ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΣΙΔΗ

Ο Γ. Παπανδρέου πραγματοποιεί άθλο και ηρωϊσμό, διατηρώντας τον άχαρο, τον ψυχοφθόρο και φορτωμένο από πολιτικό κόστος ρόλο του πρωθυπουργού και αγωνιζόμενος να δώσει λύση στη δημοσιονομική κρίση και στο χρηματοπιστωτικό αδιέξοδο της χώρας, που οι περισσότεροι οικονομολόγοι προδικάζουν την αποτυχία και χρεοκοπία της. Ο Γ. Παπανδρέου, παρότι δεν είναι ο δημιουργός του προβλήματος και ενώ δέχεται μια έντονη και αυστηρή κριτική για τα σκληρά μέτρα που επιβάλλει η Τρόϊκα και το Μνημόνιο που συνυπέγραψε ύστερα από επίπονες και σκληρές διαπραγματεύσεις, θα μπορούσε άνετα με κάποια πρόφαση και αφορμή να φυγομαχήσει και να αποχωρήσει. Θα μπορούσε να δραπετεύσει από την κυβέρνηση και να ζητήσει γενικές εκλογές, αλλά παραμένει στωϊκά, ηρωϊκά και καρτερικά, διότι δεν θέλει να οδηγηθεί η χώρα σε πολιτικό αδιέξοδο και ακυβερνησία, διότι πιστεύει ότι αυτός και οι συνεργάτες του διαθέτουν την ικανότητα να βγάλουν τη χώρα από τη λάσπη και από το τούνελ, που όλοι οι προκάτοχοί του οδήγησαν τη χώρα. Ο Γ. Παπανδρέου δεν ακολουθεί την εύκολη οδό και λύση της παραίτησης, της φυγής και της δραπέτευσης, αλλά τη δύσκολη επιλογή της γενναίας παρουσίας, της μαχητικότητας και της προσπάθειας. Και ο λαός, γνωρίζοντας ότι ο πατριωτισμός δεν είναι μαζοχισμός, δίνει την αναγκαία ανοχή και πίστωση χρόνου.
Η οργή, ο θυμός και η αγανάκτηση των πολιτών μπορεί να στρέφεται ενάντια στον παλιό και ένοχο πολιτικό κόσμο που άφησε να δημιουργηθεί και να διογκωθεί το πρόβλημα αλλά και εναντίον των σημερινών κυβερνώντων και διαχειριστών. Μπορεί να θέλει καταδίκη αυτού του κακού παρελθόντος και να απαιτεί αλλαγή και αντικατάσταση από ένα υγιέστερο σύστημα διακυβέρνησης. Αλλά δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνει σήμερα στο παλιό και ένοχο σύστημα τον Γ. Παπανδρέου, ο οποίος δίνει καθημερινά μάχες και αγώνες για τη σωτηρία της πατρίδας μας από την ολοσχερή καταστροφή. ΄Αλλωστε, δεν είναι μικρή και η ευθύνη των εταίρων μας στην Ευρωζώνη, οι οποίοι δέχονταν «ανυποψίαστα» τα εικονικά οικονομικά στοιχεία και τους πλασματικούς δείκτες για το χρέος και κυρίως για το έλλειμμα που τους σερβίριζαν οι τότε ελληνικές κυβερνήσεις. ΄Ηταν τόσο αφελείς και τόσο «κουτόφραγκοι», ώστε δεν καταλάβαιναν τίποτε ή μήπως το έκαναν με σκοπιμότητα, ώστε να χρεοκοπήσει η χώρα μας και να τη δέσουν χειροπόδαρα, αφού πρώτα την εξαγοράσουν πάμφθηνα και σε τιμή ευκαιρίας;
Το συμπέρασμα είναι ότι οι βουλευτικές εκλογές σ΄αυτή τη συγκυρία δεν προσφέρουν λύση αλλά επιδείνωση και αδιέξοδο του προβλήματος. Διότι αν τυχόν (όπως είναι φυσικό) επωφεληθεί και κερδίσει τις εκλογές ο κ. Σαμαράς και αν εφαρμόσει το αντιμνημονιακό του πρόγραμμα, τότε θα επιστρέψει η χώρα στη δημοσιονομική κατάσταση του 2009 και θα πάνε «στράφι» όλες οι μέχρι σήμερα θυσίες. Το πρόγραμμα του κ. Σαμαρά θα αυξήσει και πάλι δραματικά το έλλειμμα στα επίπεδα του 2009 και θα επέλθει η οικονομική καταβαράθρωση της χώρας. Σε κανέναν δεν συμφέρουν αυτή τη στιγμή οι εκλογές στην Ελλάδα. Η Τρόϊκα που υπέγραψε το Μνημόνιο χρειάζεται τον Γ. Παπανδρέου για να τιμήσει την υπογραφή του και τα υπεσχημένα μέτρα και τις διαρθρωτικές αλλαγές. Αντίθετα, η Τρόϊκα έχει δυσπιστία απέναντι στην αντιμνημονιακή πολιτική Σαμαρά. Η αντιπολίτευση γενικά δεν επιδιώκει τις εκλογές. Διότι αφενός τα κόμματα μειοψηφίας δεν διαθέτουν εναλλακτική πρόταση εξουσίας και αφετέρου δεν επιθυμούν την ανάληψη κυβερνητικής ευθύνης. Ο κ. Σαμαράς φοβάται επίσης τις εκλογές διότι σ΄αυτή τη δύσκολη συγκυρία προτιμάει να συνεχίσει ο κ. Παπανδρέου το πρόγραμμα σταθεροποίησης και σωτηρίας της ελληνικής οικονομίας, παίρνοντας αυτός όλα τα αντιλαϊκά και σκληρά μέτρα αφαίμαξης του λαϊκού εισοδήματος, ώστε λόγω της μεγάλης φθοράς του ΠΑΣΟΚ να κάνει περίπατο στις επόμενες εκλογές η Ν.Δ. και ο κ. Σαμαράς. Βέβαια σ΄αυτή τη δύσκολη και κρίσιμη φάση που διέρχεται η χώρα δεν πρέπει να λειτουργούν οι κομματικές αλλά οι εθνικές λογικές και πρακτικές. ΄Αλλωστε, η κρίση αυτή θα είναι μεγάλης διάρκειας. ΄Οσο περισσότεροι ΄Ελληνες χάνουν την ψυχραιμία τους και την υπομονή τους, τόσο πιο επώδυνη και μακρόχρονη θα είναι ή έξοδος από το τούνελ…!