ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΣΙΔΗ
Δεν θα ανατρέξουμε στο παρελθόν για να διαπιστώσουμε πότε και πόσες ευκαιρίες είχε η Αριστερά να καταστεί λαϊκή πλειοψηφία και να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Αλλά θα μείνουμε στη σημερινή ιστορική συγκυρία, μετά την αποτυχία των διερευνητικών εντολών και την άκαρπη σύσκεψη υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όπου η Αριστερά έχασε άλλη μια σπάνια ευκαιρία να κυβερνήσει για το συμφέρον της χώρας και του λαού. Ενδεχομένως σε πιθανές επερχόμενες εκλογές να διαπιστώσουμε άλλη μια χαμένη ευκαιρία της Αριστεράς. Διότι τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΜΗΜΑΡ όταν απευθύνονται στο ΚΚΕ για συνεργασία, είναι ωσάν να ομιλούν σε «ώτα μη ακουόντων», αφού το ΚΚΕ μονοπωλεί την Αριστερά για τον εαυτό του και για κανέναν άλλο.
Ο Κύριος Τσίπρας υπόσχονταν, όμως, προεκλογικά για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, η οποία μετεκλογικά αποδείχτηκε παντελώς ανέφικτη, αφού δεν διαθέτει αριθμητική πλειοψηφία ούτε στο λαό ούτε στη Βουλή. Πέραν όμως αυτού του σοβαρού εμποδίου δεν υπολόγισε σωστά την κάθετη άρνηση του ΚΚΕ για συμμετοχή σε μια Αριστερή κυβέρνηση, λόγω τεράστιων και ανυπέρβλητων διαφορών. Διότι για το ΚΚΕ η αντιμνημονιακή πολιτική είναι απλώς μια συγκυριακή σύμπτωση. Για το ΚΚΕ υπάρχουν κεφαλαιώδους σημασίας διαφορές στις ιδεολογικοπολιτικές στρατηγικές. Γεγονός που όφειλε να το γνωρίζει ο κ. Τσίπρας όταν υπόσχονταν κυβέρνηση Αριστεράς. Το ΚΚΕ επιδιώκει όχι απλώς την καταγγελία και αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων αλλά την απαγκίστρωση της χώρας από την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση. Το ΚΚΕ στοχεύει στην κατοχή των μέσων παραγωγής από το κράτος και το λαό. Δηλαδή την κρατικοποίηση της Βιομηχανίας, την εθνικοποίηση των Τραπεζών και την κολεκτιβοποίηση της αγροτικής γης. ΄Αρα δεν υπήρχε καμιά δυνατότητα συγκρότησης ενιαίας και μεγάλης Αριστεράς για μια αριστερή κυβέρνηση με τη συνδρομή του ΚΚΕ. ΄Ετσι αποδεικνύεται για άλλη μια φορά πως όσο δεν μετατοπίζεται το ΚΚΕ, θα είναι πολύ δύσκολο να μετατοπιστούν τα άλλα αυτοαποκαλούμενα αριστερά κόμματα. Αυτό βέβαια δεν αποτελεί άλλοθι και δεν διαγράφει την ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ για το πολιτικό, οικονομικό και υπαρξιακό μέλλον της χώρας μέσα στην Ευρώπη και στο Ευρώ.
Αν υποθέσουμε ότι στις πιθανές αυριανές εκλογές κατορθώσει ο ΣΥΡΙΖΑ να έρθει πρώτο κόμμα και να πριμοδοτηθεί με το μπόνους των 50 βουλευτικών εδρών, συγκεντρώνοντας περίπου 125 έδρες. Εάν αποκλείσουμε τη σύμπραξη του ΚΚΕ. Αν προσθέσουμε στις 125 έδρες του ΣΥΡΙΖΑ άλλες 20 περίπου έδρες της ΔΗΜΑΡ, καθώς και περίπου 15 έδρες των Οικολόγων-Πρασίνων, τότε θα υπήρχε αριθμητική πλειοψηφία 160 εδρών για τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης Αριστεράς, στη βάση ενός μίνιμουμ κυβερνητικού προγράμματος και με συγκολλητική ουσία την αντιμνημονιακή στάση.
Το ερώτημα που ανακύπτει είναι αν οι αριστερές δυνάμεις θα αναλάβουν την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας ή αν θα έχουμε άλλη μια χαμένη ευκαιρία της όλης Αριστεράς. ΄Αραγε οι αριστερές δυνάμεις θα συνδράμουν υπεύθυνα στην έξοδο της χώρας από τα τραγικά αδιέξοδα ή θα προτιμήσουν (αμέτοχοι και αδιάφοροι) μια ακυβέρνητη Πολιτεία-Ελλάδα, που θα οδηγηθεί στην αποσταθεροποίηση, στο χάος και στην καταστροφή; Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι η ευρωπαϊκή ελληνική Αριστερά θα ακολουθήσει σύντομα και ενδεχομένως χωρίς επαναληπτικές εκλογές το δρόμο της λογικής, της σύνεσης και της ευθύνης με σημαντικό πολιτικό κόστος. Δηλαδή, μετά την απομυθοποίηση της Κεντροαριστεράς και της Κεντροδεξιάς θα επακολουθήσει η απομυθοποίηση της Αριστεράς.