Οι υπέρ των δώδεκα μιλίων Κυβερνητικοί Βουλευτές, τι πρόκειται αλήθεια να πράξουν για το Καστελόριζο;

Γράφει ο Χρήστος Κηπουρός και προσυπογράφει ο Πασχάλης Χριστοδούλου {*}

Το δικαίωμα να υποβάλω το συγκεκριμένο ερώτημα και να το θέσω και ως τίτλο, το δίνουν τα γραπτά των Βουλευτών εκείνων, οι οποίοι σε ανύποπτο αλλά ακόμη και σε ύποπτο χρόνο, συνέγραψαν απόψεις και μελέτες υπερασπιζόμενοι τα 12 μίλια για την παράκτια και νησιωτική Ελλάδα, επικαλούμενοι ορθά το γνωστό δίκαιο της θάλασσας.
Όμως τώρα που ο κόμπος έφτασε στο χτένι, για τη ταμπακιέρα αυτή, δεν ακούγεται λέξη. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε βλέπει και ακούει κανείς στις ανούσιες καθημερινές τηλεοπτικές τους παρουσίες. Κρίμα που κάποιοι είναι διεθνολόγοι. Και πιο κρίμα που το Νότιον Κρητικόν Πέλαγος, όπως γράφεται και στον ιστορικό χάρτη, από τη Βουλή των Ελλήνων, να το ονομάζουν Λιβυκό.
Κατά τα άλλα, η ηθική και πολιτική συνέπεια λόγων και έργων τους επιβάλει να κάνουν κάτι. Σαν τι όμως; Να πιέσουν τη δική τους Κυβέρνηση; Ναι, αλλά πως; Ιδού το ερώτημα, εξ ου άλλωστε και ο τίτλος του σημερινού γραπτού.
Απέναντι λοιπόν σε όλα αυτά υπάρχει ένα ιστορικό προηγούμενο, που με έφερε στη μνήμη, η ορθή κατά τα άλλα, επιστολή του Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών προς τον Επίτροπο Διεύρυνσης Oliver Varhelyi, με την πρόταση, λόγω της πληθώρας των Τουρκικών παραβάσεων, να εξεταστεί το ενδεχόμενο αναστολής της τελωνειακής ένωσης Ε. Ε.-Τουρκίας.
Μιλώ για τις αρχές του 1995, όταν συνέπιπτε χρονικά η απόφαση για την Τελωνειακή Ένωση της Ε. Ε. με την Τουρκία, με την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας.
Ήταν τότε που, όντας Κυβερνητικός Βουλευτής, συνέδεσα την οριακή ψήφο μου για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, με την Τελωνειακή Ένωση της Ε. Ε. με την Τουρκία, και με σαφή τον κίνδυνο να πέσει η Κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου.
Αν δεν επέμενα ως το τέλος, το έκανα για τη Θράκη, και για όσα αναπτυξιακά δεσμεύτηκε η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, να προχωρήσει στην συγκεκριμένη περιοχή. Ένα από τα οποία ήταν η Εγνατία οδός…
Η ανεξαρτητοποίηση και η μετέπειτα αποχώρησή μου, ήρθε την επόμενη τετραετία, κατά τον κάθε άλλο παρά Άγιο Φεβρουάριο του 1999, όταν η τότε Κυβέρνηση Σημίτη παρέδωσε τον ιστορικό ηγέτη του Κουρδικού λαού Οτζαλάν, στην Τουρκία.
Θα περίμενε λοιπόν κανείς από τους σημερινούς Κυβερνητικούς Βουλευτές να ζητήσουν από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό να προχωρήσει η Κυβέρνηση στα 12 μίλια. Έστω αρχικά στις πέντε Ελληνίδες νήσους. Εκεί που τριγυρίζει, όλο αυτό το διάστημα, το “Ορούτς ρέις”. Από το Καστελόριζο, τη Ρόδο και την Κάρπαθο, έως την Κάσο και την Κρήτη. Και να διαμηνύσουν ότι σε αντίθετη περίπτωση, προτίθενται να αποχωρήσουν.
Τα ίδια θα έκανα και εγώ και χειρότερα. Ίσως έμπαινα και σε στρατιωτικά χωράφια, μιλώντας για κανόνες εμπλοκής και ζώνη αποκλεισμού του Τουρκικού σεισμογραφικού στα 12 μίλια, από το Καστελόριζο.
Και γιατί δεν θα άντεχα να βλέπω τις κόκκινες γραμμές να κοκκινίζουν ακόμη πιο πολύ από τη ντροπή τους, όταν οι υποστηρικτές τους τις έχουν εγκαταλείψει σύξυλες, μειώνοντας το πλάτος τους, και το δυνάμει Ελληνικό εθνικό έδαφος, κατά 50%. Από τα 12 που έγραφαν, να σιγούν τώρα, όταν από επίσημα χείλη ακούγεται ως νέα κόκκινη γραμμή, τα 6 μίλια.
Αν ως προς το διανοητικό και πολιτικό πεδίο η ενδεδειγμένη και προτεινόμενη αξιοπρεπής στάση, ανεξαρτήτως της δεξιάς ή της αριστεράς προέλευσης και προτίμησης, αναδεικνύει τη διαφορά ανάμεσα στον πατριωτισμό και την εθνικοφροσύνη, -η τελευταία αυτή ευδοκιμεί και στη Δεξιά και στην Αριστερά- ως προς το πεδίο της πράξης και κυρίως της είσπραξης από τους πολίτες, θα είναι η εξής:
Οι Έλληνες πολίτες ανεξαρτήτως πολιτικών προτιμήσεων θα σεμνύνονται για εκπροσώπους του λαού, σαν τους συγκεκριμένους. Όπως και οι εν λόγω Βουλευτές με την υπέρ των 12 μιλίων ανυποχώρητη στάση τους, θα τιμούν τους πολίτες.
Σε μια περίοδο δε που η Ελλάδα έχει να αντιπαλέψει με άγρια θηρία, αυτό που έχει να κάνει είναι να χρησιμοποιήσει τα ιδιαίτερα βαρέα όπλα της ηθικής και ανθρωπιστικής δυναμικής. Ένα τέτοιο είναι που θα παραπέμψει το ρατσιστή Ερντογάν στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης, με βάση και την από 18 Σεπτεμβρίου 2020 καταγγελία της επικεφαλής της ύπατης αρμοστείας του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Μισέλ Μπασελέτ, για εγκλήματα πολέμου με σωρεία ειδεχθών εγκλημάτων κατά των Κούρδων στη Νότια Καρδουχία, που την ονομάζουν Βόρεια Συρία.
Η μεγάλη Ελληνική αγκαλιά με όλους τους ιστορικούς λαούς της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, μετά της Μεσοποταμίας, ακόμη και μετά της Αρμενίας, είναι ένας μοναδικός τρόπος ώστε να κερδίσει στο πολιτικό πεδίο, τον Τουρκικό χιτλερισμό, και αναδρομικά μέχρι τον πατέρα του θανάτου Κεμάλ, γενάρχη των μεταγενέστερων Χίτλερ, όπως ο Ερντογάν, μετά των δικών του κλώνων. Όπως ο Χιτλερογενής ψευδοπρόεδρος στην κατεχόμενη μαρτυρική Μεγαλόνησο, Τατάρ. Του οποίου το όνομα δεν γνωρίζω τι σχέση έχει με τη λέξη “Τάταρος”.
_____________