Γράφει στο thraki Νεα μία νέα γυναίκα η οποία ζει στην περιοχή του Έβρου.
Σήμερα είδα το σπίτι του γείτονα να πλημμυρίζει. Οι εικόνες ήταν συγκλονιστικές. Σε ελάχιστο χρόνο η στάθμη ανέβηκε και τα νερά ξεχείλισαν από τη γέφυρα με κατεύθυνση προς το σπίτι. Οι κόποι μας ζωής βούλιαξαν σε λίγες ώρες. Διασώστες της πυροσβεστικής απεγκλωβίζαν τον 80χρονο σε καροτσάκι βρεγμένο μέχρι τα γόνατα. Σήμερα ήταν το σπίτι του γείτονα. Αύριο θα είναι το δικό μου. Ήμασταν συμμαθήτριες με την εγγονή του. Συμμαθητές ήμασταν επίσης με παιδιά που σήμερα είναι «μπαϊροφύλακες». Τα παιδιά αυτά γεμάτα ψυχή και εθνικό φρόνημα νιώθουν το χρέος να φυλάξουν σήμερα τα σύνορα του τόπου μου, της Ελλάδας, της Ευρώπης. Να προστατεύσουν εμένα, τους γονείς μου, τους συμπολίτες μου από κάθε παράνομο μετανάστη. Πώς θα διευκολυνθεί το έργο τους όταν καταφτάνουν πούλμαν με πρόσφυγες στο ΚΥΤ; Αντίκρισα λεωφορεία να περνούν από το σπίτι μου και να κατευθύνονται στο κέντρο υποδοχής. Ποιος θα με προστατεύσει όταν εξεγερθεί ένα εξαγριωμένο πλήθος μεταναστών στο χωριό του Φυλακίου όταν παράλληλα θα συνωστίζονται χιλιάδες άτομα στην περιοχή των Καστανεών; Οι εικόνες του Φεβρουαρίου-Μαρτίου 2020 έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη μας, γιατί εκεί βρίσκονταν δικά μας παιδιά και έκαναν τη στρατιωτική τους θητεία ξάγρυπνοι φρουροί. Ήταν εικοσάχρονοι φίλοι μας, τα αδέλφια μας, τα ξαδέρφια μας, οι γιοί σας. Κατάφεραν να τους ευγνωμονούν όλοι για το θάρρος και την ανδρεία τους. Αυτός ο τόπος έχει δοκιμαστεί με κάθε τρόπο και ακόμα μετρά τις πληγές του. Μόνο θλίψη και απογοήτευση προκαλούν τα σημερινά γεγονότα. Ας είναι τα τελευταία θλιβερά!

Μια 23χρονη Εβρίτισσα