακές λογικές και πρακτικές με καταφυγή στα αγωνιστικά χαρακώματα όχι για τη δίκαιη κατανομή των βαρών αλλά για τη διατήρηση των άνισων κεκτημένων.
Υπάρχει όμως και ο δρόμος της λογικής και της διεκδίκησης για να αποφύγει η χώρα την κατάρρευση και την κόλαση της άτακτης χρεοκοπίας. Ενωμένοι και συσπειρωμένοι οι Έλληνες με τη συμμετοχή όλων των κοινωνικών ομάδων και στρωμάτων και αντιλαμβανόμενοι την κρισιμότητα της κατάστασης να συνεισφέρουν (άλλοι από το υστέρημα και άλλοι από το πλεόνασμα) στην εθνική προσπάθεια με αναλογική συμμετοχή. Διότι όταν τα βάρη μοιράζονται σε περισσότερους τότε γίνονται μικρότερα και ελαφρύτερα. Εάν στην προσπάθεια σωτηρίας της χώρας δεν συμμετέχουν κάποιοι «έχοντες και κατέχοντες» τότε κλονίζεται το αίσθημα δικαίου και διαρρηγνύεται η κοινωνική συνοχή. Είναι παγκοίνως γνωστό ότι στην εθνική αυτή προσπάθεια δεν συμμετέχουν δυστυχώς όσοι εξήγαγαν τα νόμιμα και άνομα «μαύρα» χρήματα σε ξένες τράπεζες και στράγγισαν την ελληνική οικονομία από χρηματική ρευστότητα. Δεν συμμετέχουν οι πολυεθνικές, τα καρτέλ, οι νονοί της αγοράς, οι διάφορες μαφίες και όλοι όσοι συνεχίζουν να κλέβουν φορολογικά το κράτος, δηλαδή εμάς όλους, την κοινωνία.
΄Όλοι οι πολιτικοί μας έπρεπε να πάρουν μέτρα από καιρό για να μειωθεί ο αντιπαραγωγικός και παρασιτικός δημόσιος τομέας και όχι να συναγωνίζονται στα ρουσφέτια και στο όργιο διορισμών που διόγκωσαν τον δημόσιο τομέα. Όφειλαν να προωθήσουν τις αναγκαίες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στο κράτος, στην οικονομία, στην κοινωνία, ώστε να απαγκιστρωθούμε από τη μακαριότητα της αδράνειας και από την αδιαφορία για την εκτέλεση τόσο του ατομικού όσο και του συλλογικού καθήκοντος. Έπρεπε να προλάβουμε τις συνέπειες και τις επιπτώσεις μιας επερχόμενης λαίλαπας και πτώχευσης. Ποτέ δεν είναι αργά να απαλλαγούμε από τις παθογένειες του παρελθόντος και να προωθήσουμε τον αναπτυξιακό πυλώνα που αποτελεί το κλειδί προς την παραγωγική διαδικασία, προς την απασχόληση και κατά συνέπεια στην πρόοδο και την ευημερία. Αλλά η ανάπτυξη απαιτεί επαρκή χρόνο ωρίμανσης και επενδυτικά κεφάλαια (ιδιωτικά, κρατικά και ευρωπαϊκά) και κυρίως απαιτεί ευνοϊκό επενδυτικό κλίμα και ελκυστικό περιβάλλον.
Εάν προσπαθήσουμε όλοι μαζί, θα έχουμε συντομότερα θετικά αποτελέσματα και θα ανορθώσουμε τη χώρα. Διότι αποτυχία δεν είναι να πέφτεις, αποτυχία είναι να μην σηκώνεσαι. Ένας γνωστός δημοσιογράφος είπε:»Σε περιόδους ανομβρίας και σε τόπους άνυδρους τα δένδρα απλώνουν βαθιά τις ρίζες τους για να συναντήσουν την υγρασία και να επιβιώσουν». Το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι ΄Έλληνες της οικονομικής κρίσης και κοινωνικής εξαθλίωσης. Να απλώσουν βαθύτερα τις ρίζες τους.