“12 μίλια και κοινή ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου ή πανταχόθεν βαλλόμενος και εισβαλλόμενος θαλάσσιος Ελληνισμός”

….Αν γίνονταν σήμερα μια αληθινή δημοσκόπηση, και όχι μουσαντένια, σαν αυτές που βλέπουν το φως, που θα έκανε έρευνα, με το ερώτημα προς τους πολίτες, σε ποιο θεσμό έχουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη, η αβίαστη απάντηση θα ήταν 90 μονάδες υπέρ του Ναυτικού και δέκα μονάδες υπέρ της πολιτικής Ελλάδας. Αν ήταν και δέκα. Αυτή είναι η Αλήθεια. Ιδίως, σε περιόδους, όπως η σημερινή, που νομιμοποιείται κανείς να πει: Ευτυχώς που υπάρχει και το Πολεμικό Ναυτικό και η ένστολη Ελλάδα. Γιατί αν κρεμόταν από την πολιτική Ελλάδα και την πολιτική της σοφία, τότε μόνο το “Ζήτω που καήκαμε” θα ψέλλιζε.
Χ. Κ.

Γράφει ο Χρήστος Κηπουρός {*}

Ειπώθηκε από επίσημα χείλη προχθές ότι “έπεσε πολύς στενός ο κορσές του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στην Άγκυρα και προσπαθεί να τον βγάλει”. Όμως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Διότι η Τουρκία είναι αυτή που με μοντέλο το “Καστελόριζο” ήδη προβάρει έναν στενό κορσέ για όλο το θαλάσσιο Ελληνισμό, ώστε να χάσει μια για πάντα, την υπαρκτή του απλωσιά και σπάνια ομορφιά.

Βλέποντας κανείς τις ανά το Αιγαίον και την Ανατολική Μεσόγειο Τουρκικές ερευνητικές κινήσεις, για υδρογονάνθρακες, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί που το πάει η γειτονική χώρα. Τόσο με τη θαλάσσια Ελλάδα, όσο και με τη θαλάσσια Κύπρο.

Μπορεί το Ελληνικό ρητό “το τερπνόν μετά του ωφελίμου” να έχει εκτουρκιστεί παλαιόθεν, από τη γειτονική πολιτική, και να έχει γίνει “το ωφέλιμο πλιάτσικο, μετά του τερπνού πλιάτσικου”, όπου το προσδοκώμενο πρώτο, ακούει στο όνομα Φυσικό Αέριο και Πετρέλαιο, μετά των ανάλογης κατηγορίας, αλιευμάτων του Αιγαίου. Όμως υπάρχει και το δεύτερο που αναφέρεται σε μια σειρά νέες προοπτικές: Από την ικανοποίηση της made in Turkey λεγόμενης γαλάζιας πατρίδας, μέχρι την όποιας μορφής εμπορία των ενάλιων πολιτισμικών ευρημάτων. Αυτή άλλωστε είναι η Τουρκία.

Και μπορεί το ερευνητικό σεισμογραφικό σκάφος “Ορούτς ρέις”, πλήρως παρανομώντας, πότε να εισβάλει και πότε να απομακρύνεται από τα δυνάμει εθνικά εδάφη της Αιγιαλίτιδας ζώνης του Καστελόριζου των 12 μιλίων, αν δεν πραγματοποιεί νέες μανούβρες μεταξύ Καστελόριζου και Ρόδου, όπως σήμερα στις 24 Οκτωβρίου, όταν δεν προαναγγέλλει κάτι ανάλογο, στο Νότιο Κρητικό Πέλαγος ή αλλού, όμως οι πιο πάνω κινήσεις δεν είναι άλλο από την τροχιοδεικτική βολή των παραπέρα πολιτικών επιλογών και κινήσεων.

Αυτές κάνουν τα Τουρκικά πολεμικά σκάφη δίπλα στη Σαμοθράκη, όσο και οι Τουρκικές νότες για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου αλλά και άλλων νησιών, τα ίδια κάνουν και τα γιουρούσια από αρμάδες Τουρκικών αλιευτικών σκαφών, που με τη συνέργεια ακταιωρών του Λιμενικού, απωθούν όλο και δυτικότερα, τα Ελληνικά αλιευτικά, γκριζάροντας την τοπική θαλάσσια Ελλάδα.

Ανάλογα επιχειρεί η Τουρκία και στη θαλάσσια Κύπρο. Πότε με το ερευνητικό “Μπαρμπαρός” και πότε με τα γεωτρητικά σκάφη, λίγο πριν προχωρήσει σε επόμενα βήματα.

Μέχρι που το κυνήγι του θησαυρού των υδρογονανθράκων τείνει να χρησιμεύσει εν πολλοίς, στη νομιμοποίηση των Τουρκικών εισβολών σε όλες τις θάλασσες που βρέχουν τον παράκτιο, όσο και το νησιωτικό Ελληνισμό. Έναν Ελληνισμό πανταχόθεν βαλλόμενο και εισβαλλόμενο. Κάτι που μόνο με τα 12 μίλια και την κοινή ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου, μπορεί να γίνει κάτι.

Τι μπορεί να γίνει λοιπόν; Ιδίως όταν όλος ο διεθνής παράγοντας είναι πιασμένος από παντού και παλαιόθεν είναι, κάθε άλλο, παρά αντικειμενικός; Αυτό είναι το μείζον ερώτημα.

Και επειδή τα συμβατικά διπλωματικά όπλα και οι όποιες προσφυγές στα Ευρωπαϊκά νομικά πρόσωπα δεν απέδωσαν τίποτα και ούτε πρόκειται να αποδώσουν, είτε λέγονται κυρώσεις είτε οτιδήποτε άλλο, χρειάζεται η προσφυγή σε μια ανώτερη δύναμη. Η οποία δεν είναι άλλη από την Πολιτική. Αυτήν την πιο σπουδαία τέχνη, όπως την αποκαλούσε ο Δημόκριτος.

Μόνο που οι διαπιστευμένοι διαχρονικά σε αυτή Έλληνες εκ της επίσημης πολιτικής, έδωσαν εξετάσεις και το πόσο τα θαλάσσωσαν, είναι ίσαμε τη θάλασσα της Ανατολικής Μεσογείου.

Μαζί λοιπόν με το χρυσό κλειδί των δώδεκα μιλίων, χρειάζεται ένα ακόμη, ώστε να ανοίξει την πόρτα της πολιτικής. Και αυτό είναι οι ιστορικοί λαοί. Από την Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή μέχρι τη Μεσοποταμία και ακόμη και την Αρμενία.

Μάλιστα εν όψει της 28ης Οκτωβρίου, όταν σε κάθε επέτειό της, μνημονεύεται το ΟΧΙ, κατά τη φετινή αλλά και για πολλές επόμενες επετείους, θα είναι νομίζω τρία ΟΧΙ:

Το πρώτο ΟΧΙ είναι απέναντι στο φασισμό και το Χιτλερισμό, όπου κι αν κατοικοεδρεύουν, από τις τρεις κύριες εστίες που τους γαλουχούν και τους αναπαράγουν: Τουρκία, Γερμανία, ΗΠΑ. Σε επόμενο κείμενο εν όψει της 28ης Οκτωβρίου, επιφυλάσσομαι να πω πολλά περισσότερα.

Φορέας δε έκφρασης θα είναι ένα νέο, έξυπνο, χωρίς φορτίσεις, με επεξεργασμένη πολιτική παιδεία, και γι αυτό Δημοκρατικό ΕΑΜ. Ένα κίνημα που θα αγκαλιάσει όλους τους ιστορικούς λαούς της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, απέναντι στον όποιας, παλιάς ή νέας κοπής, Ναζισμό.

Και για να έχουμε μια σαφή αίσθηση περί της τάξης μεγέθους, ισχύει κατά τη γνώμη μου, και το εξής: Αν οι, κατά τα άλλα, ορθώς καταδικασθέντες, εκ της Χρυσής Αυγής, συγκριθούν με τους κυβερνώντες την Τουρκία γκρίζους λύκους, ως λυκόπουλα μόνο, θα μπορούν να φαντάζουν.

Με διαφορά, σαν αυτή που υπάρχει ανάμεσα στο αυγό του νερόφιδου και εκείνο του πύθωνα. Μεταξύ των δύο αυτών περιπτώσεων, υπάρχουν οι πραξικοπηματίες της 21ης Απριλίου, οι οποίοι συγκρινόμενοι με τους στρατηγούς Ακάρ, ισοδυναμούν με προσκόπους, ενώ με τα λυκόπουλα της Χρυσής Αυγής, με την ενηλικίωσή της, και με ενδιάμεσου μεγέθους, αυγό του φιδιού. Αυτή νομίζω είναι μια κατηγοριοποίηση, την οποία και καταθέτω προς συζήτηση.

Λυπάμαι, αλλά τηρουμένων των αναλογιών, εάν κάποιος κομματικός σχηματισμός ή Έλληνας δεξιός ή και Αριστερός είναι ταυτόχρονα και φιλοκεμαλιστής ή Ερντογανιστής -που δεν είναι και λίγοι- θα ισοδυναμεί με δέκα Χρυσές Αυγές σε ένα μέρος. Από την άλλη όμως χαίρομαι, γιατί η φασιστική όσο και αποκρουστική Τουρκική πολιτική, τους μείωσε και ζημίωσε αρκετά. Έκαναν δηλαδή και ένα καλό οι άνευ προηγουμένου, τραμπουκισμοί και εξαλλοσύνες του Τούρκου προκαθημένου, μετά των όποιων στρατηγών Ακάρ.

Αν δε, όπως εμείς πιστεύουμε, εν αρχή ην τα ανθρώπινα δικαιώματα των λαών, τότε τα ιστορικά υποκείμενα, οι λαοί, στους οποίους, φυσικά και δεν μπορεί να συμπεριληφθεί ο Τουρκικός, όντας, για πολλούς λόγους που όμως δεν είναι του παρόντος, μη ιστορικός λαός, αλλά πολλοί άλλοι λαοί, έχουν έμπροσθέν τους, πάρα πολλές ευκαιρίες να διευρύνουν το αντιφασιστικό και Δημοκρατικό τους μέτωπο και αγώνα.

Με άλλα λόγια, η νέα θεμελίωση των Ευρωπαϊκών Δημοκρατικών θεσμών δεν θα αποδώσει , αν οι ιστορικοί λαοί, δεν προχωρήσουν σε πολιτικό, Δημοκρατικό, ηθικό και ανθρωπιστικό αγώνα.

Το δεύτερο ΟΧΙ είναι το ΟΧΙ στην αμνήστευση των Τουρκικών εγκλημάτων πολέμου εις βάρος ιστορικών λαών. Από την Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, μέχρι τη Μεσοποταμία και την Αρμενία, όταν για κάθε χαροκαμένο λαό, αντιστοιχεί από μια ή/και περισσότερες γενοκτονίες.

Με πιο πρόσφατο το έγκλημα πολέμου, σε βάρος των Κούρδων της Νότιας Καρδουχίας, στην υπό Τουρκική κατοχή, λεγόμενη Βόρεια Συρία, όπως κατήγγειλε από τις 18 Σεπτεμβρίου 2020, η επικεφαλής της ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Μισέλ Μπασελέτ.

Τέλος, υπάρχει και το τρίτο ΟΧΙ. Το ΟΧΙ στην ειρκτή του ιστορικού ηγέτη του Κουρδικού λαού. Η απελευθέρωση του οποίου θα συνιστά και μια νέα αρχή της Κουρδικής ιστορίας. Επόμενα, ένα νέο κεφάλαιο της ίδιας της Μεσανατολικής ιστορίας.
_______________

Διετέλεσε Βουλευτής Έβρου {1993-2000}, xrkipouros@gmail.com