Tο ποδόσφαιρο της αλάνας, της γειτονιάς, των συνοικιακών γηπέδων.
Aυτό το ποδόσφαιρο, το κυνηγητό της μπάλας, της χαράς, της δίψας για διάκριση και επικράτηση, έπλαθε μυστικά τους χαρακτήρες, μάθαινε στο ποδοσφαιριστή να λειτουργεί μέσα στο σύνολο, να αγωνίζεται μαζί με άλλους, αλλά και να διεκδικεί την αναγνώριση της ατομικότητάς του.
Eκεί υπήρχε η φυσική διδαχή που προσφέρει ο αγώνας, υπήρχε η συντροφικότητα, σ’ αυτή την τεράστια χοάνη της έντασης σφυρηλατήθηκαν φιλίες ακατάλυτες απ’ το χρόνο, που η σημερινή εποχή δεν μπορεί να δημιουργήσει.
Γιατί, απλούστατα, το ποδόσφαιρο της γειτονιάς ήταν παιχνίδι ανάμεσα σε φίλους, ήταν η χαρά του παιχνιδιού που δεν επιζητεί παρά μόνο τον εαυτό της.
Γ.Ν.
Μαϊστρος 28 Σεπτεμβρίου 2012